En nu zat ik vandaag alweer op de boot richting Europa.
Een gedeelte van m'n hart blijft hier achter.
Wat een fascinerend, kleurrijk, hartelijk en gastvrij land is Marokko.

Voor ik vertrok had ik een compleet ander beeld van dit land.

Wat is dat bijgesteld zeg.
Geen enkel vooroordeel is ingevuld.
Ik ben alleen maar omringd geweest door vriendelijke mensen, heb me geen moment onveilig gevoeld, ook niet als ik 's avonds alleen over straat liep.

Ik ga het missen. Al die zwaaiende kindertjes, het lekkere maar vooral gezonde eten, opgediend in de tajines, de prachtige kleuren, de fotogenieke momenten, de zon, het gezang van de imam, de Marokkaanse muziek waar ik van ben gaan houden en de saamhorigheid van de dieren onder elkaar.
Leven als kat en hond heeft hier voor mij een heel andere betekenis gekregen.

En nu dus weer in Spanje.
Daar blijf ik nog even om vrienden te bezoeken en m'n fiets op te halen.

En dan in een rustig tempo naar Brabant.

En omdat ik in Marrakech een leuk contact had met de (Nederlandse) eigenaresse van een mooi hotel daar, ga ik eind januari weer die kant op.
Ik hoef Marokko dus niet al te lang te missen.
Dan horen jullie weer van me, liefs!
En natuurlijk weer bedankt voor al jullie lieve reacties!

Fes - Chefchaouen 227 km

Vandaag een tocht door het Rifgebergte.
Dat viel niet mee.
Hoe goed ik de reis ook voorbereid, op de kaart kijk en alleen snelwegen aangeef, toch leidde de TomTom me eerst door de binnenstad van Fez, daarna langs binnenweggetjes.
De weg werd slechter, smaller, vol kuilen en er kwam mist opzetten.
Nou dan ben ik niet meer zo stoer hoor.
Er kon precies 1 camper op het weggetje rijden en bij tegenliggers moesten we allebei de zanderige berm in.

Het was 50 minuten lang peentjes zweten, maar uiteindelijk, na 20 km, werd de weg breder en kon ik weer ademhalen.

Daarna werden de uitzichten prachtig.
Een ruig landschap, toch ook vruchtbaar en kleuren die varieerden van groen naar roestbruin.

In de loop van de middag kwam ik, na nog een colletje van de 2e categorie, in Chefchaouen aan.

Het meest fotogenieke stadje van Afrika.

Alles is blauw met wit geschilderd, blauw tegen de vliegen en wit tegen de hitte en het heeft een mooie Spaanse sfeer.

Ook hier natuurlijk weer veel souvenirs, maar ik heb me beperkt tot 't schieten van mooie plaatjes.
Morgen weer verder.
Jullie horen weer van me, liefs!

Vandaag bezocht ik Fes, de vierde koningsstad van Marokko.

Genoemd naar de mannen die vanuit Turkije hierheen kwamen en allemaal de bijzondere hoedjes (Fes) droegen.

En wat is dit ook weer een bijzondere stad.

De medina is de oudste van Marokko en ook de grootste: alle ambachtslieden zijn er verzameld, van leerlooiers tot wevers, schilders en pottenbakkers. Alles gebeurt buiten en het getuigt allemaal van enorm vakmanschap.

De Karaouine moskee, de oudste ter wereld en ook nog eens opgericht door een vrouw, en dat in de 14e eeuw, is nu een universiteit met minuscule studentenkamers, onbetaalbaar, maar wel met uitzicht op een mooie binnenplaats.

Het is een stad waarin je je moet laten onderdompelen, alle bedrijvigheid aan je voorbij moet laten gaan, mooie souvenirs kunt kopen en lekker moet gaan lunchen.
En dat heb ik ook gedaan.
Morgen weer verder.
Jullie horen weer van me, liefs!

Fes

Midelt - Fes 178 km

De dag begon vandaag héél koud. 4 graden. Dat ben ik al maanden niet meer gewend.

Dus snel weer trui en spijkerbroek opgezocht.

Ach..het went snel en op de terugweg moet ik er toch ook ooit aan geloven.

De rit van Midelt naar Fes was prachtig.
Wat een afwisselend landschap. Vergelijkbaar met de Ardennen, inclusief de juiste hoogte om te kunnen skiën.

Onderweg een verrassing.
Aapjes die zomaar in het wild lopen in het cederbos in Azrou.

Het zijn Berberapen die ook in een koud klimaat kunnen leven. Ooit ook in Europa geleefd, maar inmiddels alleen nog hier in Marokko te zien. Ook in Gibraltar overigens.

Onderweg strenge politiecontrole. 10 km te snel en je wordt op de bon geslingerd á raison van 15 euro (omgerekend). Voor onze begrippen geen hoog bedrag, maar hier een reden om je aan de snelheid te houden.
En toerist of niet, je gaat op de bon.
Ik kwam gelukkig zonder noemenswaardige overtredingen aan op de camping in Fes waar ik me 3 dagen ga vermaken.
Jullie horen weer van me, liefs

 Midelt

Ooit was de Sahara een diepe zee. Dat kon ik vandaag bijna niet geloven toen ik een tocht maakte in de omgeving van Midelt.

Daar en in Erfoud zitten veel voormalige weekdieren in steen en deze zijn nu verworden tot spiraalvormige lichamen, net slakken.
Overal vind je ze bij Berbers in kraampjes langs de weg.

Hier in de Atlas wordt al eeuwen mijnbouw gepleegd en er zijn dan ook veel mineralen te vinden zoals koper, lood, zink, kobalt en zilver.
Dat begrepen de Fransen in de jaren '30 ook en exploiteerden hier in Aouli een dorp met duizenden mijnwerkers.
Toen echter de Fransen vertrokken en lood in benzine verboden werd, raakte het dorp in verval.
Toch zijn er ook nu nog steeds mensen aan het werk in de mijnen. In gangen die kilometers lang zijn.

Om te ervaren hoe het vervoer van de stenen verloopt, maakten we een mooie wandeling in het gebied, compleet via half vergane bruggen en paden.

Soms goed opletten en je evenwicht bewaren, maar spectaculair!
Morgen naar Fes, jullie horen weer van me, liefs!

Merzouga - Midelt 304 km

Gisteren was de laatste dag van m'n quarantaine, dus heb ik lekker van de zon in de woestijn Erg Chebbi kunnen genieten. 25 gr, dus prima uit te houden op m'n ligstoel met een boek.

Dat is hier zomers anders. Dan is het hier 60 gr, maar komen mensen met reuma om hier zandbaden te nemen. Tot je kop in het zand, even blijven liggen en je voelt je herboren als je er uit komt.

Dat had ik minder, want tijdens de schitterende zonsopkomst was het zand nog ontzettend koud en kan je je niet voorstellen dat je er een uur later niet meer op kunt lopen.

In de loop van de middag was er een kamelentocht.

Ik ben niet op een kameel gaan zitten.

Geeft toch een dubbel gevoel. En meelopen en foto's maken was minstens zo leuk.
En de zon onder zien gaan bovenop een zandduin was onvergetelijk.

's Avonds weer een heerlijk diner bij m'n inmiddels vaste eettentje in de woestijn en de volgende ochtend richting Midelt via de Ziz vallei.
En waar hier een aantal jaren geleden nog een brede rivier doorheen stroomde, ligt alles er nu kurkdroog bij.
Langs de route staan oude forten van het vreemdelingenlegioen, die ooit een tunnel uithakten, waardoor ik met gemak van het zuiden naar het noorden kon reizen vandaag.

