Ook al was het een miniplekje, toch heb ik heerlijk geslapen.Natuurlijk kregen de Engelsman en ik het over de Brexit.Het is er daar in ambtelijke zin ook niet makkelijker op geworden.De papiermolen draait daar nog heftiger dan bij ons, dus voor hem was het er alleen maar lastiger op geworden. En niet alleen na de Brexit.

Wat zijn de avonden hier aan de kust toch altijd heerlijk zwoel.De hele avond lekker aan de boulevard gezeten en het onvermijdelijke flaneren bekeken. Vanmorgen van deze fijne camping, die vlak aan zee lag, vertrokken, waarna er na 5 km in San Lorenzo del Mare een prachtig fietspad van 20 km begon, helemaal langs zee. In 2015 is hier de Giro d'Italië gestart en daarom heeft de overheid er flink wat geld voor uitgetrokken om dit biljartlaken aan te leggen. Van een campingeigenaar onderweg had ik al vernomen dat heel Italië hoopt ooit eens onderdeel van deze klassieker te worden.Dan wordt er eindelijk eens wat aan de wegen gedaan.Want die zijn echt belabberd. Ik moet constant zigzaggen om de kuilen te ontwijken en m'n fietstassen hobbelen bijna van m'n fiets op een wat minder slechte weg. Dat ga ik niet missen van Italië. Wel de heerlijke koffie, de ijsjes, de pizza's, de gezellige taal waarbij ik steeds het gevoel heb dat, als ik achter alle Franse woorden een i, a of o zet, ik vloeiend Italiaans zou spreken. Voor ik het wist reed ik San Remo binnen dat voor m'n gevoel veel van z'n mondaine verleden is verloren.Het casino straalt nog enige allure uit, maar dan heb je 't wel gehad. In Ventimiglia hield het fietspad plotseling op en ging ik op zoek naar een camping.De eerste vroeg voor een plek van 2 x 1 in de volle zon een bedag van dertig euro. Ja daaag. Bij de camping ernaast dachten de receptionistes goed mee en regelden een plekje voor me bij een aardige Engelsman.Nu delen we dus gezellig samen één plek. Morgen zie ik wel weer verder want de plekken zijn schaars op dit moment.

Vanmorgen was het nog fris toen ik m'n slaapplek in de bergen verliet. Maar dat veranderde snel. Na nog één klein klimmetje kon ik 20 km lang afdalen en met elke kilometer werd het een graadje warmer. En opeens was-ie daar! De Middellandse zee.

Gisteravond ontkwam ik niet aan een wijnproeverij op de camping/annex wijnboerderij.

Het mijmeren op m'n balkonnetje was gauw over gisteravond. De muggen smulden van dat uitheemse bloed en kwamen vanuit alle windstreken aangevlogen.

Na een heerlijke, zwoele zomeravond en mooie gesprekken met de buren, vertrok ik vanmorgen richting Pelle, 23 km. Dacht ik. Deze regio is echter zo vol en druk dat ik besloot door te fietsen en de Italiaanse meren, waaronder het Lago Maggiore, achter me te laten. Maar voordat ik uit dit dal geklommen was, kreeg ik 5, 7 en 12 % voor m'n kiezen. Pittig, maar eindelijk konden m'n spieren opwarmen bij een temperatuur van 33 graden. En het ging lekker. Aangemoedigd door groepjes wielrenners en toeterende automobilisten besloot ik de bergen te verlaten en deze in te ruilen voor de rijstvelden van de Povlakte. Maar voor ik daar was, reed ik langs Omegna. Het stadje waar ooit de caffietteres werden gemaakt waar generaties Italianen die heerlijke koffie mee maakten.Het gaat nu elektrisch, de stad is in verval, maar de koffie smaakt nog steeds overheerlijk. Bij Crevacuore kon ik niet meer over de brug. Een gat in het wegdek voorkwam dat ik de route verder kon vervolgen. Maar, zoals jullie weten ben ik niet voor ééngat te vangen en vroeg ik een wegwerker naar een alternatieve weg. Nou is mijn Italiaans nog slechter dan m'n Fries, en was zijn taalgevoel ook niet echt ontwikkeld, maar samen kwamen we een heel eind en voor ik het wist strekten de rijstvelden zich voor me uit. Saai, maar het levert wel lekkere risotto op!

De grens met Italie stak ik over in de trein.

Foto's spreken voor zich....

