Het was niet alleen de hitte die me uit Brabant verdreef.Er was een familiefeest georganiseerd en wat bof je dan als je, zoals mijn broer, 60 wordt en je kunt je hele familie trakteren op zon, zee, zwoele avonden, boottochtjes en een bbq die niet in het water valt.En als je er dan toch bent, dan fiets je de dag daarop naar België. Knokke om precies te zijn.En mensen wat viel dat tegen na die mooie kust van Zeeland.Of je moet van friettenten, flats en shoppen houden. Dan zit je daar goed.Niks voor mij, dus snel terug naar Cadzand, waar in 2004 de Wereldvredevlam is ontstoken en de in de buurt staande boom met honderden wensplankjes is behangen.Ach, die boom heeft 2 Wereldoorlogen, de Watersnoodramp en de Eikenprocessierups overleefd. Wat heeft die nou nog te wensen zou je zeggen.Op de terugweg vond ik in een piepklein dorpje een kunstatelier en daar kocht ik een zgn. heksenbol. In vroeger tijden werden deze gebruikt om bloem- en kruidentuin te vrijwaren van insecten en het vee te beschermen tegen roofvogels. Deze bollen werden dan geschonken aan een kersvers bruidspaar die ze vervolgens tegen het huis zette om ze tegen kwade geesten te beschermen.Een bruiloft zit er voor mij niet meer in, dus heb ik 'm mezelf maar kado gedaan.

Maar op de kortste nacht ook warm dit jaar, daarom óp naar Zeeland.Best een eind rijden nog. Via Antwerpen zelfs. En altijd hobbelen in België.Maar het was het waard. Ik vond een mooie camping in Nieuwvliet, waar de campings verderop langs de kust een puntje aan konden zuigen.Rust en ruimte en niet als haringen in een ton op een zakdoekje grasveld.Ik fietste op de dijk met uitzicht over land dat nog de ongereptheid van de zee heeft.Maar Zeeland heeft ook een andere kant hoorde ik van de campingeigenaar. De huizen worden opgekocht door rijke toeristen uit Duitsland en België. Generaties vissermannen zijn verdwenen uit de dorpen en 's winters zijn het spooksteden. Tja, de vooruitgang.Dit alles overdenkend fietste ik langs zee naar Breskens, een gezellig havenplaatsje waar nog een enkele visser te vinden is. En heerlijk ijs.

Vandaag met de gondel omhoog om uitzicht te hebben op de hoogste berg van Slovenië.De Triglav is 2864 meter hoog en domineert de omgeving.Ik voelde me als Heidi in de bergen en met m'n voetjes in de sneeuw herinnerde ik me weer de vele skivakanties.Maar nu was het warm en zonnig daarboven, met hier en daar nog een klein plakje sneeuw.Ik raakte in gesprek met een Sloveen die de Triglav al voor de 16e keer had beklommen en volgens hem ben je geen echte Sloveen als je dat niet minstens één maal in je leven doet.Hij maakte zich zorgen over de natuur.In de eerste plaats de toeristen die in groten getale komen en die onvoorzichtiger met de natuur omgaan dan de Slovenen zelf.En dan is er ook nog de zogenaamde "berken beatle', een kevertje dat onder de bast van een boom gaat zitten en waardoor al honderdduizenden dode bomen gekapt moesten worden. Enerzijds om het beestje te bestrijden, anderzijds om te voorkomen dat de toerist een boom op z'n knarretje krijgt.Wat ben ik na Australië en Frankrijk toch verliefd op dit land geworden.Ja mensen, ik weet het, ik heb een groot hart, maar ik weet dat zéker de sportievelingen onder ons dit met me zouden delen.Alle denkbare sporten kun je hier beoefenen en dat wordt ook heel veel gedaan. Alleen aan de logistiek zou men wel wat mogen doen. Hoe vaak ik niet verdwaald ben hier.Maar ach, in zo'n mooi land is het geen straf om te verdwalen.En ja mensen, dit was dan m'n einddoel van de reis en binnenkort sukkel ik op m'n gemakkie weer naar Holland.Maar niet voor lang, want half juli start m'n fietsreis en als jullie die ook weer willen volgen, klik dan op onderstaande link.Weer bedankt voor de reacties allemaal, altijd leuk! Liefs!https://www.boropreis.nl/blog-fietsreizen