Op een hoogte van 1900 meter is het een stuk frisser dan ik de afgelopen maanden gewend was, dus nu weer warme kleding aan, want morgen wordt het hier maar 14 gr. Wel met zon, dat dan weer wel.
Jullie horen weer van me, liefs!

Merzouga

De excursie ging aan m'n neus voorbij vandaag omdat ik nog in quarantaine zit.
Maar dat belemmerde me niet om er zelf op uit te gaan.

Het dorp had 1 souvenirwinkel, maar zoveel keus dat ik er hebberig van werd.
Bovendien gaf het me de gelegenheid om een gesprek aan te gaan met de eigenaar.

Op de terugweg zag ik een aantal dromedarissen in een groepje bijeen liggen en had ik een leuk gesprek met één van de begeleiders van dromedaristochten.

Een Berber. Ik schat begin 20.
Ik vroeg hem hoe hij z'n leven beleefde.

En weer realiseerde ik me hoe simpel het leven kan zijn. Voor hem, en z'n familie, zijn er maar 5 dingen belangrijk: eten, drinken, familie, vrienden en een onderkomen.
De rest is bonus.
En zo leven ze al eeuwen. Geen stress, geen bezittingen.

De dieren geven de inkomsten en ze leven bij de dag.

's Middags kreeg ik een appje of ik met een aantal reisgenoten zin had in een diner in de woestijn.
Ik ben altijd voor, dus daar gingen we, gewapend met zaklantaarns, de zandduinen op.
En daar ontspon zich een oase.

Tafels keurig gedekt, houtvuur aan, Afrikaanse muziek op de achtergrond en heerlijk eten.

Hoe romantisch wil je het hebben.

De avond werd afgesloten, zittend bij het houtvuur, met mooie gesprekken en een stralende sterrenhemel.

Daar kan geen excursie tegenop!
Jullie horen weer van me, liefs!

Tinerhir - Merzouga 204 km

Vandaag nóg verder de woestijn in, richting Merzouga.
Onderweg eerst een stop bij een watermuseum. Hoe verzin je het. Midden in de woestijn.
Aan de andere kant, water is hier van levensbelang. En de Berbers, die hier al eeuwen wonen, weten dat maar al te goed.
Eenmaal binnen was de waterwinning een mooi onderdeel, maar vond ik de geschiedenis van de Berbers veel interessanter.

De kleding, het gereedschap, de eenvoudige middelen die nog steeds gebruikt worden.

Want ik zie nog steeds dezelfde kleding, ezeltassen en werktuigen onderweg. Het voldoet, dus waarom veranderen.

Veel gesluierde vrouwen ook.

Tja, dan voel ik wel het enorme verschil tussen onze wereld en die van de vrouwen hier.

Wat zou ik dan graag even willen weten hoe zij ervaren dat ik hier in m'n uppie aan 't rondtoeren ben.

Na een bezoek aan een marmermuseum vond ik 't wel weer genoeg educatie voor vandaag en reed, steeds meer omringd door zandduinen, Merzouga binnen.

Ik wist niet dat zand zulke mooie effecten kon geven. Rose, geel, zwart. Ongelooflijk.

Bij het binnenrijden van de camping mocht de camper nog even proeven aan het terreinrijden en dat doorstond-ie ook glansrijk.

Daarna liepen de dromedarissen langs m'n camper en kon het verschil in vervoer niet groter zijn.

En nu zit ik onder een prachtige sterrenhemel en met jambee muziek op de achtergrond, dit stukje te schrijven en dat is natuurlijk puur genieten.

Jullie horen weer van me  liefs!

Todghakloof

Dank voor alle lieve berichtjes omdat jullie lazen dat ik corona heb.
Maar gelukkig gaat 't goed en heb ik vandaag mijn eigen plan getrokken.

Iets dat me nog steeds goed af gaat gelukkig.

Er was hier op 5 km ook een kloof en op advies van de campingeigenaar maakte ik een prachtige wandeling langs de rivier.

Op sommige plekken waren vrouwen aan 't werk op het land. Veel mensen verbouwen hier hun eigen groente, leggen zelf irrigatiekanaaltjes aan en hebben plezier als ze zo samen op 't land werken. Kortom, een simpel bestaan, maar heel liefdevol.

De vrouwen wenkten me en wezen naar de rots die hoog boven me uit stak.

Het is een zoekplaatje, maar als je inzoomt op de 2e foto hieronder, zie je een stuk of 4, 5 berggeiten lopen. Echt prachtig hoe die schutkleur ze beschermt.

Na 5 km kwam ik bij de Todghakloof. Wat een massiviteit.
En hoe verder ik de kloof in liep, hoe indrukwekkender het werd.
Metershoge steile rotsen die je lieten voelen hoe nietig je bent.

En in m'n eentje zo'n dag doorbrengen is ook wel eens lekker.

Nog meer de hartelijkheid ervaren, vaker een gesprekje aan gaan, mijn eigen tijd bepalen.

Deze reis zou ik zo weer in m'n eentje willen doen.

Morgen gaan we weer verder en hoop ik toch met wat aanpassingen dezelfde dingen te zien als m'n reisgenoten.
Jullie horen weer van me, liefs!

Skoura - Tinerhir 133 km

Vandaag reed ik de route van Duizend  Kashba's.

Een Kasbah is bij ons beter bekend als een fort.
In het noorden van Marokko waren dat gebouwen waar militairen in waren gehuisvest, in het zuiden waren dit verblijfplaatsen van rijke families of een ontmoetingspunt langs handelsroutes.

Op deze route reed ik ook door de Vallei van de Rozen.
Hier wordt het bekende rozenwater gefabriceerd.
Kom je bij een Marokkaanse familie binnen, dan word je eerst met dit water besprenkeld, wat me een heerlijk welkom lijkt.

En de route heet niet voor niks de Duizend Kashba's. Ontelbare dorpjes reed ik voorbij.
Met even zovele cafés en restaurants.
Het zag er allemaal heel gezellig uit daar in de Dades Vallei, die ook weer prachtige uitzichten gaf.

Toch kon ik er niet helemaal van genieten, want sinds gisteren ben ik snipverkouden.
Eenmaal op de camping deed ik een coronatest en helaas, die was positief.
Dus de excursie met 4 x 4 voertuigen naar de Dades en Thodra kloof gaat aan mijn neus voorbij morgen.

Maar gelukkig voelde ik me gaandeweg de dag weer beter en kan ik een heel eind de kloof in met mijn eigen camper, dus dat komt wel goed morgen.

Overigens ligt de camping aan een doorwaadbare plaats, wat prachtige plaatjes oplevert van allerhande mensen die via de rivier oversteken, dus afleiding genoeg.

Jullie horen weer van me, liefs!

Zagora - Skoura 193 km

Gisteren liet ik Zagora achter me en reed via dezelfde weg terug.
Dat leverde weer hele andere vergezichten op en de rit was dan ook weer prachtig.

Onderweg veel zonnepanelen want de zon brengt ook in Marokko veel geld in het laatje.

Daarna een stop bij een enorm stuwmeer waar ik heerlijk in de zon heb gezeten want hier op 1200 m hoogte is het veel aangenamer dan in de woestijn.

De camping lag bij de kashbah Amridril, al honderden jaren in het bezit van één familie die er nog steeds woont en het beheert.

Tijdens een rondleiding werd duidelijk hoe het leven in een kashbah, met toentertijd 33000 inwoners, zich afspeelde.