Mijn plan was vandaag Bern te bezoeken, maar mijn ervaring is dat zo'n stad 's avonds meer schwung heeft dan overdag.En ook nu was dat weer zo. Ik dacht altijd dat Bern de hoofdstad was, maar Zwitserland als bondsstaat kent geen hoofdstad. En als je er binnen komt fietsen is het niet voor te stellen dat hier vijfhonderd jaar geleden binnen de afzonderlijke staten net zo gevochten is als destijds in de Balkanlanden. Het is tegelijkertijd een ingetogen en uitbundige stad.Op iedere hoek een bandje, volle terrassen, een vrolijke sfeer.En in de hoofdstraten overal banieren en arcades, waardoor je het gevoel krijgt 100 jaar terug in de tijd te zijn.

Vanmorgen werd ik aangesproken door een collega-fietser.Mijn leeftijdHij zei dat hij het zo moedig vond dat ik alleen fiets.Ik zei: "Maar jij bent toch ook alleen"?Hij weer: "Ja, maar jij bent een vrouw!!!!"Ok.... Om 10 uur ben ik vertrokken van deze mooie plek.Een boerderij uit 1810 waar ook nog resten van een Romeinse villa zijn gevonden.Tja, wat wil je: vruchtbare grond, goed klimaat, water in de buurt.Die Romeinen wisten het wel. Onderweg kwam ik door Aalberg en meer van dat soort mooie Zwitserse dorpjes waar het geluid van de koeienbellen ondersteund werd door de kerkklokken.En zag ik de Alpen al in de verte opdoemen.Schitterend! Om 2 uur reed ik Bern binnen.En meteen viel me de schoonheid op. En de brede fietspaden in het centrum van de stad. Een verademing. Morgen de stad maar eens in.

M'n spieren hadden vanmorgen helemaal geen zin in een colletje van 12%.Maar dat kan ook aan de copieuze maaltijd van gisteravond liggen. Na die drijfnatte dag van gisteren vond ik dat ik dat wel had verdiend. Om 9 uur fietste ik met een lekker zonnetje richting Biel en eigenlijk was het voortdurend klimwerk. Onderweg kwam ik langs een soort Lourdesgrot, die een bedevaartplaats bleek te zijn, gewijd aan een jonge Spaanse prinses die als martelaar stierf. In de Bronstijd werd de grot al bewoond en ik kan me zo voorstellen dat de mannen toentertijd hun vrouwen hun gevangen hert toewierpen, met de woorden: 'hier, koken kreng' Nu is het een ontmoetingsplaats voor zieken en zwakkeren omdat het water geneeskrachtig zou zijn.Sommigen van hen, en zelfs kreupele volwassenen, zouden er gezond uit zijn gekomen. Ik had wat last van m'n nek, dus heb er wat water aan verspild en óf ik heb er niet meer op gelet of het hielp, want ik voel het niet meer. Het laatste stukje naar Biel nam ik de trein, omdat dat veiliger is dan de officiële weg, die voorzien is van vele tunnels.En als fietser wil je daar niet doorheen rijden met dat langsrazende verkeer. Om 4 uur kwam ik aan bij een prachtig meer en kreeg ik een mooi plekje met 'zeezicht'

Vanmorgen werd ik om half 8 wakker.Het druppelde op m'n tent.Ik had geen haast, dus draaide me nog eens lekker om tot 10 uur. Toen ik opstond was het droog, kon ik alles redelijk droog inpakken en na een kleine espresso op het terras van de camping vertrok ik. Na 20 minuten begon het te spetteren.Ik kon nog net een winkeltje naast het benzinestation halen om m'n ontbijt, bestaande uit croissants en koffie, te scoren en even te schuilen. Toen begon het te gieten. De buienrader gaf 100 % regen aan voor de komende uren. M'n bestemming Biel zou ik dus vandaag sowieso niet halen. Dan maar een hotel.Het dichtsbijzijnde lag 6 km verderop. Op het moment dat ik me mentaal aan het voorbereiden was op een kletsnatte fietstocht, stopte er een volgeladen vrachtautootje om daar te tanken. De chauffeur vroeg waar ik heen moest.Ik vertelde het hem en hij bood spontaan aan m'n fiets op te laden en me naar het hotel te brengen.Hij moest eerst nog even wat spullen wegbrengen en zou dan terugkomen.Ik zei dat hij al die moeite niet hoefde te doen en dat het maar 6 km fietsen was. Dus, eigenwijs als ik ben, begon ik aan de tocht.Opeens hoorde ik achter me luid getoeter.