Vanuit het mooie dorpje Stara Fužina is er een wandeling uitgezet door de Mostnica kloof. Er stroomt emeraldgroen en turquoiseblauw water door en eroverheen is een brug gebouwd, waarvan de legende vertelt dat de brug maar niet afkwam en men daartoe de duivel inschakelde.Deze beloofde de brug af te bouwen, mits hij de ziel mocht hebben van de eerste levende ziel die over de brug liep.Een boer verzon een list. Hij nam zijn hond en een bot mee, gooide het bot over de brug, de hond liep erachteraan en de duivel veranderde in een valse hond waarbij hij zijn staart twee maal zo vervaarlijk heen en weer zwiepte dat daardoor de kloof ontstond.Het was een pittige wandeling en ik liep langs watervallen, waterpoelen, rotspartijen en ander natuurschoon. Een van de bijzondere plekken langs de trail is "de kleine Olifant". Het is een rots in de rivier waar het water zijn weg doorheen heeft gebaand, waardoor er een gat is ontstaan. Van een afstandje lijkt het net de kop van een olifant. Na een paar kilometer klimmen en klauteren eindigde de kloof in een weids landschap op 700 meter hoogte en door de afwisseling kreeg ik het gevoel dat ik in een paar uur al het moois van Slovenië bijeengebracht zag. Onderweg heb ik de mooiste kleuren blauw en groen gezien, zag ik hooiende boeren aan 't werk, grazende koeien, honderden soorten bloemen en heb ik me na een paar uur lopen in een gezellig kneipje de goulashsoep en het biertje goed laten smaken.

Ik zei het al eerder. Slovenië is te vergelijken met Oostenrijk. Maar dan met een Frans klimaat.Vandaag fietste ik langs het meer van Bohinj.Het ligt in het Triglav National Park, en het is er veel rustiger dan in Bled. En ook mooier vond ik.Het rinkelen van koeienbellen, het geluid van kerkklokken, de stromende bergbeekjes. Het was één en al rust en natuur.Tot diezelfde natuur zich van een hele andere kant liet zien.Ik zat nét bij een gezellig cafeetje toen er binnen 5 minuten een enorm noodweer losbarstte. Met hagelstenen van wel 4 cm.De stromende bergbeekjes werden ineens kolkende rivieren waar de damp vanaf sloeg.De autodaken kregen er flink van langs en de opgehangen netten tegen de vogels dienden nu als ballenvanger.Wat een geweld! Ik had altijd al ontzag voor de kracht van de natuur en die is vandaag alleen maar toegenomen.

Bohinj, eindelijk een camping waar je 's avonds het campinggevoel weer krijgt.Fluitende merels, geroezemoes voor de tent, de geur van barbecue en een prachtige sterrenhemel.Het is hier nog laat in het seizoen koud geweest en ik sta op een plek waar je de sneeuw op de bergen ziet liggen en je tegelijkertijd zit te puffen aan de rivier.Onwerkelijk, maar ook zó mooi.De dag erop naar Bled. Opnieuw talloze bussen die toeristen uitspuwen.Maar het meer dat bij Bled hoort is erg mooi en wanneer je een bootje huurt en midden op het meer blijft, dan is het genieten van het mooie blauw en de lieflijke kastelen en huizen rondom.Slovenië doet me aan Oostenrijk denken. Zelfs de bushokjes zijn voorzien van geraniums en alles straalt liefde voor het land uit.En om het allemaal nog mooier te maken heeft de natuur het meer van Bohinj aangelegd. Je kunt er zeilen, zwemmen, suppen en kanoën en het is veel rustiger dan in Bled zegt men.Ik ga het zien binnenkort.

