Eind februari 2017 vertrok ik met de camper richting Extremadura (Spanje). 

De reis ging via Antwerpen, Parijs, Bordeaux, Burgos en Salamanca, om vervolgens aan te komen in het mooie Nationale Park van Monfraguë. 

Het park ligt in het midden/zuidwesten van Spanje, iets boven de regio Andalusië, één van m’n favoriete gebieden. 

Daarna reisde ik verder via Madrid en Lourdes naar de Provence om vervolgens weer huiswaarts te keren.

Maar laat ik bij het begin beginnen. 

Na een stormachtige reis, waarbij ons KNMI code brandweerrood zou hebben afgegeven, ben ik inmiddels aangekomen in Spanje waar het op dit moment regent dat het giet... 

De eerste rit was naar Pont a Mousson waarbij me onderweg ontelbare dakkoffers tegemoet kwamen, met daaronder een peperdure BMW of Mercedes. Blijkbaar is de crisis voor een groot aantal mensen voorbij in Europa. 

De volgende ochtend naar de lokale markt waar ik meteen weer die lekkere Franse sfeer en geuren aantrof. Wat geniet ik daar toch altijd van. 
Maar de zomerse sfeer zat er nog niet echt goed in hoor. 
Ook niet in de Provence, waar ik bij een wijnboer wilde gaan staan, maar die was helaas gesloten. 
Ik werd echter hartelijk ontvangen door de buurman, een Spaanse immigrant die, nadat ik terugkwam van een wandeling naar het dorp, haastig kwam aangerend en me wees op een bosje mimosa dat hij aan de camperdeur had gehangen. 
Een charmante man dus, die ook nog eens multi-inzetbaar bleek te zijn, want naast het welkom heten van camperaars, luidt hij de kerkklokken vanwege een bruiloft, doop of begrafenis en begeleidt hij kanotochten in de Ardeche. 
Bij het vertrek reikte hij me nog even een bosje versgeplukte lavendel aan. 
Volgens hem een probaat middel tegen slapeloosheid en mocht 't niet helpen, dan kon ik nog eens aan 'm denken. 
Ik sliep die nacht als een roos... 

Via Narbonne, een mooie stad maar met veel zwervers, en de Pyreneeën die nog flink met sneeuw bedekt waren, reed ik Spanje binnen en na 1400 km was het dan eindelijk rokjesdag! 

Bij aankomst in Peniscola liep iedereen in t-shirt en korte broek en had ik het gevoel dat ik uit Nova Zembla kwam met trui en spijkerbroek. 

De campings zijn hier nog overvol met overwinteraars, maar veel terrassen zijn toch nog gesloten ondanks de uitbundige zon. 
Maar de café s die open zijn worden druk bezocht en ik heb daar lekker met een biertje van de zon zitten genieten. 
M'n voorlopige einddoel was Isla Plana, een klein stadje aan zee, vlakbij Carthagena dus behoorlijk zuidelijk. 
Daar ontmoette ik 4 vrienden die hier ook met de camper staan en waarmee ik al mooie wandelingen langs zee en door de bergen heb gemaakt. 

Het was de eerste dagen baggerweer, maar ach, tijd voor bezinning, een boek en warme chocomel en vanaf woensdag werd het hier weer prachtig en heb ik met vrienden een prachtige wandeling gemaakt door het bijzondere landschap van de Sierra d'Espuña. 

Je waant je daar in Mexico en je hebt het gevoel dat ieder moment Bonanza aan kan komen rijden. 

Op de camperplaats in de buurt besloot ik een paar dagen vakantie te houden. 

Liggend in m'n stoeltje met naast me een schaaltje tapas, een koud wit wijntje en op de achtergrond prachtige Spaanse live-muziek vanuit het nabijgelegen stadion, las ik 2 boeken uit en genoot van de zon. 

Tot opnieuw het weer roet in de paella gooide. Maar nu echt. 
Dagenlang regen, dus ik dacht slim te zijn en gebruik te maken van het weer om weer verder het binnenland in te rijden. 

