Deel 1: Nederland, België

En dan is het zover: dan rij je weg van de plek waar je 6 jaar hebt gewoond en word je uitgezwaaid door de nieuwe bewoners en vertrek je voor de komende 8 maanden.

Hoe voelde dat? Nou, wel goed eigenlijk. Het was mooi weer. De zon scheen, Poes Bartje zat in het mandje voorin en zoon Wouter reed achter me aan naar Utrecht.

Het was begonnen!!

Even langs moeders en toen door naar Odijk, inmiddels vergezeld door hevige onweersbuien. Waarom Odijk 'of all places'? Het ligt vlakbij Utrecht, ze hebben daar heerlijke kersen en de camping was lekker overzichtelijk. Poes Bartje moest ook wennen aan het nieuwe leven en daar kon-ie ongestoord achter de konijnen aan rennen. Hij heeft zelfs nog even met een pauw geflirt. Dat zit dus wel goed!

En omdat de camping vlak bij Utrecht lag, zijn al m’n vrienden uit de buurt van Utrecht langs geweest, kon ik nog even zwetend een proefritje door een 30-km woonwijk naar vrienden in Hoofddorp maken en kon ik m’n familie ook gemakkelijk bezoeken. Het voelde ook heel goed om iedereen weer te zien, wel in het besef dat het heel lang zou duren voor ik ze allemaal weer zou ontmoeten.

In Odijk heb ik een week gestaan en omdat ik even langs de dealer moest voor wat ongemakken aan de camper, sta ik vandaag op de Jachthaven in IJsselstein.

Het is natuurlijk geweldig weer en er is veel volk op de been hier. Gisteren lekker met Wouter op het terras zitten chillen (om zijn woorden maar eens te gebruiken) om naar de eigenaren te kijken die hier hun boot hebben liggen en het was gewoon jaloersmakend.

Hij wordt gepoetst, heel voorzichtig mee gedraaid en gekeerd, liefdevol over het roer geaaid en vervolgens wordt er met moeite afscheid van genomen, nadat het geheel is toegedekt.

Moeders en kids zitten dan al lang en breed in de auto en wachten tot pa met moeite afscheid heeft genomen. Ik heb dat bij geen enkel ander object waar mannen dol op zijn gezien. Althans, niet op deze manier. Dus mannen, kom maar op met de verklaring!

Dus: ik heb me vermaakt en zeker nu het zulk mooi weer is en blijft deze week, geniet ik van dit nieuwe leven.

De volgende stop is Rockanje. Ik heb al jaren de Noordzee niet meer gezien en het is een mooi begin van mijn reis langs de kust van Zeeland en België. Daarna? Waarschijnlijk Normandië en Bretagne. 

Laatste nieuws: Poes Bartje heeft er gisteravond voor de 3e keer voor gekozen ‘s avonds een ommetje te maken en dan ’s ochtends niet op tijd terug te zijn. Dat wordt dus wachten tot-ie terug komt vanavond. (Als het donker is wordt het namelijk opeens een held….).

België Nieuwpoort, Belgische kust

De reis gaat verder richting Zuid-Holland. Mijn geboortegrond verlaat ik dus en ik heb het gevoel dat de cirkel rond is.

Ooit vertrokken naar Drenthe, teruggekeerd naar m’n roots en nu weer verder met onbekende bestemming.

De eerste stop is Rockanje. Als ik eenmaal op de plaats sta, samen met 27 andere kampeerders en 5 honden, schalt de volgende ochtend om 9 uur Andre´s Bloed, Zweet en Tranen over ons veldje en besluiten Poes Bartje en ik in goed overleg maar te vertrekken.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Heel Zuid-Holland en Zeeland zit propvol en de enige plek die ik nog kan krijgen is op een camping waar ze 43 euro voor 1 nacht vragen! Ik vind dat echt schandálige prijzen! En nu ben ik nog maar in m’n uppie. Voor een gezin is dat toch niet te betalen.

Op naar een volgende camping dus. Maar nergens plek. Alle 170 boerencampings zitten vol en de grote vind ik veel te druk. Uiteindelijk (na 4 uur zoeken, met temperaturen boven de 25 graden) kies ik toch maar voor een grotere camping in Kamperland en sta ik op een prachtige plek.

Al voor de derde (inmiddels 5e) achtereenvolgende camping vindt Poes Bartje de weg steeds weer op wonderbaarlijke wijze terug. Ik verbaas me daar iedere keer weer over. De eerste paar dagen bleef-ie uren weg, maar nu gaat-ie, zodra ik wil vertrekken en hij de stem van m’n navigatie hoort, onder de passagiersstoel zitten, tot ik op de camping aankom.