De Plitvice meren hebben helaas ook een andere kant.Daar waar vroeger de Winnetou films werden opgenomen, overspoelen nu duizenden Aziaten het park en lopen voornamelijk in de weg.En iedereen moet op de foto: voor de waterval, naast de waterval en, omdat de vlonders af en toe heel smal zijn, zou het me niet verbazen als er zo af en toe ook eentje ónder de waterval terecht komt.Men lijkt de highlights van Europa te bezoeken en deze is er zéker eentje van, maar wil je ervan genieten, dan moet je vóór 9 uur in het park zijn.Toch, ondanks de drukte, blijft het een prachtig fenomeen. Het bruist, ruist en het gorgelt, de forellen zwemmen vlak onder het wateroppervlak en de libelles vliegen voor je uit. Het is een sprookje.Maar mijn reis ging verder.Naar Bohinj in Slovenië.Maar vlak voordat ik Kroatië verliet zag ik plotseling een zwaailicht achter me en hoorde ik het alarm van een politieautoIk stopte even verderop en zag een stoere landrover achter me staan waar een minder stoere agent zonder uniform uitstapte en me zijn officiële politie badge liet zien. Hij kwam amper boven mijn raampje uit en vroeg om m'n papieren.Ik had me aan de snelheid gehouden, was nuchter en had geen verstekelingen aan boord.Maar hij en z'n hip geklede vrouwelijke collega dachten daar kennelijk anders over.'Alles open' brieste hij en hij keek achter alle deuren.Ik zei niks, want als ik één ding in m'n leven heb geleerd is het dat je nooit een ambtenaar in functie moet tegenspreken.Hij verliet de camper, bleef minstens 10 minuten weg en gaf me toen paspoort en rijbewijs terug.Waarom ik werd stilgezet vertelde hij niet, maar ach, het is minstens 30 jaar geleden dat ik werd aangehouden, dus nu kwam m'n rijbewijs ook eens uit z'n stoffige hoesje.Toen ik later m'n paspoort aan de douane liet zien, viel er een briefje van 50 euro uit.Een paar weken daarvoor ertussen gestopt voor noodgevallen.Corruptie bestaat duidelijk niet in Kroatië.Uiteindelijk kwam ik veilig aan in Bohinj en sta warm en zonnig aan de rivier Sava.

Na het schiereiland Krk te hebben verlaten, reed ik langs de Dalmatische kust, ook wel de mooiste kust van Europa genoemd, om vervolgens via Senj verder Kroatië in te rijden.En wat een rust heerste daar vergeleken met het toeristische Istrië.Het gaf me het gevoel in Frankrijk te zijn. Bergen, dalen, vergezichten en gezellige kleine dorpjes.Uiteindelijk kwam ik bij de Plitvice meren uit en ik kom woorden te kort om te vertellen wat een schoonheid ik daar aantrof.Het is niet te beschrijven, dus kijk naar de foto's en oordeel zelf.

Nee mensen, ik heb me niet laten verleiden tot het aankopen van een camping.Alhoewel het hier op het schiereiland Krk heel goed toeven was.Wat is Kroatië toch een eldorado voor bourgondiërs, wijnkenners, liefhebbers van spirituosa, zonaanbidders en zeilers.En niet te vergeten voor fietsers en wandelaars.En dan vergeet ik nog de vele fotogenieke plekjes.Het land is lang onderdeel geweest van Venetië en dat zie je nog overal. De bouwstijl, het Italiaans dat er tussendoor schemert in de taal, de heerlijke ijsjes. Ik reed langs Punat waar de upper ten hun jachten zomerklaar aan 't maken zijn.Bezocht Baška met prachtige vergezichten over zee, liep langs de kade in Krk. Proefde onderweg van honing en zelfgemaakte vijgenjam en zag hoe de hier beroemde Zlahtina druif verwerkt wordt tot wijn en vervolgens, alsof je diesel tankt, in flessen wordt gegoten.Kortom, een eiland waar iedereen zich prima kan vermaken!

Rovinj is op Venetië na de meest romantische stad die ik bezocht.

De camping die ik vanmorgen verliet moet er in de zomer heel anders uitzien.Met 2000 plekken wordt het een kleine rumoerige stad, waar zomers 10.000(!) gasten verblijven, want door de mooie ligging is het een prachtige plek.Maar ach, met een kustlijn van 4050 kilometer is er hier in Kroatië altijd wel een plekje.In Pula, waar ik vanmiddag was, kon men in het Amfitheater ook aardig wat mensen kwijt, 23.000 om precies te zijn en om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken werd men besproeid met geparfumeerd water.Lijkt me heerlijk. Een mooi theaterstuk bijwonen en dan vertrekken met een lekker geurtje op.Maar het Amfitheater heeft ook een vroege historie. In 2003 knoopte men zo een lange das om het theater heen dat men ermee in het Guiness book of Records kwam.En waarom? Vroeger werd er aan de Kroatische mannen door hun vrouwen een halsdoek meegegeven.Als aandenken als ze weer eens ter strijde trokken. Was ook handig om bloed, zweet en tranen mee af te vegen.Maar door de modebewuste Lodewijk de 13e werd het plots een accessoire en noemde hij het een cravate (naar de Kroaat).En nu is na jaren de halsdoek geëvalueerd tot de stropdas en is-ie onontbeerlijk als je naar een officiële gebeurtenis moet.Allemaal te danken (of te wijten?) aan Kroatië.