Dat was een beetje dom. 

Het was koud op de hoogvlakte van la Mancha, de provincie waar zich het verhaal van Don Quichot afspeelt. 

Zo koud zelfs dat ik nog een beetje sneeuw heb gehad. 

Toch maar weer verder richting Extremadura via een Toscaans aandoend landschap en vervolgens langs een werkelijk prachtige weg waar ik het gevoel had in Oostenrijk te zijn. Grazige weiden, koeien, kalfjes, geiten, fruitbomen in bloei, kortom idyllisch. 

Uiteindelijk kwam ik aan in Caceres, een stad die op de werelderfgoedlijst staat en die goed geconserveerd is gebleven. 

De camping waar ik sta is zeer luxueus: iedere plek heeft z'n eigen douche, wastafel en wc in een apart huisje en ik zou alle campings willen aanbevelen dit concept te volgen. 

Ondanks dat ik alles zelf aan boord heb, is dit toch wel heel erg gemakkelijk en zo kwam ik met de regen van de afgelopen dagen toch nog even buiten... 

Want het was slecht hier. En ik hoorde allemaal blije verhalen uit Holland met betrekking tot het weer. Maar ach, straks zijn de rollen vast wel weer omgedraaid. 

En wat ben ik op zulke dagen toch blij met al die nieuwe techniek. 
M'n telefoon is een moderne baboe geworden. 
Hij wekt me op tijd, vertelt me wie er jarig is, stelt m'n route in, maakt foto's van bijzondere plekken of belevenissen onderweg, geeft aan waar de dichtsbijzijnde supermarkten en camperplaatsen zijn en bewaart alle recepten en boodschappen voor m'n maaltijden. 

En dan geeft-ie ook nog een seintje als ik gemiste berichten heb. 
Waar vind je zoveel belangeloze dienstbaarheid nog tegenwoordig? 

Was het eerst Frankrijk en daarna Australië waar ik m'n hart aan verloor. 
Nu ben ik als een blok gevallen voor Extremadura. 
Wat een prachtig landschap! Deze provincie heeft echt alles wat een mens zich kan wensen. 
Schitterende natuur, stromende bergbeekjes, zacht glooiende heuvels, wandelpaden, mooie fietsweggetjes. 
En dit alles wordt beschenen door een warme zon die kleurrijke struiken tevoorschijn tovert, terwijl je het klepperende geluid van ooievaars hoort en er regelmatig allerlei soorten roofvogels boven je cirkelen. 
's Avonds het geluid van krekels en 's nachts dat van de uiltjes. Een paradijs dus en gelukkig nog onontdekt. 
Ik heb reeën zien zwemmen, vale gieren zien paren, kleurrijke bijeneters gezien en roofvogels met een spanwijdte van meer dan 2 meter! 
Ik had er een paar dagen voor uit getrokken, maar ben er uiteindelijk 2 weken gebleven. 
Soms waan je je hier in Frankrijk en dan weer in Zwitserland. 
In de zomer is het hier niet uit te houden hoorde ik van een Belg die speciaal voor de natuur hier is gaan wonen, maar nu is het heerlijk en zit ik om 9 uur 's avonds nog in een t-shirtje buiten een wijntje te drinken. 

Ik heb 6 weken gereisd met vrienden, ooit ergens in Frankrijk ontmoet en nu samen vakantie gehouden. En hoewel ik ' t in m'n eentje prima voor elkaar heb, is het toch ook wel heel gezellig om dingen te delen. 
Inmiddels zijn zij weer doorgereisd naar 't noorden en ga ik me de komende dagen vermaken in Madrid. 

Madrid dus. 
En ik kan er kort over zijn: een drukke stad, veel luchtvervuiling, fietsers en wandelaars met mondkapjes voor. Het zei me allemaal genoeg en het was een cultuurschok na al dat moois in Extremadura. 
Het Prada in Madrid was indrukwekkend, het Koninklijk Paleis ook, maar na 2 dagen had ik het helemaal gezien en ben ik doorgereden naar Santillana del Mar. 
Een Noord-Spaans schilderachtig dorpje aan de kust, waar mooie kunstateliers zijn en prachtige tassen worden verkocht. Dus daar heb ik flink gescoord! 

