Gent - Zele 65 km

Vanmorgen Gent verkend.
En mijn doel was om het schilderij Het Lam Gods te zien.
Zoveel over gehoord.
Maar...gesloten voor publiek vandaag, want de burgemeester zou komen.

Om te vertellen dat er opnieuw anderhalf miljoen beschikbaar zou zijn om het schilderij nog verder te restaureren.

En laat ik nou nèt op het moment dat de burgemeester zijn opwachting kwam maken, mijn fiets naast de kerk op slot wilde zetten.

Dus ik liep met alle hoogwaardigheidsbekleders mee de kerk in.
Niemand die mij in mijn fietskloffie in de gaten had, want iedereen was druk met het de burgemeester naar de zin te maken.
De foto's die ik kon maken zijn niet al te best, maar het schilderij is prachtig en zeker de miljoenen van de restauratie waard.

En ik kon geen genoeg krijgen van deze stad.
Wat een historie.
En wat een mooie verhalen over de diverse gebouwen.

Maar rond 4 uur werd 't toch tijd om een camping op te zoeken

Die vond ik in Zele, 45 km vanaf Antwerpen.
Of ik die stad ga bezoeken is de vraag.
Misschien teveel cultuur voor drie dagen
Bovendien woon ik vlakbij en kan dat altijd nog.
En het wordt heet.
Dus morgen naar huis. 

En misschien daar in m'n tentje slapen vanwege de hitte.
En dan ja, wat zijn m'n indrukken van deze reis.
De tocht naar Parijs en vervolgens naar Dieppe was prachtig.
En voor iedereen met een goeie conditie goed te doen, mochten jullie ambities hebben in dezen.
In Engeland was de route slecht aangegeven. Maar dat hebben jullie in m'n verhaaltjes wel gelezen.
Het landschap is prachtig, de steden waar ik doorheen gefietst ben waren vol van historie en de Engelse voorkomendheid en humor waren onvergetelijk.
Het weer had ik natuurlijk enorm mee en maakte dat ik dubbel genoot.
En daarna de onverwacht mooie trip naar Brugge en Gent.
Het was niet de bedoeling, maar weer een mooie ervaring.
Wat een prachtige steden.

Dus nu morgen na plm 1650 km weer naar huis. En ik heb ervan genoten. Zoveel behulpzame en mooie mensen weer ontmoet.
Ik wil jullie weer hartelijk bedanken voor alle lieve reacties.
De volgende reis staat alweer in de planning, dus jullie horen weer van me. Liefs!

Bredene - Blankenberge - Brugge - Gent 93 km

Was best lastig kiezen vanmorgen.
Rij ik langs de Belgische/Zeeuwse kust naar huis of via Brugge, Gent en Antwerpen?
Nadat ik tientallen toeristen bijna omver reed op de boulevard was ik er uit.
Het werd Brugge.
Maar eerst nog even naar Blankenberge.
Wat een leuk stadje. En met name de wijk Belle Epoque.
Eind 18e, begin 19e eeuw was het heel hip om naar de kust af te reizen.
Maar dat was alleen weggelegd voor de superrijken die daar ook de mooiste huizen lieten bouwen.
En dan begint mijn romantische ziel zich weer te manifesteren als ik op een huis Théo - Thérèse zie staan.
Théo, dolverliefd, laat een huis aan zee bouwen en laat er als verrassing hun namen op schilderen.
Hoe romantisch wil je 't hebben...
Dan verder naar Brugge, ook alweer zo'n mooi geconserveerd stadje dat op de. Wereldergoedlijst van Unesco staat.
De rijkste en belangrijkste stad van Europa in de Gouden Eeuw.
En de grandeur is er nog steeds.
De prachtig onderhouden gevels, de gezellige terrassen op de markt. In België weten ze wel sfeer te creëren hoor.
Op naar Gent. Nog 45 km. Mooi langs een jaagpad en aangenaam vergezeld door een fietser op een ligfiets.

Morgen dus Gent bezoeken. Ben benieuwd.

Liefs!

Duinkerken - Bredene 75 km

Toen ik Duinkerken vanmorgen verliet, passeerde ik de toren de Leughenaer.
Er wordt beweerd dat er in de 15e eeuw opzettelijk valse signalen vanaf de toren werden gegeven om schepen te laten stranden en ze te plunderen. Dat verklaart de naam van de toren.
Dat was lang voordat Duinkerken 't echt voor de kiezen kreeg.
Overal in de verwoeste stad staan herinneringen aan de 2e wereldoorlog.
En toch is ook deze stad de ellende weer te boven gekomen en wandelt de toerist over de nieuw aangelegde boulevard.
En ik sloot me met de fiets bij ze aan, want de route die ik vandaag fietste liep volledig langs de kust.
Ik passerde de Panne, Plopsaland,  Nieuwpoort en Oostende, waar bij gebrek aan een brug in deze 2 laatste plaatsen de hele dag een pontje heen er weer vaart.