De baywatch types konden vandaag gelukkig weer uit de kledingkast komen.De mooie plaatjes van de folder kwamen overeen en gezellige kustplaatsjes als Umag en Novigrad, die er voor het grootste gedeelte nog authentiek uit zien, werden druk bezocht.De visvangst levert het merendeel van de inkomsten op en ik ben nog nooit zo vaak uit eten gevraagd als vandaag in Poreč, dat vroeger te lijden had van pest en piraten en daarom nu een prachtige stadsmuur bezit.Nu staan talloze obers je op te wachten en bieden de heerlijkste gerechten aan.Onderweg tijdens m'n fietstocht zag ik een aantal kraampjes waar men fruit, olijfolie en zelf gestookte likeur verkoopt.Bij één van de stalletjes genoot de eigenaar zo te zien vaak van z'n eigen waar en vroeg mij, na het proeven van een drupje, zijn leeftijd te schatten.Natuurlijk gaf ik 'm 10 jaar jonger en tja...als je daardoor dan 50 Kuna korting krijgt op de spirituosa ben je allebéi blij!Dus vanavond heb ik er met mijn vrienden, die eergisteren hier zijn aangekomen, onze 50-jarige vriendschap uitgebreid mee gevierd.

De mooie sterrenhemel en de ondergaande zon lijken nu wel heel ver weg.Want het regent. Twee hele dagen en nachten al.En dat blijft zo tot donderdag.Er zijn mensen die daarom vertrekken. In de hoop dat het 100 kilometer verderop wat beter is. Je moet toch wat.Er zijn ook mensen die blijven.Die met hun ziel en closetrol onder de arm even snel een uitstapje maken naar het douchegebouw.Ik filosofeer er op los en aanschouw het leed dat een verregende vakantie heet.De meest luxueuze campers worden nu een plek waar je elkaar in de weg loopt en waar men nog wat vermaak uit de satellietschotel haalt.De competatieven halen het scrabblebord tevoorschijn en ik lees een boek, zet een muziekje op en steek wat kaarsjes aan.Ach, we komen er wel doorheen.En badmintonnen kan altijd nog.

Je vertrekt en je weet niet waar je aankomt.Aan het begin van m'n reis nam ik het besluit om vanwege het minder mooie weer niet naar Kroatië te gaan.En daardoor heb ik zoveel meer fraais gezien dan ik verwacht had.De Provence, de Alpen, Venetië.Het is één van de mooiste camperreizen geworden die ik maakte.Maar uiteindelijk kwam ik dan tóch in Kroatië aan en zit ik nu aan zee in Umag waar men de toerist rijkelijk bedient met gezellige terrassen en mooie fietspaden, waarlangs zelfs reparatiezuilen staan. De camping waar ik verblijf mag er zijn: alles erop en eraan, zelfs een afwasmachine ontbreekt niet en als ik de camper uitstap sta ik bijna op het strand.Alwaar ik vandaag weer aan m'n kleurenschema heb kunnen werken want het is zomer hier!

Vanavond, de laatste avond in Italië, stond ik op de camperplaats in Staranzano , toen tegen het vallen van de avond 2 jonge mensen op een tandem aan me vroegen of ze met hun tent naast me op het grasveldje mochten staan.Tuurlijk! Ik heb diezelfde situatie ook meegemaakt op m'n fietstocht naar Rome en weet hoe het voelt als er nergens een slaapplaats in de buurt is.Zij vertelden dat ze in Japan begonnen zijn, vervolgens na China en Tibet in Laos uitkwamen, via Cambodja naar Thailand fietsten, soms stukken met het vliegtuig namen, maar voornamelijk hebben gefietst. Wat een avontuur!En wat ze het meest opviel? Dat het individualisme het meest was te merken in West-Europa.Overal waar ze fietsten werden ze vriendelijk onthaald, maar hoe dichter ze bij hun thuisland Zwitserland kwamen, hoe moeilijker het werd om contact te maken. Gelukkig heb ik met een koud biertje een uitzondering kunnen maken vanavond.