Een ongehoorzame hond, een huilende kleuter, regen op de tent en een sanitaire stop, waarbij ik m'n teen tegen een haring stootte. Zo 'n nacht. Die echter werd goedgemaakt met een stralende ochtendzon en een lekker ontbijt op het terras. 1 chocoladecroissant en 1 amandelcroissant en 'une grande café'. M'n vaste ritueel als ik op fietsvakantie ben.Veel calorieën die ik er in de loop van de dag wel weer af fiets. Eerst maar Basel door. Ik heb even genoeg van de drukte in de steden, dus deze stad bezoek ik wel een andere keer.Via de brug over de Rijn, die Frankrijk en Zwitserland scheidt, reed ik Zwitserland in.Meteen zag alles er keurig en aangeharkt uit. Zo'n stad uitkomen is altijd een crime, maar de navigatie loodsde me er keurig doorheen en na een paar kilometer, waarin ik dan weer in Frankrijk en dan weer in Zwitserland was, gleed ik zó de Jura in. Prachtig landschap met hier en daar nog een verdwaald vakwerkhuis, maar meer en meer proefde ik de Franse sfeer. De eerste colletjes dienden zich aan: 7 tot 9 % en de hele dag harde wind op kop.Dus na 50 km hield ik het voor gezien en kwam ik op een onvervalste Franse camping aan: electra waarvan de helft niet werkt, caravans kris kras doorelkaar, de rekening op een bierviltje en een hurktoilet.Franser kan bijna niet.Liefs!

Haar ogen konden niet groter worden toen ik de receptioniste van het hotel vertelde dat ik naar Basel ging. Maar ze werden nog groter toen ik zei dat ik uit Holland kwam.Ze haalde het voltallige hotelpersoneel erbij. Het was me toch wat, helemaal alleen uit Holland komen fietsen en ook nog op weg naar Nice.Voor ik het wist was ik een bezienswaardigheid. Dat was onderweg gauw over, want er komen op deze route steeds meer fietsers bij. Ik stopte een aantal keren in opnieuw sprookjesachtige dorpjes, liet m'n bandjes weer eens door een alleraardigste fietsenmaker oppompen en fietste richting Basel. Prima fietsweer, weinig wind en 25 gr.Maar de laatste 7 km had ik het gevoel dat ik Parijs - Dakar aan 't fietsen was. Één en al modder, plassen en kuilen.Toen ik om 6 uur bij de camping aankwam, stond de campingeigenaar al met z'n fototoestel klaar.Het pad is berucht en hij heeft een boek aangelegd van de meest modderige fietsers.Ik denk dat ik op pagina 1 kom te staan.Liefs!

Het hotel beviel zo goed, dat ik er nog een dagje extra aanplakte in Colmar.

Nèt toen ik m'n tent had ingepakt vanmorgen, begon het te regenen.Dat gaf me mooi de gelegenheid om uitgebreid met m'n vrienden te ontbijten. Maar om half 11 stapte ik maar eens op, was ik 5 minuten onderweg en begon het te gieten. Dus snel doorgefietst naar Riquewihr, ook al zo'n leuk Elzasser stadje. De Elzas was vroeger een gebied waar de ooievaar gewend was zijn voedsel te zoeken in het toen aanwezige moeras.Maar door ontginning verdwenen de kikkers en de slangen.In 1971 waren er nog maar 18 paartjes over en men heeft toen zodanig ingegrepen dat de ooievaar, die nu een dubbele betekenis voor me heeft :) , weer helemaal terug is. Na 32 km was ik de buiïge regen beu en boekte een lekker hotel in Colmar.Veel (Hollandse) toeristen, maar ook weer erg mooi en gezellig en dus de moeite waard om nog even te blijven, want de Riesling moet hier heerlijk zijn!Liefs!

Wat is de Elzas mooi!  Landschappelijk, maar zeker ook de dorpjes waar ik doorheen fietste vandaag. Overal bloemen en perfect aangelegde fietspaden. Ook goed bewegwijzerd.Duitse gründlichkeit op Frans grondgebied. Een bijzondere combinatie. Inmiddels heb ik op de campings de geneugten kunnen ondervinden van de buitenlandse keukens.Inmiddels heb ik de Duitse, de Italiaanse én de Mexicaanse keuken weer ontdekt. Ik heb kookgerei bij me en blikvoer voor noodgevallen, maar totnogtoe zeul ik het steeds met me mee. Vandaag ging de route weer zuidelijker en hoopte ik tot Turckheim te komen. Maar een ontmoeting met vrienden die hier met de camper staan zorgde ervoor dat ik in Rubeauvillé bleef hangen, een heerlijk diner kreeg aangeboden en dus met een voldaan gevoel ga slapen. 