Natuurschoon zag ik weinig. Wat is het toch jammer dat de kust zo wordt volgebouwd met lelijke flats. Het zal commercieel aantrekkelijk zijn, maar de omgeving wordt er niet mooier op.

Na 75 km zocht ik een camping en ik had geluk, want ook hier alles overvol.
De campingeigenaar vertelde dat het boerenbedrijf van zijn ouders in 1984 werd opgekocht door de gemeente, omdat het gebied een  recreatiebestemming zou krijgen.
Daarna duurde het nog 15 jaar voordat alles rond was.

Morgen weer verder,  langs de kust of naar huis. Ik weet 't nog niet.

Liefs!

Canterbury - Dover - Duinkerken 75 km

Vanmorgen vroeg weg, want ik wilde weer rechts rijden en met euro's kunnen betalen.
De route was deze keer wonderbaarlijk goed te volgen en mijn eerste stop was in Sandwich.
Ook weer zo'n oergezezellig stadje waar toevallig een 50er jaren festival plaatsvond met de daarbij behorende kleding, auto's en muziek.
Wat een sfeer!
Het was zo'n mooi sluitstuk van m'n reis.
En natuurlijk nam ik daar weer een uitgebreid Engels ontbijt waar ik de hele dag mee toe kon.
Daarna langs de mooie Engelse kust richting Dover waar ik weinig van heb gezien, want voor ik het wist was ik al ingecheckt en gleed ik op een rimpelloos zeetje naar Duinkerken.
De reis duurde langer dan ik dacht en het is hier een uur later.
Dus ik kwam pas om 8 uur aan en inmiddels had ik op de boot al gecheckt dat alle campings vol waren. En de hotels ook.
Maar de optimist in mij had er alle vertrouwen in dat er altijd wel een plekje vrij is.
Op naar het centrum van Duinkerken dus.
Dat was verder dan ik dacht en het begon al te schemeren.
De camping was te ver dus dat werd 't sowieso niet.

Dan op zoek naar een hotel.

Overal vol. Ik begon 'm al te knijpen en zag mezelf al op het strand liggen en bij daglicht weer vertrekken.

Ach, dat kon altijd nog en het was niet koud.
Bij het 5e hotel heb ik op het gevoel gespeeld van de receptioniste.
Alleenreizend, tent, fiets. Ik had alles mee om haar de barmhartige Samaritaan te laten spelen.

Warempel, ze had nog 1 kamer met een mankement.
Nou dat had ik inmiddels ook, 's avonds om half 11.

De pizzahut op de hoek voorzag me nog van een heelijke taco, dus ik hoefde niet zonder eten naar bed.

Liefs!

Faversham - Canterbury 65 km

Na de boomgaarden van Kent, het plaatsje Chatham (waar Michiel de Ruyter ooit nog eens won van de Engelsen) en het prachtige Rochester, reed ik naar Canterbury. Althans, dat probeerde ik.
Maar mijn eigenwijsheid won het van de navigatiemevrouw van Google maps, die overigens wonderbaarlijk rustig blijft, nooit moppert of verwijten maakt, en na mijn eigenwijze gedrag gewoon de route weer oppikt.
Maar ook zij maakt wel eens een fout, hetgeen me naar de highway leidde en ik daardoor recht op een politieauto afreed.
Gelukkig, een bobby aan wie ik de weg kon vragen.
Hij krabde eens achter zijn oor, meldde dat hij niet uit deze regio kwam en, zoals oud collega's die dit ook lezen zullen begrijpen: ook de Engelse agenten moeten hun eigen spullen aanwenden om hun werk te kunnen doen.
Dus hij pakte z'n Iphone en wees me op een splinternieuwe weg die me keurig in Canterbury bracht.

Wat een gezellige stad!

En wat een prachtige kathedraal.
Waar ik helaas niet dichtbij kon komen omdat ik m'n fiets met al m'n bagage niet onbeheerd achter durfde te laten.
Dus toen maar vanaf een terras van de stad genoten.
De camping zou sprankelend zijn, met een wijnproeverij, fruit uit eigen boomgaard, bbq avonden enz.
Niets van dat alles toen ik aankwam. Zelfs geen douche.
Zoals ik al vaker gemerkt heb: mooier voorgespiegeld dan het was.
Toch heb ik in de tuin genoten van de hamburger die overigens heel goed was.
Liefs!

Gravesand - Faversham 60 km

Het was in eerste instantie een zoekplaatje om naar Rochester te komen.
Maar opeens had ik de route pakken.
Mooie landelijke weggetjes, prachtige vergezichten.
En net toen ik lekker aan 't genieten was, hoorde ik een klein piepgeluid.