Meer romantiek dan hier kan een mens zich niet wensen.De fotogenieke straatjes, de gondeliers die nog steeds prachtige Italiaanse klassiekers laten horen, het zangerige Italiaans om je heen.

Weer verder Italië in.Dit keer maar weer eens via binnenwegen, waarbij m'n schokbrekers kreunden en steunden, begeleid door het regelmatige gezang van de ruitenwissers.Het blijft dus onbestendig, maar op de camperplaats in Montagnana genoot ik daardoor van het badderen van de merels.Dezelfde merels die me om half vijf wakker zongen met een geluid waar Duncan niet tegenop kan.De camper had een poetsbeurt nodig na de pekel op de pas en ik hield even een dagje rust in dit gezellige dorpje, dat één van de oudste Middeleeuwse stadsmuren bezit.Ze zijn daar ook behoorlijk trots op de lokale lekkernijen, die worden verkocht in een hoorntje dat is gevuld met kaas en vleeswaren.Maar ik hield 't bij een ijshoorntje want het is inmiddels zonnig en warm geworden.En bij zonnig weer hoort water, dus op naar Venetië morgen!

Van Savines-le-Lac naar Italië kwam ik van de regen in de vlok.En ik ging voor de zon.Die laat het de afgelopen dagen flink afweten, maar ondanks dat waren het toch prachtige reisdagen.Ik kende de Hautes-Alpes niet zo goed, maar het is zeker een plek om naar terug te gaan.De camper nam de pas van 1845 m met gemak, maar op de top was het glibberen en bibberen geblazen.De skiliften waren net buiten gebruik gesteld anders had ik de lange latten nog even onder gedaan.Maar eenmaal weer beneden was het minder koud in het gezellige plaatsje Susa waar busladingen Fransen het dorp overspoelden.De sterke drank is hier erg goedkoop en de Fransen sloegen behoorlijk in.Tegen de kou denk ik.Ik was van plan binnendoor richting Venetië te rijden, maar omdat de Italianen beter koffie kunnen zetten dan autorijden, koos ik voor de tolweg.Want wat een kamikaze-chauffeurs zijn dat zeg. Doorgetrokken strepen, verkeerslichten die op rood staan, snelheidsbeperkingen: ze leken alleen voor mij te gelden. Ik ben niet bang en ik maak ook fouten, maar na een paar uur geconcentreerd rijden was ik het zó beu.Op de tolweg is dat gedrag niet anders, maar daar kon ik ze de ruimte geven. De afslag naar Cremona bracht me naar de stad die bekend staat om z'n vioolbouw en dat laat men zien ook.Van sleutelhangers tot chocoladeletters: alles staat in het teken van violen. Er is zelfs een museum aan gewijd.En omdat ik daar leerde dat een viool behoorlijk ontstemd raakt van regen kon ik dat gevoel gelukkig met 'm delen!

Een fietstocht langs alle kleine wijndomeinen hier in de omgeving bracht me naar de meest oorspronkelijke dorpjes in de Provence.

Vanmorgen fietste ik met een heel peloton fietsers weg uit Bedoin.

In Grignan wordt je aandacht onmiddellijk getrokken door het gigantische kasteel.Het werd gebouwd in 1035 en nadat het leger het had verlaten werd het in de 15e eeuw verbouwd tot wat je nu een luxe B&B zou noemen.Tijdens de Franse Revolutie echter is het kasteel verlaten en geheel leeggeroofd.

Blijmoedig reed ik woensdag weg van de camperplaats in Bulgnéville, sloeg linksaf en direct was daar een wegversperring. Een midden op de weg geparkeerde auto.Zonder bestuurder.Nu had ik in m'n ooghoek al gezien dat er bij het monument op het plein een herdenkingsdienst/begrafenis plaatsvond.Het gehele brandweerkorps was daar in vol tenue aanwezig en gelukkig konden ze tegen de regen hun helm opzetten.

Het roer om