Dan zit hij opgewekt bij de achterdeur te wachten en als ik die opendoe, springt hij naar buiten, geeft z’n geur af aan de eerste de beste boom of struik en weg is-ie. Na een uurtje komt-ie dan altijd weer terug.

Maar 2 keer gaat het bijna mis. Hij is op een avond nog steeds niet terug, dus ik loop maar een beetje te rammelen met z’n brokjes, tot ik een heel zachte miauw hoor. Zit-ie in de grote schuur die naast m’n plek staat. En alles zit natuurlijk op slot. Ik kan ‘m daar toch ook niet de hele nacht laten miauwen, dus ga ik, gekleed in camping-smoking (=joggingpak) naar de receptie en tref daar allemaal prachtig aangeklede mensen aan, die deelnemen aan een Karaoke-wedstrijd.

Daar sta ik dan in m’n gemakkelijke outfit uit de toon te vallen.

De sleutelbeheerder is er echter pas morgen weer, en als die de volgende ochtend de deur openmaakt, komt Bartje doodgemoedereerd aanwandelen en loopt linéa recta naar de camper.

De andere keer (inmiddels in Axel) wil ik vertrekken en zie ik ‘m niet meer. Dus lees ik maar even verder in m’n spannende boek en zit lekker in het zonnetje. Opeens bedenk ik dat ik m’n oliepeil weer eens moet controleren, doe de motorkap open: zit-ie daaronder! Daar ben ik dus niet blij mee hè. Maar nu weet ik in ieder geval waar-ie kan zitten. En op een dag zal het heus voorkomen dat ik wil vertrekken en dat-ie er niet is. Dan blijf ik maar een dagje langer, maar dan trek ik het wel van z´n zakgeld af….

Zoals gezegd ben ik na Kamperland richting Axel gereden en sta daar op een werkelijk prachtige zgn camperplek. Camperen is namelijk iets heel anders dan kamperen. Er zijn heel veel plekken speciaal voor campers gereserveerd. Niet op campings, maar soms bij jachthavens en ook op speciale plekken die door de gemeente worden beheerd en waar je voor niks kunt overnachten. Je kunt daar dan weliswaar geen water of stroom krijgen en niet douchen, maar ik heb alles in de camper, dus ik wilde het toch eens proberen.

Ik sta in Axel naast een Engels echtpaar, dat al 2 jaar aan het reizen is. Ze zijn ook in Spanje geweest afgelopen winter en geven me uitgebreide adviezen over leuke camperplekken. Als ik dat allemaal zo hoor, is het een el dorado voor camperaars in Spanje, sta je vaak op prachtige plekken op of aan het strand en is er overal plaats genoeg.

Maar voorlopig ben ik nog in het noorden van Europa en daar blijf ik nog even. Maandag ben ik in België (Eeklo) aangekomen en gisteren fietste ik naar Brugge. De stad staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en verdient dat ook. Wat een sfeer en historie! Eeuwenoude gebouwen die zo mooi in tact zijn gebleven. Landschappelijk vind ik het noorden van België niet fraai, maar deze stad maakt alles goed.

De fiets is bijna net zo vaak m’n vervoermiddel als de camper, want inmiddels heb ik al 400 km. op de teller staan. Vandaag was de reis richting Nieuwpoort (nergens iets gelezen over 1600 - slag bij Nieuwpoort, en dat is nou net het enige dat ik heb onthouden van m´n geschiedenisles...), ga daar morgen een stuk langs zee fietsen en wil dan eindelijk weer eens die heerlijke Belgische garnalenkroketjes eten. Dat is inmiddels 23 jaar geleden, maar ik vergeet ze nooit meer!

Het valt me overigens op dat ik erg gepamperd wordt door de mannelijke camper-eigenaren. Ze wijzen me op het trapje dat nog uitstaat als ik weg wil rijden, zetten m’n scheefstaande antenne even recht, helpen me uitgebreid bij aankomst en vertrek en laten me allerlei gemakkelijke snufjes zien. Ik hoor er dus helemaal bij en ik krijg erg leuke reacties.

Internet is overigens een ramp. Wifi is soms schrikbarend duur en van de week zat ik me te bedenken dat ik aan mijn kleinkinderen zal kunnen vertellen dat wij nog naar de MacDonalds moesten om te kunnen internetten…..