Ik besteedde er verder geen aandacht aan, want op een onduidelijke plek kwamen collegafietsers Simon en Julia een praatje maken en kon ik de weg vragen.
En wat zijn Engelsen toch voorkomend en beleefd.
Simon gaf me z'n nummer (' I am married by the way' - o die Engelse humor!) voor als er misschien onderweg hulp nodig was.
We namen hartelijk afscheid en nog geen 200 m verder werd het piepgeluid alarmerender en was de fiets niet meer vooruit te branden.
Simon bellen? Dacht het niet. M'n eer te na en zelf oplossen. Maar ik had echt geen idee.
Nog 5 km naar Rochester en met horten en stoten en wat extra energie lukte het me om daar bij de fietsenmaker aan te komen.
Hij keek, zag én overwon.
Het gelukspoppetje dat ik al 12 jaar achterop meesleep was tussen de band en het spatbord gekropen. Puberteit denk ik...
Het schaamrood kon niet vuriger zijn.

Dus opgelucht Rochester bekeken. En wat een leuk en historisch stadje.
Mooie Engelse gevels en een prachtig kasteel met bijbehorende abdij waar Nederlandse monniken intraden en de oudste Nederlandse tekst is gevonden.

Daarna via een mooie route richting camping, waar ik weer een lekker biertje nam in de pub en wederom van een heerlijke maaltijd genoot.
Niks mis met de Engelse keuken hoor. Ook dankzij een Engelse vriendin die me via WhatsApp de lekkerste dingen liet kiezen.

Morgen probeer ik in Dover te komen.
Liefs!

Abbey Wood - Gravesand 50 km

Vanmorgen had ik een route uitgestippeld naar Rochester, de favoriete plaats van Charles Dickens.
Nou, ik kan er ook een verhaal over schrijven.
Dan wel niet over de stad, want die bereikte ik nooit.
Wel over de weg ernaartoe. En dat is reizen uiteindelijk. Het moet niet het doel zijn, maar de ervaringen die je onderweg op doet.
En dat waren niet de beste vandaag.
Vanaf de camping ging het in eerste instantie goed. Even langs de pier om te zien wat een enorm verval de Theems geeft. Soms wel 110 meter.
Toen verder via route nr 1 naar Rochester.
Die zou helemaal via de bordjes te volgen zijn.
Ja, ja.
Inmiddels had ik al m'n bedenkingen over het enthousiasme waarmee de Engelse VVV de routes aanprijst.
Het klinkt allemaal geweldig, maar in de praktijk betekent het dat je avontuurlijk aangelegd moet zijn én over de Engelse humor moet beschikken om de route te kunnen volgen.

Over Engelse humor gesproken: ik zag een bushokje, recht tegenover een raam van een woonhuis. En de wachtende passagiers konden niet plaats nemen aan de kant waar de bus stopt, maar tegenover dat raam.
Leuk wonen.

Enfin, terug naar de route.
Die klopte dus niet. En ook Google, m'n nog gauw even aangeschafte routeboekje én m'n gezonde verstand konden me niet helpen.

Zelfs een fietser uit de buurt vroeg me de weg. Tot uiteindelijk de eigenaar van de camper die 'm naar mij heeft genoemd, redding bracht.

Dartford en omliggende plaatsen heb ik dus talloze malen voorbij zien komen. En de enige weg naar Rochester bleek een drukke autoweg met langsrazend verkeer.
Na 45 km was ik het beu en ging op zoek naar een camping.

Die zou er zijn in Gravesand. Dus opgewekt ging ik op weg.

Heuvel op, heuvel af. Het werd al stiller en ik vertrouwde het niet.
En m'n gevoel was terecht. Eenmaal aangekomen trof ik een troosteloze, vervallen boerderij aan.
Wat een desillusie na zo'n tocht.
Dan Booking er maar bij en zoeken naar een hotel. En dat vond ik.
Bij aankomst moest ik even slikken, maar van binnen zag het er prima uit.

En dan was het vanavond eindelijk eens tijd om van een lekkere pint in een pub te genieten. 

Daar maakte ik kennis met een nieuw fenomeen. Een app downloaden, menu en drankje bestellen en binnen no time wordt het aan je tafel bezorgd. Je hoeft je plaats niet af. Misschien is het voor de kroegtijgers onder jullie gewone kost, maar ik vind 't een fantastische ontwikkeling.

Liefs!

Coulsdon-Londen-Abbey Wood 75 km

Vanmorgen dus richting Londen.
En meteen opende het landschap zich.

Wat een prachtig gebied om doorheen te fietsen.
Inmiddels zag ik de contouren van Londen al, maar het duurde toch nog de hele dag voor ik in het centrum was.

Onderweg leuke dorpjes, of misschien moet ik het voorsteden noemen, waar de schoorstenen nog roken en er zelfs nog antennes op de daken staan. Dat is bij ons toch al even geleden.
Verder viel het me op dat er hier heel veel e-sigaretten worden gerookt.
Talloze winkels zag ik in 't voorbijgaan.
Ik heb het nergens in Europa zo veelvuldig gezien.
De route voerde me langs de Theems zó de binnenstad van Londen in.
En wat was het druk. Ik kon over de hoofden fietsen, dus na de highlights hield ik het voor gezien en zette ik m'n tentje weer in de natuur op.
Ik ga via Dover in plaats van Hoek van Holland terug, dus ik hoop nog wat meer van het landschap te zien. 