Er waren oude gereedschappen te zien en sommige worden door de familie nog steeds gebruikt: oude bronnen, broodovens, een olijfoliepers.

Het werkt, dus waarom vervangen.

Op de top van de kashbah werden vroeger vuren gestookt om met de omliggende dorpen te communiceren en het uitzicht is prachtig over de oase met honderden palmbomen.

In de oase een irrigatiesysteem met allerlei kanaaltjes die het land vruchtbaar houden.

En zo kreeg ik weer een inzicht in hoe verschillend Europa en Afrika leven.

Waar wij de vooruitgang omarmen, zie ik hier hoe er met ouderwetse middelen, die nog duurzaam zijn ook, een bestaan wordt opgebouwd.

En met deze gedachte lag ik lekker te sluimeren aan het mooie zwembad op de camping.

Morgen weer verder.
Jullie horen weer van me, liefs!

Zagora - Sahara

Daar gingen we dan, richting de woestijn, die overigens met waarschuwingsborden wordt aangegeven.

Eerst nog even afslaan naar het pottenbakkersdorp Tamegroute, waar de gids ons rondleidde en terloops vertelde dat ook hij vanaf zijn jeugd dit werk heeft gedaan, niet naar school ging en niet kan schrijven, maar desondanks 4 talen heeft geleerd.
7 families beheren daar 7 ovens en ieder heeft zijn eigen taak. Het hele dorp leeft van de opbrengsten van dit mooie aardewerk en ik kocht daar een prachtige schaal, met de hand gemaakt, en geverfd met natuurlijke kleurstof.

Daarna van het asfalt zó de woestijn in.
En wat een tocht!
50 km lang met soms 80 km per uur door kuilen, zand en stof.
Ik ben nog nooit zo door elkaar geschud als tijdens die rit.

Maar het was absoluut de moeite waard.
Wat een prachtige kleuren krijgen de zandduinen als de zon wat lager staat.

Dromedarissen die rondscharrelen, optrekjes van nomaden waarbij je je afvraagt hoe ze hier op de plek die zelfs Google maps niet kan vinden, in hun onderhoud voorzien.
Antilopes die rustig blijven grazen als we ze benaderen.
Afrika op z'n mooist.


Bij aankomst in de bivak eerst de mooie zonsondergang gezien en daarna kon ik me installeren in de tent, die er prima uitzag met echte bedden en kleurrijke kleden.

14 van deze kampementen liggen aan deze route naar de Sahara en allemaal goed bezet.
Ik vraag me echter nog steeds af hoe de chauffeurs in dit desolate gebied de route weten te vinden, zonder gps, zonder satelliet, enkel op wat markeringspunten die alleen zij kennen.

Het bleef 25 graden en de avond werd steeds mooier met de volle maan, de sterren, een knappend houtvuur en heerlijk eten.

Op zo'n avond ga je natuurlijk niet vroeg slapen, en na een kort nachtje wilde ik uiteraard de zonsopkomst zien, die werd omlijst door dromedarissen.

Hoe mooi wil je het hebben.

En nu zit ik op een terras in Zagora na te genieten met een lekkere vers geperste jus d'orange, dat inmiddels m'n favoriete drankje is geworden.

Morgen weer verder.
Jullie horen weer van me, liefs!

Aït Ben Haddou  - Zagora 189 km

De dag begon vandaag met een bezoek aan de filmstudio’s in Ouarzazate.
Hier werden (nep) auto's van James Bond opgeblazen,  maar er werden ook opnames gemaakt van de film 7 years in Tibet.
De Himalaya was te koud en te hoog en het landschap in de Atlas lijkt er sterk op, dus werd voor deze lokatie gekozen.

Het is allemaal nep, maar wel heel mooi nagemaakt met veel kunststof en papier.

Verder richting Zagora en mensen wat heb ik genoten van het landschap. Het was een kilometers lang panorama, beginnend met bergen in allerlei kleuren, overgaand in oases met palmen.
Al dat moois ontroerde me gewoon en wat laat de natuur toch vaak prachtige dingen zien.
In Zagora kwam er plots een brommer naast me rijden die vroeg of ik die vrouw was die in Marrakesh de camper had laten repareren.
M'n mond viel open van verbazing toen bleek dat dit een vriend was van de monteur uit Marrakesh die hem had geappt en had doorgegeven dat hij moest uitkijken naar een Hymer met maar één bestuurder. Ik dus.
Hij vroeg of alles nog goed werkte en anders kon ik bij hem in de garage terecht.
Zo werkt de tamtam hier dus.

Het gaf me opnieuw een veilig gevoel te weten dat iedereen elkaar hier helpt, maar ook bereid is mij te helpen in geval van nood.

Morgen gaan we op bivak in de woestijn. In 4x4 voertuigen rijden we 200 km richting de Algerijnse grens, slapen in tenten en zien hopelijk 's avonds en ' s morgens de zon ondergaan en opkomen.
Jullie horen dan over 2 dagen weer van me, liefs!

Aït Ben Haddou

Vandaag een dag die in het teken stond van een bezoek aan een familie die hier in het leemdorp woont.

De huizen worden hier van leem en stro gebouwd, met muren van een meter dik om de warmte buiten te houden.
Het wordt hier namelijk in de zomer 50 graden in de schaduw.
Het huis is eenvoudig ingericht, met niet meer dan nodig is.

En eigenlijk is dat ook wel voldoende.

Alhoewel hier natuurlijk ook de vooruitgang z'n intrede heeft gedaan.
TV en internet is overal, alhoewel de stroom nog wel eens uit wil vallen.

Het plaatsje zelf valt uiteen in het nieuwe en het oude dorp.

In het oude dorp zijn films opgenomen als Lawrence of Arabia en Game of Thrones.

En het leent zich er ook voor.

Prachtig gelegen in een onherbergzame omgeving en de figuranten zijn alom aanwezig.

Dat brengt de nodige inkomsten binnen en ook de toeristen zijn hier graag om de fotogenieke omgeving vast te leggen.

De dag werd afgesloten met een djembe band, dus ik kon lekker los gaan op Afrikaanse muziek. En niet alleen de band speelde, ook het hele dorp liep uit en speelde nee mer alles wat voorhanden was. Prachtig om re zien.

En net toen ik dacht dat het niet romantischer kon, stond de volle maan prachtig boven het landschap.

Kortom een prima dag om ons voor te bereiden op de rit van morgen die ons verder de woestijn in voert.

Jullie horen weer van me, liefs!

Marrakech - Aït Ben Haddou 193 km

Marrakech heb ik verlaten met het voornemen hier zeker nog eens naar terug te gaan.

Het is een plek waarbij je het gevoel hebt in een andere dimensie te leven.

De stad bruist, maar op een andere manier dan in Europa.

Je staat met één been in de Middeleeuwen en met het andere been in de tegenwoordige tijd. Heel bijzonder.

De rit van vandaag ging via tal van bochten richting de Hoge Atlas en ik reed via de Tizi-n-Tichka pas naar een hoogte van 2260 m. De hoogste bergpas van Noord-Afrika.

Aan het begin van de pas had ik het gevoel dat ik Parijs-Dakar aan het rijden was. Kuilen, zand, stof en nauwelijks asfalt, maar wat een prachtige kleuren en vergezichten heb ik gezien.

En dat niet alleen.

Hoe hier wordt omgegaan met de zwaartekracht is steeds weer verbazingwekkend.

Volgeladen vrachtwagens die overhellen in de bochten, ook nog mensen en schapen op het dak vervoeren, de pas nauwelijks opkomen en toch gaat 't allemaal goed en op een hele relaxte manier.

