Plm 90 km vandaag.
Niet spectaculair, wel langs vele Franse dorpjes.
Waar ieder dorpje z'n eigen fontein heeft, de blauwe louvre luikjes standaard zijn, de platanen hun bast verliezen en er daarna uitzien alsof ze opnieuw geschilderd zijn.
Dat waren de highligts wel zo'n beetje.
Tot ik Aix-en-Provence binnenfietste. Het Parijs van het zuiden zoals deze stad ook wel wordt genoemd.
En de sfeer klopt.
Mooie brede straten, luxe winkels, overal fonteinen.
Ik had me voorgenomen nog eens even van die sfeer te proeven.
Eerst maar even, zittend op een bankje, die sfeer op me laten inwerken.
En ik zat er nog geen 2 minuten of daar kwamen 2 collega fietsers naast me zitten.

Hollanders. Natuurlijk. Wie gaat er, de Tour de France daargelaten, met deze temperaturen nou fietsen.
Het werd een heel aangenaam gesprek. Over het basic leven als fietser. De weinige dingen die je maar nodig hebt om gelukkig te zijn.
Het Franse leven, de sfeer, de natuur.
Alles kwam langs in een stief half uurtje.
Het hoeft allemaal niet groots en meeslepend te zijn.
Voorlopig is fiets en tent voldoende. Liefs!

Vanmorgen heb ik de camper achter gelaten in Cardet en fietste ik om 8 uur langs wijnvelden, olijfbomen, een verdwaalde zonnebloem, tussen verliefde vlinders, tjirpende krekels, via autoloze weggetjes en dus heel relaxed richting Avignon, de stad waar de Pausen woonden.
Waarom eigenlijk?
Nou, het zat zo: De Franse koning, die meer te zeggen wilde hebben in Europa, overtuigde de Paus om in Avignon te gaan wonen, omdat er nogal wat onenigheid was binnen de katholieke kerk in Rome. En ja, wat krijg je dan: ruzie.
En daarom ook 2 Pausen, één in Rome en één in Avignon.
Die in Avignon verloor. Dus nu zit de Paus weer in Rome.

En dan was er nog de herder die een visioen kreeg om een brug te bouwen tussen Lyon en de Middellandse Zee zodat er geen pelgrims meer zouden verdrinken.
Die was geen lang leven beschoren. Die brug dan...
Tja, het kan verkeren.
En voor de rest is Avignon een heel gezellige Franse stad. Veel terrassen met de nodige goochelaars, miniatuurschilders en ballonverkopers, veel muziek op de pleinen en natuurlijk veel toeristen.

Kortom, ik heb me vermaakt vanmiddag! Liefs!

Het begon zo mooi allemaal vandaag.

Ik besloot het eerste stuk binnendoor te rijden.
En het was mooi in de Cote d'Or.
Met vosjes in de berm, goudgele graanvelden, een blauwe lucht erboven en daar weer roofvogels in.
Idyllischer kon niet.
Maar na 2 uur was ik pas 50 km opgeschoten. Zelfs op de fiets gaat 't sneller.
Dat kon zo niet langer.
Want de Ardèche, en de vrienden die daar op me zaten te wachten, waren nog meer dan 400 km ver.
Dus hup, de tolweg dan maar op.
En dat bleek een goede keuze.
Want voorbij Lyon werd de lucht eerst grijs, toen groen en vervolgens inktzwart.
En opeens dwarrelden de blaadjes van de bomen alle kanten op. Ik voelde en zag 'm al aankomen. Een onweersbui van de hoogste categorie.
En ik heb alles wat daarbij hoorde over me heen gehad, wind, regen, hagel, afgewaaide takken, omgewaaide bomen. De tolweg was een rivier geworden waar we kilometers lang alleen maar stapvoets konden rijden. Behalve dan die enkeling die zichzelf in een ambifivoertuig waande.
Het was niet te filmen. En dat heb ik dan ook maar niet gedaan, want ik moest alle zeilen bij zetten om op de weg te blijven. Doodeng.
Gelukkig werd het minder toen ik bij Montelimar van de tolweg af ging want ik had er niet aan moeten denken dat ik dit weer in de bergen zou hebben gehad.
En daar scheen wonderlijk genoeg de zon en toen ik Pradons binnen reed was alleen aan de rivier te merken dat er veel regen was gevallen.
Na 10 uur sturen was ik zó blij dat ik er was.
En om onze vriendschap én de veilige aankomst te vieren zijn we lekker uit eten gegaan. Liefs!

Zo, de eerste 500 kms zitten erop.
Met, zoals gewoonlijk, opstoppingen rondom Luik.
Maar eenmaal de tunnels voorbij ging het vlot.
Natuurlijk tanken in Luxemburg met prijzen waar we na 1 juli alleen maar van kunnen dromen in Holland.
En steeds als ik het grensbordje Frankrijk zie, maakt m'n hart een sprongetje.
Ik voel me hier altijd thuis en na Nancy reed ik de snelweg af om verder binnendoor te rijden tot aan de camping in Bannes.
Veel leuker dan dat jakkeren op de tolweg en je krijgt meteen het Frankrijk gevoel te pakken.
Zeker als je door een dorpje rijdt waar vrouwlief een cafe/bar annex tabac bestiert en in haar jasschort ook nog even multifunctioneel je tank vol gooit. Heerlijk land!
Om half vijf zat ik achter m'n biertje te wachten op de kalfjes die volgens de campingeigenaar vlak langs mijn plekje komen grazen.
Ben benieuwd! Morgen verder.

Fietsreis Corsica