Liefs!

Forest Low - Coulsdon 60 km

Het leek vandaag wel of ik Parijs-Dakar aan t fietsen was.
Maar dan met hindernissen.

Na 5 km moest ik 20 traptreden nemen. Had ik geen zin in, dus dan maar via een alternatieve route.
Vervolgens na 10 km weer een. Daar kon ik tree voor tree vanaf hobbelen.

Daarna 34 km alleen maar rechtoe rechtaan bosweg. Als je hier met regen fietst loop je helemaal vast. En door alle heggetjes zie je alleen maar bos en bomen dus behoorlijk saai.

Toen 5 km door het industriegebied van Gatwick. Het zal wel veiliger zijn, maar mooi is het niet.
Bovendien vlogen de vliegtuigen zo dicht over me heen, dat ik de piloot bijna kon zien zitten.
En toen ik dacht dat ik 't nu wel allemaal had gehad, fietste ik over een pad dat in de middeleeuwen prima gefunctioneerd heeft voor een paar geiten, maar niet voor een fiets met luchtbanden.
Grind, keien, zand, losse stenen en een meter breed.

Als sluitstuk 3 paaltjes naast elkaar, waardoor al m'n bagage eraf moest om erdoorheen te komen.

Toen nog een helling van 8 % en daarmee had ik 't wel gehad voor vandaag.
Tenslotte aangekomen op een camping die de dag goed maakte door zijn mooie ligging.
Morgen naar Londen!

Liefs!

Seaford - (Brighton) - Forest Row 80 km

Vanuit Seaford fietste ik naar Brighton.
Een trip down memory lane.
34 jaar geleden was ik hier ook. Toen niet per fiets maar met onze boot. Sweet memories.
En weer blijkt dat je herinneringen daar moet laten waar ze zijn.

Destijds een statige Engelse badplaats, nu vergeven van de fish and chips tenten, kermis en tattooshops.
Vergane glorie en o wat jammer.

Nee dan was mijn terugtocht  naar de camping beter.
Een mooi fietspad met links de prachtige krijtrotsen en rechts de zee.

Het werd 's avonds fris, dus boden de buurtjes aan om in hun caravan te komen borrelen.
Dat sloeg ik niet af en toen werd het toch weer laat.

De route van vandaag was eigenlijk meer geschikt voor de mountainbikers onder ons dan voor een fiets met bepakking.

Wat heb ik gemopperd onderweg op de samensteller van de route.
Leuk bedacht zo'n route, maar pleeg er dan ook onderhoud aan. Nu was het te doen, maar na hevige regenbuien is dit een modderbad.

Toch waren de vergezichten prachtig en gaandeweg de route kreeg ik er steeds meer plezier in.

Het links rijden is echter niet aan mij besteed.
Onderweg moet ik mezelf steeds tot de orde roepen,: links Bor, links!!! 

Ik krijg het gewoon niet in m'n syteem.
Voor m'n gevoel komt het verkeer overal vandaan en ik moet steeds m'n kop erbij houden.

Na 80 km hield ik het voor gezien en belandde in een echt Engelse pub met het daarbij behorende bier.

En dat niet alleen. Een heerlijke Engelse maaltijd, een bad en een echt bed maken dat ik morgen opgewekt richting Londen fiets. 

Liefs!

Dieppe - Seaford 22 km

Ik was al vroeg in de haven van Dieppe.
De stad moet 't van het havengebied hebben.
Daar zijn de terrassen, de mooie oude gevels en is er de gezelligheid. Eén straat verderop is het een vervallen en slecht onderhouden stad.

Om 10 uur stapte ik op de boot en nam meteen maar een Full English Breakfast.

Pfoe, dat is werken zeg. Worstjes, spek, witte bonen, vis, champignons én een gebakken ei.
Maar gek genoeg smaakte het me prima.

4 uur duurde overtocht en het gaf me weer het Griekenland gevoel.
De zee is hier echter een stuk woeliger en als je gevoelig voor zeeziekte bent, is dat ontbijt niet zo'n goed idee denk ik.

En, zoals zo vaak onderweg, werd ik aangesproken. Ditmaal door een Engelsman die meteen mijn mening vroeg over de Brexit. Tja...
Hij vond 't maar niks. Maar, zei hij cynisch,  we hebben nu wel een blauw paspoort en eigen postzegels.

Om 2 uur (bij jullie 3) stapte ik van boord en de douanier vroeg waarom alle Hollanders toch altijd zo chagrijnig kijken op de foto in het paspoort.
Ja, wij mogen niet lachen op een paspoortfoto zei ik. Waarom niet? Vroeg hij.
Ik moest het antwoord schuldig blijven.

En wat is de wereld toch klein. De stopcontacten zijn hier snders dan in de rest van Europa.

Het zal niet.
En een connector heb ik wel. Thuis.
Dus de stoute schoenen aangetrokken en de Nederlandse buren aangesproken. Daar mocht ik alles opladen. Geen probleem. Ik kreeg zelfs een connector mee én mocht mee eten.
En hoe wonderlijk, ze komen uit Heeze.
Toeval is de onoverzichtelijkheid vsn het bestaan.
Liefs!