Waar ik me druk maakte over een geluidje in de camper (dat overigens geheel verdwenen is), zie ik hier auto's rijden uit 1980 of misschien nog ouder, volgepakt met mensen, rondom ingedeukt en bij elkaar gehouden met allerhande middelen.

Het is alsof ik in een film rijd en ik kom ogen te kort.

Onderweg bezocht ik het leemdorp Telouet, ooit een belangrijk stadje aan de handelsroute van Marrakech naar de Sahara waar de tol met zout werd betaald, een waardevol betaalmiddel in die tijd.

De rest van de rit genoot ik van de prachtige kleuren en de kleine dorpjes waar ik doorheen reed.

Op de foto hieronder is te zien hoe de camper door het landschap zoeft.
Best wel stoer van 'm toch?

Jullie horen weer van me, liefs!

Marrakech

De laatste dag in Marrakech werd ingevuld met een kookcursus.

Boodschappen doen tussen de locals op de markt en een uitgebreide uitleg van de te gebruiken kruiden, die hier te kust en te keur, maar vooral kleur, te koop zijn.

Daarna naar een prachtige lokatie waar niet alleen samen werd gekookt, maar ook uitleg werd gegeven door een Nederlandse die hier woont en met een Marokkaanse man is getrouwd.

En wat een heerlijkheden hebben we gemaakt.
Zoete worteltjes, een kruidige schotel met gehaktballetjes gestoofd in de tajine, hartige gevulde knapperige filodeeghapjes, een heerlijke tomatensalade en natuurlijk als toetje zelfgebakken koekjes.

Aan tafel werd uitleg gegeven over het leven als Nederlandse vrouw in Marokko.
Anna voelt zich hier veiliger dan in Nederland.
Dat komt ook door de zeer strenge sociale controle, waardoor ze ook 's avonds alleen over straat durft.

Zij heeft Marrokaanse vriendinnen, waarvan sommigen, uit volledig vrije wil een boerka dragen of zich gewoon op een bepaald moment willen afzonderen van de buitenwereld en er daarom in gekleed gaan.

Haar schoonfamilie is heel traditioneel, maar beide partijen hebben zich in kleine details aangepast, waardoor iedereen tevreden is.

Ikzelf heb alleen maar positieve ervaringen hier.
Inmiddels ben ik al vijf keer ten huwelijk gevraagd tijdens mijn wandelingetjes door dorpen en steden.
Overigens zonder een enkele kameel te hoeven aanleveren.

Ik maak me echter geen illusies.
Hier word ik natuurlijk toch gezien als een rijke, Europese vrouw.
Die overigens, maak jullie geen zorgen, niet op de avances is ingegaan.

Morgen weer verder.

Jullie horen weer van me, liefs!

Marrakech

Vandaag voor de 2e dag in Marrakech.
Maar ik wil eerst even terugkomen op de foto waarin iets verborgen zat.
Het heeft een paar mensen hoofdbrekens gekost, maar uiteindelijk was duidelijk dat er midden tussen de hoedjes een gesluierde vrouw verscholen zat.
Ik zag het pas later, anders had ik de foto niet durven nemen.
Sommige Marokkanen stellen het namelijk niet op prijs als je een foto van hen of van hun handel maakt.
Maar dit was een voltreffer.

Na een kort taxiritje belandde ik midden op het Jemaa el-Fna plein. Daar gebeurt het, wordt er gegeten, handel gedreven, staan slangenbeweerders, Afrikaanse dansers, buikdanseressen en er is zelfs een kraam met kunstgebitten.
En er tussendoor rijdt van alles en nog wat.
Een agent probeert zich midden in het tumult nog een beetje te laten gelden, maar al blaast hij nog zo hard op zijn fluitje, het heeft geen enkel resultaat.

Georganiseerde chaos dus en 's avonds wordt het nog een groter spektakel, want dan worden eetkraampjes opgezet, komen er nog meer dansers en trommelaars en is het een kakofonie van geluid.

Om het plein heen talloze terrasjes en daar heb ik vanmiddag eens lekker genoten van alles wat er op het plein gebeurde.
Dit moet je ondergaan, beleven en daarbij je Europese bril volledig afzetten.
Jullie horen weer van me, liefs!

Marrakech

Vandaag dus Marrakech.
Een excursie met een gids en te beginnen in de Tuin van Marjorelle.

Een prachtige botanische tuin, met planten uit alle vijf de continenten en dan met name cactussen en bougainville.

Daarna naar het Bahiapaleis, met een samenvoeging van Islamitische en Marokkaanse stijlen, gebouwd door een voormalige slaaf die zich opwerkte tot sultan.

Zijn zoon breidde het uit met 150 kamers, en dat was nodig ook, want hij had 4 vrouwen en 160 concubines die elkaar zo min mogelijk tegen mochten komen.

Na zijn dood werd het paleis onmiddellijk leeggehaald door zijn vrouwen én bedienden.

Nu staan de kamers er wat sobertjes bij. Niet ingericht, maar wel met prachtige mozaïeken in het plafond en op de muren.

Toen begon het slenteren door de medina (het centrum) en de soek(een markt waar fruit, groente en vlees en vis wordt verkocht, 's morgens vroeg gebracht door boeren uit de omgeving).

Het slenteren kreeg later kamikazetrekjes, want in de medina zijn de straatjes hooguit 5 meter breed en daar persten zich tegelijkertijd brommers, paard en wagens en ronkende auto's doorheen.

De wandeling eindigde op een kleurrijk plein, waar ik een foto (die met de hoedjes en de mutsen) maakte die heel bijzonder is geworden.
Pas na inzoomen zie je waarom.

Het leukste deel van Marrakech heb ik voor morgen bewaard, dan ga ik naar het Jemaa el-Fna plein waar het een spektakel moet zijn.

Nu nog even genieten van het mooie zwembad hier.
Jullie horen weer van me, liefs!

Essaouira - Marrakech 190 km

De rit naar Marrakech werd onderbroken voor een bezoek aan een cooperatie waar de hier befaamde argaanolie wordt geproduceerd.

Deze cooperatie is opgericht door Marokkaanse vrouwen en de vrouwen hebben of zelf een argaanboom in de tuin staan en brengen hun noten van deze boom naar de fabriek, of werken daar en verwerken de noten tot olie, pindakaas of beautyproducten.

Het is intensieve arbeid en, zoals het hier nu eenmaal gaat, het gebeurt met minimale hulpmiddelen.

Toch proberen deze vrouwen met hun inkomsten jongere meisjes aan opleidingen te helpen, dus het is een prima initiatief.

Daarna richting Marrakech waar onderweg de geiten in dezelfde argaanbomen hingen om de noten ervan op te peuzelen. Dat zie je ook niet elke dag hoor, geiten in een boom.

Door naar Marrakech waar ik meteen doorreed naar de garage, om het vreemde geluid wat de camper produceert na te laten kijken.

En wat een service! Ik werd meteen geholpen, de camper werd op de brug gezet, alles werd nagekeken en: lang verhaal kort, na reparatie was het geluid weg.

Maar het kwam na 500 meter weer vrolijk terug.

Ik heb me er maar bij neergelegd.
Misschien heeft 't met de warmte te maken, dus ik wacht wel af.

Ga eerst genieten van Marrakech.
Jullie horen weer van me, liefs!

Essaouira

Relaxend aan het zwembad op de camping even wat over het dagelijks leven in Marokko.