Toen door naar San Sebastian; vele malen mooier dan Madrid. De stad doet Parijs-achtig aan en heeft een mooie boulevard. Hier proef je de Franse sfeer al, want het ligt maar een paar kilometer van de grens. 
Ik reed er heen via een dor en droog gebied dat zomers verschroeiend heet moet zijn, dus dat belooft wat tijdens m’n fietstocht naar Santiago.. 

Vanaf San Sebastian reed ik naar Lourdes. Wat ik daar aan ellende heb gezien is niet te beschrijven. En ik begrijp heel goed dat er veel mensen zijn die er steun vinden, maar mij louterde het alleen maar vanwege het feit dat ik me gelukkig en gezond voel. En misschien is dat dan ook wel weer de bedoeling van het bezoeken van deze plek. 

Maar toen ik de grot verliet, kwam ik in een gebied terecht met alleen maar souvenirwinkels, voorzien van de meest afschuwelijke kitsch die je maar bedenken kunt. 
Hier was duidelijk sprake van de één z’n dood is z’n ander z’n brood. 

Alle lof overigens voor al die vrijwilligers die daar met al die stakkers rondzeulen. 
Ik was helemaal naar van al die ellende en na een kaarsje voor iedereen te hebben opgestoken ben ik maar snel vertrokken. 

Om alles te relativeren ben ik de volgende dag de bergen ingegaan waar een mooie wandeling was uitgezet en waar ik de verse sneeuw van de vorige dag bijna kon aanraken. 
Op dezelfde berg waren die dag de wereldkampioenschappen mountainbike en een groter contrast met de vorige dag kon er niet zijn. 
Gezonde, sportieve jongens die halsbrekende toeren uithaalden en zich van geen enkel gevaar bewust waren. Dagen vol tegenstellingen dus. 

Overigens zitten de ontmoetingen onderweg ook vol tegenstellingen. 
Zo sprak ik een Nederlandse vrouw van 91 (!) die ook in haar eentje reist in een oud VW-busje en overwintert in Portugal. 
En dat heeft ook een praktische reden: het wagentje is al zo oud dat er in Nederland geen onderdelen meer voor zijn en dus rijdt ze jaarlijks naar Portugal omdat ze daar met kunst en vliegwerk de boel zodanig repareren dat ze er weer een jaartje mee vooruit kan. 

Een heel ander gesprek had ik met een Amerikaanse fietser die al vanaf z’n 17e de wereld rondfietst. 
Hij is nu 64 en was in Australië, Europa en China en overal slaapt hij in z’n tentje, kookt z’n eigen potje en vertelde de mooiste verhalen. 
Hij inspireerde me nog meer om over een paar weken de fietstocht naar Santiago te gaan maken. 

M’n voorlopig laatste stop is Toulouse, waar zoon Wouter en zijn vriendin Sietske een weekje met me mee zullen reizen. 
En de week met hen was fantastisch! 
We zwierven in Toulouse van terras naar terras, bezochten Cahors en Carcassonne en wandelden langs zee. 
Wat kan een mens zich meer wensen! 

Toulouse is de ietwat ondergeschoven vierde stad van Frankrijk en is prachtig! 
Veel mooie in tact gebleven Franse straatjes met de kenmerkende louvre luiken en Franse balkons. 
Het heeft een indrukwekkend stadhuis en de grote pleinen geven de stad een mooie uitstraling, ook omdat alle auto's in parkeergarages onder de grond zijn opgeborgen. 

De rivier de Garonne stroomt door de stad en daardoor is de kade heel levendig. Prachtige winkelstraten ook, waar zelfs onze eigen Hema vertegenwoordigd is. 

Het mooist vonden we echter de Japanse tuin, die midden in de botanische tuin ligt. 
Wat een zen-gevoel krijg je daar. Alles in harmonie en op kleur. 