Forges-les-Eaux - Dieppe 80 km

De route voerde me vandaag weer door een prachtig landschap.

De huidige tijd lijkt hier aan voorbij te zijn gegaan.
Soms een oude boerenhoeve, soms een kasteel, af en toe een oud stationnetje, weinig industrie en serene rust.

Men probeert Parijs hier ver vandaan te houden en dat is zeker gelukt.

Vincent van Gogh en Monet haalden hier hun inspiratie vandaan en ik kan niet schilderen, maar zelfs ik zou hier nog iets moois kunnen fabriceren.

Er wordt hier veel graan verbouwd, maar er staan ook veel appelbomen voor de welbekende cider.

En een deel van die cider wordt gedistilleerd tot Calvados, waar 40-45% alcohol in zit, dus een pittig drankje.

Ik heb me maar aan een biertje gehouden op een prachtige camping waar ik nu met m'n tentje aan een riviertje sta, met alleen maar vogelgeluiden om me heen.
Het ticket naar Engeland is gekocht, de eerste camping is geboekt, dus nu alleen nog wennen aan een andere munt en links rijden.

Jullie horen weer van me, Liefs!

Dangu - Forges-les-Eaux 80 km

De gifbeker moest helemaal leeg gisteren.

Bij het wegzetten van m'n fiets draaide de spin waar m'n tentzak mee vastzit om m'n naaf en spaken. Muurvast, maar weer met hulp van de buurman los gekregen. De mannen zijn niet meer weg te slaan uit m'n leven.

En toen ik gisteravond in bed stapte ging de rits van m'n binnentent niet meer dicht.
Dus nu slaap ik met open ramen. Ook goed.

Vanmorgen werd ik getrakteerd op koffie en plaatselijke cake van de buurvrouw en daarna als eerste actie naar de fietsenmaker voor een nieuwe binnenband.
Die had ook een superhandig pompje met een capsule. Geen gedoe meer met je uit de naad pompen met zo'n klein handpompje.

Dus ik ging opgewekt op weg, de zon scheen, het landschap was glooiend, groen, met tevreden koetjes in de wei, poes naast me spinnend op een bankje en een oorverdovende stilte om me heen.
Mooie fietsweggetjes ook en een hele andere dag dan gisteren.

En de twijfels zijn weg, morgen op weg naar zee!

Liefs!

Parijs-Dangu 77 km

Over de tocht van vandaag kan ik kort zijn:

Eerst nog even een snelle check bij de fietsenmaker voor wat betreft remmen en banden en daarna reed ik voornamelijk door voorsteden van Parijs
Men heeft waarschijnlijk geprobeerd de regio wat meer toeristische input te geven, maar dat is niet helemaal gelukt.
Pas na 45 km dacht ik: ja, nu wordt 't wat.
Mooi landschap, verstilde dorpjes, een groepje kinderen dat uitleg kreeg over hoe het stokbrood wordt gemaakt, terwijl ze hun ezeltjes die ook bij de groep hoorden, probeerden in toom te houden.

Nog even wat boodschappen bij de Leclerc en dan gauw naar de camping.
Dacht ik.
Maar toen opeens: lekke band.
Een joekel van een scherpe pin dwars door m'n achterband. Ja daar helpt een antilekband echt niet tegen.
Ik stond daar nog geen 2 seconden vertwijfeld met mezelf te overleggen, keek rond om eventuele hulp en daar kwam van de afrit een, naar later bleek, een man uit Martinique aangereden, die naar me gebaarde of hij kon helpen.
Wat was ik blij!
En ik hoor jullie denken: maar kan ze dan zelf die band niet vervangen.
Nee, dat lukt niet. Een normale fiets zet je zonder moeite op z'n kop. Deze niet.
Daar heb ik echt hulp bij nodig en daar kwam dus m'n nieuwe vriend uit de hemel vallen.
Gelukkig heb ik altijd reservespullen bij me, dus samen was dat zo gefikst.
Nog even oppompen. En dat ging dus niet. Verkeerde pomp mee.

Ik heb nog nooit zo gebaald.
Toen gooide ik maar al m'n charme in de strijd en vroeg of mijn vriend me misschien  naar de camping wilde brengen, 18 km verderop.
Daar zou vast wel een pomp voorradig zijn.
En daar ging ik, fiets achterin samen met de bagage en Bor vorstelijk voorin.
Ik heb hartelijk afscheid genomen van mijn nieuwe vriend en hem uiteraard beloond voor de moeite.
En toen moest ik nog aan een pomp zien te komen.
Maar, zoals dat op een camping gaat. Onmiddellijk stromen er mensen toe die bereid zijn te helpen. En opeens had ik 2 pompen.
Enfin, de band is weer hard, ik heb weer nieuwe vrienden. En morgen weer verder.
Al slaat de twijfel een beetje toe.
Liefs!