In de grote steden zijn er de grote supermarkten zoals Carrefour, winkels die je ook wel in Frankrijk ziet.
Daar wordt soms geen, soms wel alcoholhoudende drank verkocht.
Dan wel in een apart hoekje van de winkel en alleen bevolkt door winkelende toeristen.

In de dorpen is het een ander verhaal.
Daar is de kruidenierswinkel niet groter dan een flinke kast, volgestouwd met planken en er worden allerhande spullen verkocht, waarvan de meest houdbare spullen zoals bezems en emmers in verband met ruimtegebrek, buiten staan.

Ook is er de zogenaamde soek. Een markt die alleen 's morgens wordt gehouden en waar voornamelijk levensmiddelen worden verkocht. Heerlijk fruit, vlees, vis, kruiden en groente zoals wortelen, uien, aubergines en aardappelen.

Het lijkt de dagelijkse kost te zijn, bereid met flink veel kruiden en specerijen en in een tajine die hier op hout wordt gestookt.

Prijskaartjes zie je nooit. Veel wordt cash afgerekend en afdingen mag. Dat subtiele spel van onderhandelen beheers ik echter niet zo goed.

Brood wordt thuis voorbereid, naar de bakker in het dorp gebracht en in de oven, ook op hout gestookt, afgebakken.

De kleding is nog steeds traditioneel.
De Berbervrouwen wikkelen zich in lappen stof, de mannen in een djellaba met een capuchon.
In de steden worden veelal kaftans gedragen, zowel door mannen als door vrouwen, met veel knoopjes aan de voorkant en vaak in felle kleuren.

Uit eten gaan is gemakkelijk, waarbij me opvalt dat het terras dan voornamelijk bezet wordt door mannen die daar aan de harira soep zitten of aan de couscous.
Het leven voor vrouwen speelt zich voornamelijk binnen af.

Dat gold voor mij niet vandaag.
Veel hand- en spandiensten verricht voor 2 reisgenoten die een oplossing probeerden te vinden voor mijn V-snaar die een zangerig geluid produceert.
Mocht de oplossing (ingesmeerd met talkpoeder zodat-ie wat stroever loopt - dit voor de technici onder mijn volgers) niet werken, dan in Marrakech naar de garage voor een nieuwe (V-snaar wel te verstaan😀).
Maar dat is morgen.
Nu weer lekker verder genieten aan het zwembad.
Jullie horen weer van me, liefs!

Essaouira

Vandaag naar de badplaats Essaouira, waarvandaan ooit de spullen, die uit Timboektoe door karavanen werden aangeleverd, vanuit de haven werden verscheept naar Europa.

Destijds werd dit stadje voor de helft bevolkt door Joden, die eeuwenlang vredelievend samenleefden met de islamitische bevolking.

In de jaren zeventig kwamen de hippies en bezochten ook Cat Stevens en Jimi Hendrix het stadje.
En natuurlijk is een café naar de laatste vernoemd.

Als je souvenirs wilt meenemen, kun je hier je hart ophalen.
Aardewerken schaaltjes, leren tassen, zilveren sieraden, berberkleden en allerhande kruiden.

In de winkelstraat is het een drukte van belang en dus tweerichtingsverkeer, waarbij het midden wordt aangegeven middels balsilicumplantjes en bij de slagerijen, waar overigens iedere poes z'n eigen adresje heeft, hangen de vleeswaren nog gewoon in z'n geheel aan de haak.

De meeuwen op de vismarkt ruimen keurig het visafval op en leven daar in gewapende vrede met poes en hond.

Kortom, weer de zoveelste dag waarin verbazing de hoofdrol speelde.
Jullie horen weer van me, liefs!

Oualidia - Ida Ougourd 203 km

De bakker komt op deze camperplaats op de brommer.
Daar zit geen bel of claxon op.
Ter compensatie roept hij daarom 'toet, toet', hetgeen totaal overbodig is, want je hoort 'm al 5 minuten vantevoren aan komen knetteren.

Onderweg naar de camping in Essaouira eerst nog langs het pottenbakkersstadje Safi.

Een pottenbakker troonde me mee naar zijn atelier.
De Arbodienst zou hier nog een hele kluif aan hebben, maar het aardewerk was prachtig. Dus er is in ieder geval iets mee gegaan in de camper.

Daarna op weg naar Essaouira.

En wat een reis weer.
Oude mannetjes die andere oude mannetjes in een omgebouwde paard en wagen, die nu als taxi fungeert, vervoeren.

Tientallen ezeltjes met uitpuilende rugtassen waar eveneens oude mannetjes schrijlings op zitten.
Wat bij mij even de gedachte opriep om ook maar wat van deze rijlessen te nemen.
Want voor je 't weet rijden wij, als het zo doorgaat met de brandstofprijzen, over 20 jaar ook weer op zo'n ezeltje.

En in ieder stadje voelde ik me de koningin. Alle kindertjes zwaaien en steken hun duim op.
Zo leuk om te zien.

Onderweg prachtige vergezichten op de steeds meer roodkleurende bergen.
En hoe verder ik Marokko in kom hoe meer gesluierde vrouwen ik zie.
Die tóch hun duim op steken als ze zien dat ik als vrouw alleen in de camper zit.
Wat zou ik daar graag een praatje mee maken.

Misschien komt het daar nog van.

Jullie horen weer van me, liefs!

Oualidia

Vandaag een rustig dagje aan zee.

Nou ja, ten dele.

Want om de haverklap komen er verkopers aan de camper.
Met verse vis, brood, potten honing.
Of allerhande groente en fruit om te ruilen tegen westerse goederen of kleding.

De bewaker van de camperplaats bood zelfs aan om een maaltijd (voor 40 personen) te laten bereiden door zijn vrouw. Ga er maar aan staan.


Ook een boottocht door de lagune was mogelijk.
Daar had ik wel zin in. Het is steeds prachtig, warm weer en het was heerlijk rustig op het water.
Met aalscholvers die hun vleugels lieten drogen, lepelaars die liepen te lummelen en honderden bakken met oesters die lagen te drogen.

Later maakte ik een wandeling door het dorp, had een praatje met een portier van een hotel en werd spontaan binnen gevraagd.

Mijn mond viel open van zoveel luxe. Een hammam, zwembad, een terras met prachtig uitzicht op zee, 4 pauwen in de tuin en een tropisch aquarium onder het hele hotel.

Wat een tegenstelling weer met de verkopers van vanmorgen die maar moeilijk rond kunnen komen.

Het is steeds weer verbazingwekkend hoe groot de verschillen hier zijn.
Maar de hartelijkheid is overal hetzelfde.
En ook het eten dat bij de campers werd opgediend was weer zó smakelijk.
Ik heb er van genoten vanavond!

Morgen weer verder.
Jullie horen weer van me, liefs!

Mohammedia - Oualidia 211 km

Vandaag via El Jadida naar de camperplaats in Oualidia.

Maar voor ik de camper kon parkeren bij de plaatselijke AH, werd er nog even een rijvaardigheidsbewijs-toets afgenomen op de rotondes.

Van alle kanten verkeer, paarden, ezels, voetgangers, brommers. Alles links en rechts voorbij.

Verkeers- of voorrangsregels gelden hier niet. En toch werkt het wonderlijk genoeg.

El Jadida was absoluut de moeite waard.
Eén grote smeltkroes van geuren en kleuren op de markt.
Heerlijk fruit, allerhande spullen, oma's die mooie, zelfgemaakte handwerken verkopen, schoenenpoetsers, handen die met henna worden beschilderd.

