Met de boot verliet ik in het voorjaar van 2013 het land van Abba, Pipi Langkous en Ikea om vanaf Trelleborg na 6 uur varen in Rostock aan te komen. 
Een bijzondere ervaring, omdat dit vroeger een stad was die bij de DDR hoorde. 
Ik verwachtte nog veel aan te treffen uit die tijd, maar ik heb me enorm verbaasd over wat ik hier zag. 
Prachtig gerenoveerde huizen, boulevards die niet onderdoen voor Zuid Frankrijk, schitterende villa´s nog in authentieke staat, een lust voor het oog. 
Ik heb zo´n beetje langs de hele Oostzeekust gereisd en het werd alsmaar mooier. 

De steden hebben een enorme verandering ondergaan na de Wende, in die zin dat men alle historische gebouwen heeft gerenoveerd, de huizen een opknapbeurt heeft gegeven en de wegen allemaal opnieuw heeft bestraat. Dit tot grote ergernis van de West-Duitsers die menen dat men het nu in Oost-Duitsland beter voor elkaar heeft. 

Maar goed, de toerist profiteert ervan, alhoewel van echt buitenlands toerisme hier nog eigenlijk geen sprake is. En dat is jammer, want wanneer je van wandelen, fietsen, zeilen, paardrijden, kitesurfen of bakken aan het strand houdt, dan kom je hier compleet aan je trekken. 
Daarnaast barst het hier van de gezellige terrassen en omdat ik de hele maand het weer mee had, zaten die ook allemaal lekker vol. 

En hier heb ik ook veel kunnen fietsen. Het landschap is wat glooiend, maar meestal vlak, dus staan er nu 600 kilometers op de teller. 

Maar natuurlijk is er nog veel wat aan de DDR tijd herinnert. De Trabant is hier nog vaak te zien, de betonplaten en hekken die als afscheiding dienden staan er soms nog, maar waar ik het meest van onder de indruk was is toch het 5 kilometer lange gebouw dat in Prora staat. 
Ooit ingericht door de Duitse Volkspartij als vakantieonderkomen voor de arbeiders, maar nooit gebruikt en gedurende de oorlog ingericht als militair onderkomen. 
Een naargeestig gebouw dat me hoe dan ook herinnert aan de eerste flats aan de Costa´s. 

En gelukkig zijn alle mooie huizen die rijke Berlijners hier in de twintiger jaren lieten bouwen ook allemaal bewaard gebleven en prachtig gerestaureerd. Het een is nog mooier dan het ander en ik heb echt m´n ogen uitgekeken bij zoveel schoonheid. 

Het eiland Poel vond ik het mooist, maar ook de eilanden Rugen en Usedom hebben m´n hart gestolen. 
Ahlbeck: De brede boulevards waar ik hoepelrokken voor me zie, maar waar men nu flaneert in korte broek en T-shirt. 
Waar ik orkestjes zie spelen, maar waar nu ’s avonds een rockband optreedt. 
Maar al met al heeft het z’n charme niet verloren en vind je er nog steeds de sfeer van vroeger terug. 
De zomerfeesten daar zijn ongeëvenaard en voor iedereen is er wel een muzieksoort die ‘m aanspreekt. Overigens vinden langs de hele kust deze festivals plaats. 
Verder langs de Oostzeekust naar mooie steden als Stralsund, Warnemunde en Bad Doberan. 
Sommige gebouwen daar herinneren nog aan de DDR tijd, maar de meeste zijn prachtig gerenoveerd en dienen nu als hotel voor de upper class. 
Weer verder naar Hanzestad Wismar waar ooit ene Phillip Branding uit Utrecht de opdracht kreeg een drinkwater-verzorgingsgebouw te ontwerpen. En dat hij dat met veel liefde heeft gedaan, blijkt wel uit het gebouw dat nu als pronkstuk op de markt van Wismar staat. 
Overigens staan Stralsund en Wismar op de Unesco werelderfgoedlijst, en terecht. Zelden zulke goed geconserveerde gebouwen en kerken gezien. 
Een heel bijzondere sfeer hier, die nog eens werd versterkt doordat ik toevallig het Duits Philharmonisch Orkest hoorde oefenen voor de uitvoering van die avond. 
Stel je de volgende setting voor: een zonnige dag, een prachtige plek en muziek die klinkt alsof je uit een mooie droom wakker wordt. Een bijzondere ervaring. 

En dan waren er natuurlijk weer de nodige ontmoetingen. Ik sprak een man die al jaren onderweg is met z´n tractor. Na de Wende heeft-ie de benen genomen en reist nu door heel Europa langs voornamelijk binnenweggetjes en hij heeft natuurlijk veel bekijks. 
Ook ontmoette ik 2 Russische fietsers die helemaal uit Moermansk kwamen. Ik geef het je te doen!

En ik was te gast bij m´n Berlijnse buren op de camping. Hij West-Duitser, zij Oost-Duitse en nog steeds niet helemaal vrij van haar verleden. Triest om te horen hoe levens soms vernietigd worden. 

Maar ondanks deze soms schrijnende verhalen is deze streek beslist de moeite waard om nog eens terug te komen!