Parijs 54 km

Wat is dat toch een fantastische stad. Zoveel charme, zoveel prachtige gebouwen, zoveel sfeer.
En met de fiets prima te doen.
Ik heb 't idee dat veel Parijzenaars hun bolide aan de wilgen hebben gehangen en zijn overgegaan op taxi, elektrische step, of de fiets, want heel Parijs is ingericht op fietsers.

Fietspaden volop en leenfietsen te kust en te keur. Dus na Houten vind ik dit de beste fietsstad van Europa!
En daarom heb ik 3 maal achterelkaar de Arc de Triomph rond gesjeesd. Gewoon omdat 't kon.

Toch is ook de auto in Parijs nog steeds de heilige koe. Het is indertijd namelijk nog een heel gedoe geweest met de vernieuwing van de Franse kentekenplaten.
Sinds 2009 gaven de cijfers op het nieuwe nummerbord niet meer aan waar de auto vandaan komt.
Dit tot groot ongenoegen van de Parijzenaars, want die zijn er trots op dat men kon zien waar zij vandaan komen. Speciaal voor hen is er daarom op het nieuwe Franse nummerbord aan de rechterkant ruimte gemaakt voor een extra vakje. Daar kan het nummer en het symbool van hun departement (een soort provincie) worden ingevuld. Iedereen blij en opgelucht.

De middag bracht ik door met rondhangen in de Marais. Zo'n leuke wijk.
Daarna nog wat sightseeing en toen was het alweer tijd voor het diner en het hotel.
Ook wel weer lekker hoor een echt bed.
Zeker na al die indrukken van vandaag.
Morgen op naar Londen!

Liefs

Allereerst hartelijk bedankt voor alle lieve  reacties die ik kreeg vanwege de wespenprik in m'n lip.
Het is bijna over, dus geen last meer.

En nu ik weet hoe het voelt om van die opgespoten lippen te hebben, overweeg ik toch maar om het niet te laten doen.

Toen ik vanmorgen voor het sprookjeskasteel in Pierrefonds stond, was het nog gesloten.
Dus uiteindelijk alleen van de buitenkant foto's kunnen maken.
Later las ik dat er geen geld meer is voor de inrichting, dus ik heb niks gemist.

Toen richting Parijs!

En het viel me op hoe leeg en verlaten ook hier weer het landschap was.

Tot 30 km voor Parijs waren er nog altijd eindeloze vergezichten en ik vond 't onbegrijpelijk dat ik in de buurt van een wereldstad was.

Wel wat meer reuring in de dorpjes, waar de bar tabac de boventoon voert en de geraniums de bakken uitpuilen, omdat elk dorp zich wel 'village fleuri' voelt.

De schrijver van m'n routeboekje heeft een optimistische kijk op een kilometer, verwart soms links met rechts en heeft een geheel eigen interpretatie van de route.
Hij vindt een klim soms steil, terwijl ik denk het was een eitje, maar dan opeens zit er een helling in die de Couberg jaloers maakt.

Dus ik vertrouw 'm niet.

En ik had gelijk. De 85 kilometers die hij berekent voor de tocht van vandaag bleken er 135 te zijn, dus wanneer ik twijfel over zijn aanwijzingen, zijn de zon en Google mijn vrienden.


Maar het was weer een prachtige tocht, die eindigde in een 20 km lang fietspad door het bos langs het Canal de L'Ourq, uitvloeiend in de Seine.

En daar was het feest.

Bandjes langs de oever, talloze terrassen, grasvelden bezaaid met Parijzenaars, kortom gezelligheid!

Ik had verwacht dat bij aankomst de Tour al afgelopen zou zijn. Maar het was nog in volle gang en bij een doorkijkje zag ik ze langsflitsen.

Dus de foto die ik in gedachten had: stralend bij de Eiffeltoren, ging niet door.

Dat komt één dezer dagen wel goed.
Nu uitblazend in een lekker hotel en morgen een dagje Parijs.

Liefs!

Láon - Pierrefonds 85 km

Wat een mooi glooiend landschap doorkruiste ik vandaag.
En ik ben zoveel graanvelden gepasseerd.
Ik denk niet dat we tekort komen dit jaar.
Door vriendelijke dorpjes ging het, langs zonnebloemvelden, door schaduwrijke lanen, want het is weer warm.

Langs riviertjes en meertjes. Maar geen enkel terras te bekennen.

Nog steeds is dit een uitgestorven streek en behalve Láon is er geen vertier te beleven.
Daarom snap ik niet dat Napoleon (de derde) het kasteel in Pierrefonds wilde laten opknappen.
Maar hij deed 't fantastisch. Van veraf zag ik het kasteel al liggen en het zag er inderdaad sprookjesachtig uit.

Morgen fiets ik er langs en dan volgen meer foto's.

En ja hoor, ik kon er op wachten met al die wespen dit jaar.

Tegelijk met m'n laatste slokje bier hapte ik een wesp mee.
Gelukkig ging-ie nog nèt niet mee naar binnen, maar bleef in m'n lip steken. Letterlijk.