Maar ook een rij afbraakpanden, waar toch weer een telefoonwinkel onderdak heeft gevonden en een behoorlijke klandizie had.

Eenmaal aangekomen op de camperplaats in Oualidia, dat bekend staat om zijn oesters, haastte de buurman zich naar de verkopers op de hoek en kwam met een grote schaal terug.
Ik mocht meeproeven en vond ze heerlijk! Ook de zee-egels trouwens.

Samen met een witte wijn, die de Carrefour hier inmiddels ook verkoopt, smaakte het prima!

Jullie horen weer van me, liefs!

Casablanca

Casablanca. De stad die in 1755 door een aardbeving werd verwoest.

Tot dan toe werd de stad bevolkt door de Portugezen, om de piraterij te beteugelen.

Maar de Portugezen wisten niet hoe snel ze moesten vertrekken na de aardbeving.

Nadien ontwikkelde Casablanca zich in economie, industrie en de scheepvaart en werd daarmee de belangrijkste stad in Marokko.

Maar de Hassan II Moskee die in 1995 geopend werd is, zeker met de enorme laserstraal die 's avonds een bereik van 30 km heeft en naar Mekka wijst, een symbool in de stad.

Een bezoek aan deze op één na grootste moskee (op die van Mekka na), is dus een must.

Met een minaret van 200 meter hoog en het unieke feit dat je hier als niet-moslim ook naar binnen mag, maakt deze moskee natuurlijk bijzonder.

Binnen is er plaats voor 25.000 mensen en buiten nog eens voor 80.000 gelovigen.
En mocht het binnen te warm worden, dan kan het dak ook nog open.

Natuurlijk kost zo'n, overigens aardbevingsbestendig, bouwwerk wat.
400 miljoen euro om precies te zijn.

Niet alleen moest er een aantal wijken plat, er werd ook een bijdrage van de bevolking verwacht. Soms zelfs een maandsalaris.
De moskee hoorde immers van iedereen te zijn.

Er waren 35.000 ambachtslieden nodig om in 7 jaar tijd perfect werk te leveren.

Zo komen de kroonluchters van Murano-kristal uit Venetië en overal werd marmer, graniet, onyx en cederhout gebruikt. Materiaal dat uit alle windstreken van Marokko komt.

Al dat ambachtswerk en het mooie materiaal wat er voor werd gebruikt. Ik vond het prachtig.

De schoonheid van het gebouw, de liefde die erin verwerkt werd en de mooie plek aan zee die gekozen is, maakten dat ik er stil van werd.

De Marokkanen zijn trots op hun land. En zeker op dit gebouw. En terecht!

Morgen reis ik weer verder.
Jullie horen weer van me, liefs!

Rabat

Rabat, de hoofdstad van Marokko.

De oorspronkelijke bewoners waren de Berbers, maar al in 1600 vluchtten de Moren vanuit Andalusië naar Marokko, namen veel geld mee en bouwden een vloot piratenschepen op.

Tot halverwege de 19e eeuw was dat een plaag voor de Europese koopvaardijscheepvaart.

Pas in 1956 is het onafhankelijke land Marokko ontstaan, was het ook al heel lang afgelopen met de piraterij en was er van de oorspronkelijke bevolking, de Berbers, niet veel meer over

Want toen hadden de Moren al hun culturele stempel op Marokko gezet.

De prachtige architectuur, het heerlijke eten.

De architectuur doet vaak Spaans aan, maar het eten is toch van een heel andere aard.
Lekkere groentehapjes vooraf of de typische harira soep. En de hoofdmaaltijd is vaak couscous of gestoofd vlees.
Echt heerlijk.

Vandaag een bezoek aan het werkpaleis van de koning, die 100 tuinmannen in dienst heeft en dat is te zien.

Alles strak en van het plastic afval wat (helaas) overal in de bermen is te zien, geen spoortje.

De stad doet heel modern en Westers aan. Maar in de kleine straatjes is er toch weer die typische Arabische sfeer.
Ook in het restaurant waar de lunch werd geserveerd. Je waant je meteen in de Middeleeuwen.

Morgen naar Casablanca. Ben benieuwd.
Jullie horen weer van me, liefs!

Kénitra - Mohammedia 126 km

Vandaag een kort ritje.

Naar Mohammedia. Een mooie basis voor een bezoek aan Rabat en Casablanca.

De campings vallen me overigens heel erg mee.
Bijna altijd een warme douche, maar toch altijd weer een probleem met het slot.
Zelfs een eenvoudig haakje ontbreekt. En soms moeten de meisjes bij de jongens.

Ach, het went. En al zag ik op het strand een overvloed aan preutsheid, op de campings wordt daar toch anders mee omgegaan.

Zoals ik al eerder schreef: de tegenstellingen zijn groot. Ook hierin.

Met de TomTom heb ik vaak onenigheid.
En ik niet alleen.
De weg die hij ons gisteren stuurde zat vol kuilen en gaten, waardoor een medereiziger zijn hydraulisch  systeem aan gort reed.
En al bereid je de route nog zo goed voor, het is altijd weer een verrassing waar je uit komt.
Het hoort nou eenmaal bij het avontuur.

Wat opvalt is dat ik hier overal bereik heb. Whatsappjes uit Nederland komen prima binnen en overal is internet.
Met zelfs in de kleinste dorpjes meer telefoonwinkels dan bakkers.
In die zin gaat Marokko prima met z'n tijd mee.

Ook daarin dus weer een grote tegenstelling: rijdend op een ezel, maar wel met een mobieltje aan het oor.

Jullie horen weer van me, liefs!

 Kénitra 

Mijn indrukken van Marokko totnogtoe.

Een ontzettend hartelijk en gastvrij land.

Aan alles kun je merken dat toeristen hier welkom zijn.

En toeristen zijn er: 10 miljoen per jaar.
Dat brengt aardig wat geld in het laatje en daar zijn ze blij mee.

Maar daar gaat het niet alleen om.
De mensen die ik spreek en ontmoet hebben echt belangstelling voor me. Waar ik vandaan kom, hoe ik het land vind.

Het komt op mij heel vredelievend en hartelijk over.

Een voorbeeld. Een  jongeman. 18 schat ik. Zit op een terras.
Vraagt aan mij: wilt u een foto van me maken?
Trots als hij is dat hij in zijn eigen land, in een toeristische streek op een terras zit.
En ervan geniet.
En ook aan mij vraagt of ik geniet.

Het ontroerde me.

Maar het zijn ook de grote tegenstellingen in dit land die me fascineren.
Het vervoer door middel van ezels en tegelijkertijd de mondaine sfeer aan het strand.

Het verbaast en verwondert me.
Jullie horen weer van me, liefs!

Moulay Idriss - Kénitra 133 km

Vanmorgen reed ik via dezelfde mooie weg weer terug naar de kust.

En weer valt me op hoeveel handeltjes er hier gedreven worden.
Ieder, soms erg gammel, bestelbusje wordt ingezet om met de achterklep open, allerhande spullen te verkopen.

Van koffie tot sigaretten, van kleding tot kleden en natuurlijk allerlei soorten groente en fruit.

Anderen rijden, na het eerste ochtendgebed en dus bij zonsopgang, op hun ezel naar de markt, oftewel soek, om daar hun spullen te verkopen.

Het is dus een drukte van belang op de weg en ondanks de politiecontroles neemt niemand het echt nauw met de regels.
Ik doe dus maar mee en het gekke is dat het toch allemaal vloeiend gaat. Als je elkaar maar een beetje de ruimte geeft.