Maar helaas werd onze rust wreed verstoord door enkele heren van de gemeente die ons sommeerden het park te verlaten omdat er onweer op komst was. 
En wat zijn de Fransen dan toch een braaf volkje. Waar wij nog mokkend de tuin verlieten, lieten zij zich als makke schapen wegsturen. 
Het onweer kwam overigens pas 2 dagen later.... 

Cahors beviel ons ook heel goed, maar bij Carcassonne kreeg ik een Efteling gevoel. Het is allemaal té mooi. 
Ik was er 20 jaar geleden ook al eens, toen was het nog een mooie oude stad. Nu ziet alleen de buitenkant er nog zo uit en is alles binnen de stadswallen één grote gerestaureerde boel. Echt jammer. 

Dan hadden we het 's morgens aan zee beter naar onze zin. 
Hoewel het strand nog erg verlaten was, was het toch heerlijk om daar in een zonnetje en met 20 graden op de thermometer rond te lopen en bij de camper te zitten die ik 50 meter van het strand kon parkeren. 

Dus al met al was het een fantastische week en wat is het dan toch waardevol om die samen door te brengen en gedeelde herinneringen te verzamelen. 

Gisteren zijn ze weer vertrokken helaas, dus vandaag is een dag van terugblikken en nagenieten. 

En nadat ik nog 2 dagen in Toulouse ben gebleven, ging de rit verder naar Vaison la Romaine in de Provence. 
Inmiddels m'n vaste stekkie en het gaat me daar nooit vervelen: Franse markten met olijven- meloen- en lavendelgeur, zangers op iedere hoek en een tafel met twee stoelen noemen ze daar een terras. 

Daarna Bedoin waar het straatbeeld zich vult met wielrenners die in hun achterzak een stokbrood meezeulen nadat ze de Mt . Ventoux hebben beklommen. 

Ik reed daar ook m'n rondjes maar een klein griepje haalde de conditie een heel eind naar beneden dus die berg zat er voor mij niet in. 

Verschillende van mijn vrienden reizen ook veel en meestal verleg ik mijn route zodanig zodat we elkaar weer eens kunnen zien. 
Ook dit keer waren er vrienden in de buurt en genoten we van een etentje samen met heerlijke Provençaalse wijn erbij, die ik aanschaf bij wijnproducenten waar ik regelmatig met de camper overnacht. 

Bij één van deze zgn caveaux was, zoals gebruikelijk, een wijnproeverij en waar normaal 1 of 2 glazen wijn wordt aangeboden gingen we hier het hele riedeltje af: te beginnen bij wit en eindigend bij de dessertwijn. En dat in een half uur tijd. Gelukkig hoefde ik erna niet meer te rijden... 

Bijzondere ontmoetingen had ik ook weer: 2 redelijk jonge mensen die met hun landrover-camper dwars door Afrika reden. En vooral de vrouw ervoer dat de vrijheid in het westen onbetaalbaar is. 
In Saoedi-Arabië mocht ze in haar eigen auto niet rijden en alleen op de compound van westerse inwoners in Saoedi Arabië voelde ze zich vrij om te bewegen. 
En ik begrijp het: 's lands wijs 's lands eer, maar als je als vrouw in vrijheid bent opgegroeid, wringt het toch als je daar bent. 

Gelukkig geniet ik hier in Frankrijk van het voorrecht alleen in een camper te mogen rijden dus blijf ik nog een poosje hier

Na 3 weken Provence wordt het weer tijd om naar Holland terug te gaan. Niet dat het me hier verveelt. Integendeel. Het landschap, de lavendel die langzaam in bloei komt, de gezellige markten. Ik voel me hier thuis en heb me voorgekomen volgend jaar hier langer te blijven. 

Maar nu ga ik me voorbereiden op m’n fietstocht naar Santiago.

Zie voor het verslag van deze reis én m’n andere fietsreizen de site: http://e-bikefietsverhalen.simplesite.com/