Dus meteen zalf erop, maar de zwelling begon al.
Gegoogeld wat ik daar nou aan kon doen en daar vond ik een bijzondere tip: wrijf met ballpointinkt over de steek en de zwelling verdwijnt.

En nu loop ik met een blauwe (en alsnog gezwollen) bovenlip over de camping.

Dus mocht ik vanavond de ideale man tegen komen (de buurman is imker dus wie weet), dan is zoenen er helaas niet bij.

Hooguit kan ik morgen als spook fungeren in dat kasteel.
Liefs!

La Neuville-aux-Joûtes - Láon 89 km

De 80 monumenten tellende stad Láon is een plaatje.
Een prachtige cathedraal, klinkerstraatjes, gezellige terrassen.

Wat een verschil met de leegte waar ik 80 km doorheen fietste.
Het doet iets met een mens, die leegte.
Geen afgeleide gedachten maken dat je in jezelf gekeerd raakt.

De meeste dorpen zijn ook nog eens ontdaan van hun bakkers, winkels, scholen en cafés, dus je ziet niemand en hoort niemand.

Daarom was het een cultuurshock toen ik Láon binnenreed.
Opeens was alles anders. Drukte en gedoe.
Maar de stad maakte veel goed door al die bezienswaardigheden.

En ook hier is de Fransman iemand van tradities, vastgeroeste gewoontes, gebruiken, rituelen die ze niet snel of misschien nooit zullen veranderen.

Het ruitjesschrift dat iedereen gebruikt om de rekening op te maken, de croissants keurig in een krat, het onmisbare stokbrood, twee stoeltjes en je hebt een terras.

En de drie zoenen, die zijn weer helemaal terug.

Kortom, ik voel me weer thuis!
Liefs!

Dinant - la Nouville-aux-Joûte 99 km

Nationale feestdag in België, omdat het land in 1831 een koninkrijk werd.
En dan gooien de Belgen meteen alles dicht. Dus geen boterham te krijgen.

Maar gelukkig heb ik altijd een noodvoorraad bananen en koek mee en dat moet nu maar eens op.
Bovendien was het een makkelijk ritje vandaag, dus de hongerklop kreeg ik niet.

Het was één lang fietspad naar Chimay en waar de Belgen nogal slordig met hun autowegen omgaan, maken ze van de fietspaden een biljartlaken.

Onderweg zag ik veel kampementen van padvinders, of scouting zoals dat tegenwoordig heet.
Netjes gekleed in uniform, met een tas vol uitrusting op hun rug en een sjaaltje met de kleuren van hun afdeling om hun nek geknoopt, kom ik ze overal tegen.
Geen wonder, want België staat op de derde plaats op het gebied van scouting.
En ik begrijp 't wel: wonen in het bos, je eigen eten maken, slapen in een tent. Ik zou zó bij ze aan kunnen sluiten, ware het niet dat je maar tot je 18e lid kunt zijn.
Ach, ik doe 't nu ook nog en met evenveel plezier als die jonkies!

In Chimay verkopen ze het lekkerste bier van België. Althans, na wat proeverijtjes kwam deze als beste uit de bus wat mij betreft.

Maar ik heb me opnieuw ingehouden en vond dat ik na 99 km dit biertje op de camping wel had verdiend.
Een camping waar ze mijn ontbijt (natuurlijk croissants, want ik ben in Frankrijk), bij m'n tent komen bezorgen. Hoe luxe wil je het hebben.

Liefs!

Dinant.

Het kon me niet zo bekoren.

Meneer Sax is hier geboren en dat wordt helemaal uitgebuit. Overal in het stadje zie je saxofoons, geschonken door landen uit heel Europa.
Meneer Sax zit op een bankje. En de toeristen ernaast.

Verder is er een klimmuur, een Citadel, hebben ze de hardste koekjes van Europa  en kun je een bootreisje langs de Maas maken.
Ja, dat is 't wel zo'n beetje.
Dus ik ging er met een gemend gevoel vandaan.
Of zou dat komen door die wesp die me te grazen nam.

Nee, als ik zou moeten kiezen zou Namur op m'n lijstje staan.
Maar voor een dagje slenteren en m'n benen rust gunnen is het een prima stek.
Liefs!

Namen - Dinant 48 km

De camping waar ik vannacht verbleef lag tegen een steile helling van 13 %.
Nog afgezien van het afmattende klimmetje alvorens ik er was, had ik het ook nog koud vannacht.
Wat 200 m hoogteverschil met warmte kan doen.