Ik kwam vroeg aan in Kénitra op een mooie camping. Met ook nog een zwembad, de zee om de hoek en een dagje rust voor de boeg.

Jullie horen weer van me, liefs!

Meknès

Ondanks dat de wijn alleen voor export geschikt wordt gemaakt, zijn er toch nog wat sneaky winkels waar ze de beroemde Meknès wijn verkopen.

En natuurlijk zijn de coördinaten van deze winkels bekend en sloeg ik ook een flesje in. En ik moet zeggen: ik heb slechtere wijnen geproefd.

De ochtend echter startte ik met een kopje muntthee, uitgeserveerd bij de camper.

Vandaag een bezoek aan Meknès. Van die wijn dus.
En dat niet alleen.

Het is een mooie stad, met als hoogtepunt het Paleis van de Koning dat nu het Dar Jamai museum huisvest.

In de 17e eeuw besloot de toenmalige koning van Meknès de mooiste koningsstad te maken en dat is 'm aardig gelukt.

Het paleis is een stad op zich en dat moest ook wel, want hij had 500 vrouwen en 800 kinderen.

Maar hij heeft er een prettig verblijf van gemaakt met mooie tuinen, fonteinen en veel mozaïek.

Ook in deze stad weer een bezoek aan de Medina, de oude binnenstad.
En wat een variëteit aan geuren en kleuren.
Soms moest ik bij de vleesafdeling wel even m'n hoofd omdraaien, maar bij de specerijen was het feest.
Zó mooi uitgestald en gedecoreerd.

Na weer een heerlijke kruidige Marokkaanse maaltijd in de bus terug. Zonder airco, 33 graden.
Dus nu uitgeteld, maar vol van indrukken.

Jullie horen weer van me. Liefs!

Moulay Idriss

In een islamitisch land als dit wordt er geen alcoholhoudende drank geschonken.

Hoe groot was dan ook m'n verbazing toen ik hoorde dat er wel wijn wordt verbouwd.
Voor de export. Dat dan weer wel.

Vandaag bezocht ik Moulay Idriss. Een bedevaartsoord dat het begin van de geschiedenis van Marokko vormt en waar zich een ronde minaret bevindt, uniek in Afrika.

Jaarlijks komen hier duizenden moslims bijeen die geen geld hebben om naar Mekka af te reizen.

En het is een levendige stad, waar veel ezels gebruikt worden om allerhande diensten te verrichten.
Van het sjouwen van koelkasten tot het afleveren van goederen in de hele smalle straatjes.

De partij voor de dieren zou hier nog een hele klus hebben, want er wordt soms niet zo heel zachtzinnig met deze dieren omgegaan.

Tja, 's lands wijs, 's lands eer, maar hier heb ik toch moeite mee.

Toch zat ik heerlijk op een terras te genieten toen de moskee opriep voor het gebed en de handel voor het grootste gedeelte stil kwam te liggen.

Iedereen haastte zich naar de moskee, waarbij de kleurrijke kleding, of liever gezegd gewaden, de boventoon voerden.

Daarna werd het stil op het plein. Tijd om weer terug te gaan naar de camper en me op mijn manier te bezinnen.

Jullie horen weer van me.
Liefs!

Asilah - Moulay Idriss 217 km

Wakker worden door de klanken van de muezzin.
Het heeft wel wat, dat rustige gezang in de vroege ochtend.
Vijf maal per dag is er een oproep tot gebed en vandaag reed ik naar de bedevaartplaats Moulay Idriss.
Kun je door omstandigheden niet naar Mekka, dan staat vijf maal een bezoek aan deze stad er gelijk aan.

Maar eerst naar Larache. Een Spaans aandoend stadje met een mooi plein in het centrale gedeelte.
Daarna boodschappen doen in de Marokkaanse AH om vervolgens richting de camping te rijden.

Onderweg kwam ik van alles tegen.
Ezels, bereden door oude mannetjes, 2 pauwen op een kistje(ter overname aangeboden), brommers met een laadbak, waarbij het oude kinderliedje 'ik heb m'n wagen volgeladen...' zeer toepasselijk
zou klinken.

Zó jammer dat ik geen foto's kon maken, want het was één lange film waar ik doorheen reed.

Maar de controle is streng; om de 50 km staat er politie en er wordt goed gehandhaafd.
Dus zomaar ergens stoppen durfde ik niet aan.

M'n zelfvertrouwen kreeg vandaag ook een flinke boost, want om de haverklap werden er duimen opgestoken.

Kortom, ik had een heerlijke dag, die afgesloten werd met een typisch Marokkaanse maaltijd op de camping.

Jullie horen weer van me

Liefs!

Asilah

Marokko, ik vind 't nu al een heerlijk land.

En dat komt mede omdat ik met Frans goed uit de voeten kan hier.

Niks is leuker dan een praatje maken met de lokale bevolking.

En ook al wordt dat gesprek niet heel diepzinnig, het is toch fijn als je kleine gesprekjes kunt voeren.

En dat deed ik vandaag.

Met de bakker van de lekkere koekjes die ik met enige regelmaat in het stadje tegen kwam. En waar ik nu al vrienden mee geworden ben.

Met de ober van het restaurant waar ik heerlijke sardientjes van de grill at.

Met de kunstenaar, die helemaal de intentie niet had om te verkopen, maar alleen over zijn kunst wilde vertellen.

De zwerfkatten liet ik voor wat ze waren. Die zijn zo doorvoed dat ze hun gevoelige neusjes optrokken voor mijn sardientjes.

Kortom, de eerste indrukken zijn goed.

Morgen reizen we verder.

Jullie horen weer van me.
Liefs!

Tarifa - Asilah 85 km

Het vertrek ging niet helemaal zonder klamme handjes vanmorgen.

Na 15 km zou ik een andere wereld betreden en dat gaf toch wat spanning.

Maar eenmaal op de boot was alle nervositeit verdwenen en begon het wachten op de paspoortcontrole, de wapencontrole dmv een apparaat dat dat blijkbaar detecteert, nogmaals een paspoortcontrole en een drugshond die de boel afrondde.

Nou, daar ging-ie dan, op naar de eerste camping in Asilah.

Langs de snelweg diverse wandelaars, allerhande voertuigen en eenmaal in het stadje Asilah kwam me van links een rijtuig tegemoet, waarvan de bestuurder nog even de zweep over het paard haalde om voorlangs te kruisen.
Om het paard niet in de ankers te hoeven laten gaan ben ik maar gestopt, wat een welgemeende duim opleverde.

Verder ging het, langs een agent die een belerende wijsvinger op stak tegen een hardrijder.

Ach, kon dat in de wijk waar ik geboren ben nog maar.

Uiteindelijk kwam ik aan op de camping die ik het best kan omschrijven als rustiek.

En natuurlijk kwam daar de eerste de beste bakker langs met zelfgemaakte heerlijke koekjes.

Ik ben in Marokko!

Jullie horen weer van me, liefs

Een ander continent op 15 km

De aankomst in Tarifa voelde als een warm welkom.

40 maagden (in de zin van nooit met de camper Marokko bezocht) verzamelden zich op de camping en hadden allemaal min of meer de kriebels om 40 dagen in de woestijn van Marokko door te brengen.

Wij werden gerustgesteld.

De douane zal streng zijn, daarna is het allemaal vrijheid, blijheid.

De gastvrijheid, de hartelijkheid, het prachtige land, de bijzondere steden, maar ook: de campings die niet aan de Europese standaard voldoen.
Het zal ons verbazen en verwonderen.
Ik ga het zien. Overmorgen.
Jullie horen weer van me.
Liefs!