Het was alsof ik langs de Vecht reed vanmorgen. Rust, bootjes die het kanaal afdreven, mooie brugwachtershuisjes, zon en een vlak jaagpad. Ik was er in het routeboekje al voor gewaarschuwd: er zit een loopbrug in de route.Maar, zoals ik nu eenmaal in het leven sta dacht ik: ik zie wel. En ja hoor daar was-ie. Steil, met een smal gootje. Dus alle bepakking eraf en moed verzamelen. Maar daar kwam op deze stille zondagmorgen een collega fietser aangereden en bood aan om te helpen.Dat niet alleen: hij bracht m'n fiets keurig naar boven én ook weer naar beneden. En daar kwamen ook nog wat hardlopers aangesneld die en passant mijn bagage meezeulden.Ach...zonder geluk.... Het was vandaag een gemakkelijk dagje.Langs het Canal des Houllieres ging het vlak de Elzas in.Jarenlang Duits grondgebied geweest. Maar na de 2e wereldoorlog weer behorend bij Frankrijk. En behalve een enkel onweersbuitje was het zonnig en heerlijk weer om te fietsen.

Ach mensen wat is het toch heerlijk om 's avonds door zo'n mooie Franse stad te slenteren.De geuren, het geroezemoes, de volle terrassen. Metz is een gezellige stad en de camping ligt mooi aan het water.Dus ik sliep weer heerlijk in m'n tentje. En ik was niet alleen. De camping was overvol en een aantal jaren geleden leek het of het kamperen was afgenomen, nu zag ik ook weer veel tentjes.En campers, heel veel campers. Om 9 uur vanochtend zat ik lekker uitgebreid te ontbijten op een terras midden in de stad en ik moest denken aan het nummer:'Paris se reveille'.De marktkooplui bouwden hun kramen op,  gemeentewerken liet nog wat water over straat lopen en ik bezag het en genoot ervan. Het weer was vandaag weer prachtig en ik reed met een lekker gangetje de leegte van Lotharingen in.De streek waar een enorme leegloop heeft plaatsgevonden en waar geen enkele winkel of terras te vinden is. Maar de rust die hier heerst is onbetaalbaar en het landschap is prachtig.Golfkarton, dat wel. Het ging de hele dag op en neer, doodvermoeiend. Om half 5 kwam ik op de camping aan en kon ik m'n tentje op een mooi plekje vlakbij het meer opzetten waar ik de zon vanavond onder kan zien gaan.

Net na het passeren van de Franse grens, kwam mij op een landweggetje een auto van de gendarmerie achterop.Nou zul je 't hebben dacht ik.Kan ik eindelijk m'n corona app, m'n vaccinatiebewijs én m'n bewijs van eer (voor wat het waard is) aan oom agent laten zien.Ze passeerden me, knipperden nog even met de alarmlichten om me te bedanken dat ik ze liet passeren en reden door.

Het hostel waar ik vannacht verbleef, lag op een prachtige plek aan een meer en is onderdeel van een keten, waardoor je in heel Luxemburg dezelfde sfeervolle plekken aantreft met een goed restaurant, prima kamers en snelle wifi, ook niet geheel onbelangrijk onderweg. Mijn tentje heb ik nog maar één keer opgezet.Ik had alles nat ingepakt eergisteren, dus heb ik 'm vandaag te drogen gehangen over een bankje in een gemeenteparkje, in de hoop dat een overijverige gemeenteambtenaar niet de indruk zou krijgen dat ik daar wilde overnachten. Na een uurtje was de boel droog en reed ik door een landschap dat ze hier 'Klein Zwitserland' noemen. Ik genoot. Zeker toen de zon ook nog doorkwam. De reis ging verder langs de Moezel waar de Rieslingwijn nu nog in de kinderschoenen staat want de druiven zijn nog zó klein. Om half 5 reed ik Schengen binnen, de plek waar 36 jaar geleden de grenzen van 26 landen werd opengegooid. En dat was op het terras te merken.Ik weet niet of al die toeristen voor de wijn of de goedkope brandstof komen, maar Luxemburg doet sinds die tijd goede zaken. Morgen rij ik Frankrijk in. Liefs!

Vianden

Deidenberg

Vanochtend om 6 uur streden meneer pastoor én de dominee om de eer wie het luidst zijn klokken kon laten klinken.

Monschau by night

Lieve mensen, De ene reis is nog maar net achter de rug of de andere zit alweer in de planning. Ik heb het reizen ook zó gemist! De komende reis heb ik 2 jaar geleden moeten afbreken vanwege een val, dus nu opnieuw naar Zuid-Frankrijk. Tenminste..als covid niet weer opnieuw roet in het eten gooit. De route start in Maastricht, loopt door de natuurgebieden van de Hoge Venen, Eifel, Luxemburg en Lotharingen en passeert mooie steden als Aken, Trier en Metz om uiteindelijk via de Elzas in Basel aan te komen.