Maar het warmde vanmorgen snel op, dus eerst maar wat verkoeling zoeken op een terras in Namur.
Na de koffie werd ik aangesproken door een jonge vrouw.
Zij wilde vanaf morgen ook een lange tocht gaan fietsen, maar het werd haar door vrienden en familieleden afgeraden om alleen te gaan.
Aan mij vroeg ze raad.
Tja, ik fiets al 10 jaar alleen zonder noemenswaardige vervelende ervaringen.
Je moet alert zijn, maar zeker niet bang.
En als je op campings verblijft is het al helemaal geen issue.
Dat vertelde ik haar en ze fietste helemaal opgelucht weg om morgen de Cote d'Opale te gaan fietsen.
Weer een collega erbij. Daar ontbreekt het overigens niet aan op deze route. Ik heb nog nooit zo veel bepakte fietsen gezien.
En daarom is het op de tentenveldjes ook gezellig druk 's middags.
Ieder heeft z'n eigen verhaal waarbij de stoerheid gelukkig ontbreekt.
We doen het allemaal voor ons plezier en ook al is het soms afzien, het blijft leuk.
Zeker als er onderweg water wordt aangeboden door een gemeentewerker die de fontein afsloot.
En water was nodig vandaag. Denk dat er een kleine 4 liter doorheen is gegaan.
Het was maar een klein ritje vandaag naar Dinant, dus de lunch lekker doorgebracht op een schaduwrijk plekje aan de Maas.
Want ik doe rustig aan. Ik realiseerde me namelijk dat de Tour zondag in Parijs eindigt.
En ik wil ze zeker niet in de wielen rijden op de Champs-élysées.
Liefs!

Tienen - Namen 67 km

Vanmorgen om kwart over 10 fietste ik door Hoegaarden. De verleiding was groot, maar ik heb me ingehouden.

En terwijl jullie waarschijnlijk verkoeling zochten bij de airco, het zwembad of de supermarkt, fietste ik over een voormalige spoorlijn die overgroeid was met een mooi groen bladerdek.

Samen met een beetje rijwind was het heerlijk koel en merkte ik niks van de warmte.

40 km lang fietste ik langs verstilde Belgische dorpjes waar ik werkelijk niemand tegenkwam.
Tot ik de Lidl binnen ging. Daar was het overvol.
Blijkbaar was iedereen daar naartoe gevlucht.

De route zou je een beetje saai kunnen noemen, maar toch had het wel wat.
Een oude spoorlijn die dienst doet als fietspad, met aan weerskanten graan- en maisvelden.
Ik vroeg me af waarom het blad van de mais nog zo gesloten was. De buurman op de camping gaf opheldering. Het blad beschermt de mais tegen de zon en gaat weer open als 't koeler wordt. Wat regelt de natuur dat toch goed.

Na 40 km fietste ik Namen binnen. Ook alweer zo'n gezellig Belgisch stadje waar de terrassen overheersen en waar je zéker een gezellig weekend kunt doorbrengen.
De Belgische bonbons puilden uit de winkels, maar die heb ik maar even gelaten voor wat ze zijn.

En na een mooi ritje langs de Maas heb ik dan eindelijk op de camping van de Hoegaarden genoten waar ik vanmorgen al zin in had.

Liefs!

Brabant - Tienen 137 km

Ja mensen, dat lijkt veel en dat was 't ook.
En ik had thuis nog wel zo keurig uitgerekend dat het hooguit 100 km zou zijn.
Via de knooppuntenroute uit het routeboekje alleen de nummers volgen en klaar ben je.
Dacht ik.
Niet wetende dat de Belgen wel eens een bordje vergeten. Of er ineens een ander bingogetal op zetten.
Dus met alle omwegen erbij werd het bijna 40 km meer.
Alles vlak, dus dat viel weer mee.
En de mooiste fietsweggetjes die je maar kunt bedenken.
Het ging langs Beringen, een voormalig mijnwerkersstadje. Vooral door gastarbeiders die in de steenkoolmijn kwamen werken, werd dit stadje multicultureel en is dat nog steeds.

Verder langs Neerpelt en Diest, waar ze al echt de Franse sfeer te pakken hebben, om te eindigen in Tienen.
En daar trof ik één van de leukste campings aan.
Voorzien van alles wat een fietser wenst, inclusief een koelkast met Belgische biertjes, waarbij het aan de kampeerder wordt overgelaten hoeveel je voor het biertje wil betalen. Waar vind je dat nog.
En een biertje is goud waard na zo'n tocht, dus het potje zat aardig vol.

Dus nu aan een lekkere salade, met leuke gesprekken met fietsers die van hieruit alle kanten op gaan.

Jullie horen weer van me, liefs!

Van lichtstad naar lichtstad en verder

Ik was nog niet uitgefietst.
En fietsen naar Parijs leek me wel wat.

Dezelfde route terugfietsen? Mwah. Dan maar door. Naar Londen. Ook leuk. En niet eens zo ver.

Dus mijn plan was snel gemaakt.
Morgen vertrek ik dan richting Parijs via de zgn Avenue Verte.

Een autovrije route die werd opgezet ten tijde van de Olympische Spelen in Londen in 2012.

In Dieppe maak ik de oversteek naar Newhaven, dan even een uitstapje naar Brighton en weer verder via de route naar Londen.
In Harwich neem ik de boot weer terug naar Holland.
Jullie horen weer van me, liefs!