El Caminito del Rey

Gelukkig knapten m'n vrienden snel weer op en konden we toch nog samen de spectaculaire wandeling El caminito del Rey maken.

Nou ja, ooit was deze spectaculair door de gevaarlijke staat waarin het geheel verkeerde.

Het pad ligt tussen de 2 dorpjes El Chorro en Ardales in Andalusië, en is destijds aangelegd om tussen de twee waterkrachtcentrales te kunnen werken.
Maar ook toeristen ontdekten dit pad, tot het zijn noodzaak verloor en in verval raakte. Leuningen braken af en hele stukken verdwenen.

Alleen adrenaline-junkies waagden soms nog een poging om dit pad te bewandelen, maar uiteindelijk werd het gesloten.

Tot de Spaanse overheid besefte dat dit toch wel een hele mooie toeristische attractie kon worden.
Ze staken er 8 miljoen in, vroegen alpinisten om hulp, charterden helicopters en repareerden de boel in 2014.

En vandaag liep ik met m'n vrienden en nog 1000 anderen over dit prachtige pad dat midden in de natuur ligt.

De wandeling sloten we af met een heerlijke maaltijd met uitzicht op een schitterend meer.

Het was vandaag, zoals één van m'n vrienden zei: Leven in Spanje als God in Frankrijk.

En ja, nu wordt het tijd om morgen door te reizen naar Tarifa waar 17 oktober de tocht naar Marokko begint.
Daar ontmoet ik mijn medereizigers en ga ik weer een nieuw avontuur beleven.
Jullie horen weer van me. Liefs!

De reis door Spanje

En zo reed ik over de oude Via Dometia Spanje binnen.

Een oude Romeinse weg die Italië ooit met Spanje verbond.
En waar vroeger de rijtuigen met paarden langs trokken, reed ik er nu met een vaartje van 100 km per uur overheen.

Tijden veranderen, maar niet als er koopjes te halen zijn.
In la Jonquera, het eerste dorp in Spanje, is het altijd een drukte van belang. Met veel outlet winkels en goedkope drank.
Het is niet aan te slepen daar en de Albert Heijn van Spanje heeft er zelfs een speciale gratis parkeerplek voor campers ingericht om klanten aan zich te binden.
Je kunt er ook overnachten, maar op een strook asfalt staan is niet echt mijn ding.

Nee, ik reed nog even door en vond een mooie camping waarvan de eigenaar me vertelde dat hij een maand eerder sluit vanwege de hoge energieprijzen. Waar moet dat toch heen.

De volgende dag bezocht ik Gerona. Een gezellige stad, waar meneer Eiffel (de architect van) een mooie brug heeft gebouwd, vlakbij de fotogenieke gekleurde huizen, die zo kenmerkend zijn voor deze stad.

Maar ook de sfeer is typisch Spaans met gezellige tapasbars en leuke pleintjes.
En waar Frankrijk een meer ingetogen sfeer heeft is het hier één en al uitbundigheid.
De zon ging hierin mee dus de terrassen zaten vol.
En wat geniet ik daar toch van.

Maar ik moest door.

De volgende dag richting Valencia en daarna vrienden bezoeken in Isla Plana.

Dacht ik. Tot ik een appje kreeg dat ze allebei geveld zijn door corona. Dus in plaats van sangria werd het water met paracetamol en deed ik wat hand en spandiensten in de vorm van boodschappen.

Dat gaf mij de gelegenheid te genieten van de meest geavanceerde camping die ik ooit bezocht.
Grote badkamers met regendouche, toilet en wastafel. Een goed restaurant en een mooi zwembad.
Dat is wat een camperaar met ambities een week te blijven, graag wil.
Dus hier blijf ik een paar dagen, ga genieten van de paella die ze in het restaurant serveren en ga zeker een paar luie dagen in de zon aan het zwembad doorbrengen.
Liefs!

De Provence deel 2

Deze week heb ik me heerlijk vermaakt in de Provence.
Het was mooi weer, de regio is nog vol van toeristen en het is één en al gezelligheid.

Ik fietste onder andere de Gorges de la Nesque.

Wat is het hier toch mooi.

Ik moest via de Col des Abeilles (996 m) want er was een sportief evenement op de originele route.

Nou, als je knallende motoren bedoelt, die na een paar minuten doorkrijgen dat er ook nog een 3e en 4e versnelling op die motor zit, was er weinig sportiefs aan. Wat een herrie!

Maar eenmaal in Sault was 't weer zoals vanouds. Het gezellige dorpje en het prachtige uitzicht over de vallei.

Met zomers zover je kunt kijken talloze lavendelvelden.

En het wordt een beetje traditie om in de afdaling het kerkje in Monieux te bezoeken, waar ik ieder jaar 1 of 2 kaarsjes brand, net naar gelang de omstandigheden.

En 2 kilometer verderop honing ga kopen, waarvan de bijtjes op grote hoogte hun nectar moeten halen om mij van een heerlijk potje honing te voorzien.

Maar ook de plaquette op een vangrail mis ik niet.
En die vermeldt dat hier de vakantie van een motorrijder eindigde. Ik pluk er ieder jaar een paar bloemetjes en stop die dan achter de plaquette.
Als eerbetoon, maar ook als besef dat ik hier nog steeds rondtoer op m'n fietsje.

Morgen nog even naar de markt hier in Bedoin.
Ik krijg er maar geen genoeg van.
En dan overmorgen richting Spanje. Ook weer leuk. Liefs!

De Provence

Na enige aarzeling vanwege het verwachte slechte weer in Zuid-Frankrijk, heb ik toch maar besloten me aan m'n aanvankelijke plan te houden en op 24 september te vertrekken.

Na een heerlijke middag en avond met vrienden waarmee ik had afgesproken op een camping in België, vertrok ik richting het zuiden.

En ook hier is de brandstof duur, maar gelukkig vond ik toch nog een adresje waar ik €1.67 voor een liter diesel betaalde.

En meteen werd duidelijk, waarom ik altijd m'n reserves houd.

Na 15 km kwam ik er namelijk achter dat ik m'n tankdop was vergeten terug te plaatsen.
Dus weer terug. En daar ging m'n winst.
Bij aankomst op het benzinestation stond er al iemand triomfantelijk met de dop te zwaaien.
Wat was ik blij!
Het had me toch weer gauw een week en veel sores gekost om een nieuwe te bestellen.

Voorbij Lyon hield ik het voor gezien op de tolweg en reed via leuke binnenweggetjes naar Malaucene in de Provence.
Wat voel ik me toch thuis in dit gebied.
De markt in Vaison met de heerlijke geuren van kip aan 't spit, paella en natuurlijk franse kaas en olijven.

De jeu de boules competities, de wijnvelden, het heerlijke klimaat.
Want ondanks de slechte voorspellingen is het hier prachtig weer.
Dus ik heb uiteindelijk goed gegokt om toch te vertrekken en zit ik nu lekker in de zon met de Libelle en een zak drop.
Liefs!

Camperreis Marokko 2022

Ja lieve mensen ik schreef het al eerder: er is nog een reis in de planning.

Ik verlaat opnieuw ons continent en probeer tóch nog een keer de reis naar Marokko te maken.

Het wordt een groepsreis met nog 20 andere campers en aangezien het allemaal avontuurlijke reizigers zijn, verwacht ik niet te belanden in een aflevering van 'we zijn er bijna'.

Ik vertrek 24 september, de reis begint op 17 oktober.
Het reisschema zet ik hieronder.
Leuk als jullie me weer gaan volgen, liefs!