Deel 2: Frankrijk

Boulogne sur Mer,  Arromanches-les-Bains, Veules les Roses  

In Nieuwpoort ben ik een paar dagen gebleven en ben toen naar het bruisende Oostende gefietst, via een mooi fietspad langs de kust. Echt op z´n Belgisch georganiseerd: ook wandelaars, skaters en skateboarders mogen er gebruik van maken en het is ook nog eens tweerichtingsverkeer, maar op een of andere manier gaat het steeds goed en ondanks de chaos houdt iedereen rekening met elkaar.

Een dagje Oostende dus. Leuke stad, mooie boulevard met soms wat vergane glorie, maar ook veel mooi bewaard gebleven gebouwen in Victoriaanse stijl.

Het weer zit eigenlijk steeds mee. Zeker voor de dingen die ik wil doen: fietsen en cultuur snuiven. Alhoewel de ‘cultuur’ aan de kust voornamelijk bestaat uit herinneringen aan de 1e en 2e Wereldoorlog. De bunkers zijn nog steeds goed vertegenwoordigd: om de 20 meter staat er wel één.

Daarna ben ik naar Ieper gereden. De Belgen hebben de snelheid op de weg ernaartoe op een bijzondere manier gereduceerd: om de 10 meter houdt de betonplaat op en volgt er een hobbel. Daarna weer een betonplaat en zo gaat het 20 km door. De weg is zo verschrikkelijk slecht dat m’n halve servies aan gort ligt en alles in de kastjes een chaos is.

Ik vind echter wel een hele mooie camperplaats in Ieper, een stad die helemaal platgebombardeerd is, maar door de bewoners weer helemaal in oude stijl is opgebouwd, uit respect voor hun stad. Elke avond om 8 uur vindt er, ter nagedachtenis aan de 650.000 doden die hier in de 1e Wereldoorlog zijn gevallen, een herdenking plaats. Vandaag al voor de 28936e keer. Indrukwekkend en ingetogen en gelukkig niet verworden tot een toeristische attractie, alhoewel er honderden mensen zagen hoe de Last Post werd gespeeld en er bloemstukken werden gelegd.

Op het moment dat de Last Post gespeeld werd, verscheen er boven de blazers een prachtig heldere regenboog. Toeval?

De volgende dag heb ik de Vredestocht gefietst: een fietstocht van 50 km die langs de talloze begraafplaatsen voert. De eerste wereldoorlog heeft hier nog zoveel betekenis en gaandeweg de tocht realiseer ik me hoe zinloos dit alles is geweest. Jongens in de leeftijd van Wouter, die door generaalspelletjes zoveel verdriet hebben achtergelaten bij hun ouders. Maar gelukkig hebben we nu de euro en gaat het goed met Europa!!

Maandag vertrokken richting Boulogne sur Mer en zodra ik de grens met Frankrijk ben gepasseerd wordt de weg beter. Over fietspaden in België had ik niets te klagen, maar de autowegen….

Boulogne sur Mer is gelegen aan het Nauw van Calais en omdat het redelijk helder weer was kon ik de kust van Engeland heel mooi zien. Eigenlijk is het maar een kippe-eindje naar Engeland en even dacht ik…zal ik…, maar nee, Frankrijk blijft toch favoriet en ik heb er geen spijt van gehad.

Ik sta weer op een prachtige camperplaats met uitzicht op zee en als ik ’s avonds met een mooi muziekje op de achtergrond en een glas rosé binnen handbereik, naar de ondergaande zon zit te kijken is er echt niets dat kan toevoegen aan m’n geluk op dat moment!

Verder naar Veules les Roses, een heel sfeervol dorp, ook aan zee. Ik heb stroom en water nodig en ook de wc moet leeg. En alle voorzieningen zijn hier op deze camperplaats aanwezig.

Eén van de vervelendste klusjes is het reinigen van het chemisch toilet. Loop je daar over de camping, met voor iedereen zichtbaar dat je je plasje weg gaat brengen. Iedereen moet dat op een bepaald moment doen, maar ik vind het steeds weer een nare bezigheid.

Overigens zitten hier ook de campings prop en propvol. Dat is ook weer het voordeel van een camperplaats: men komt en gaat weer de volgende dag, dus er is altijd plek.

Het dorp Veules des Roses heeft een Engelse sfeer. Prachtig aangelegde tuinen en de kortste rivier van Frankrijk bevindt zich hier: 1100 meter lang.

Bijzonder dat, hoewel er een enorme plas tussen ligt, hier veel Engelse invloeden zijn. Ook de huizen doen Brits aan; het Frankrijkgevoel moet echt nog komen hoor.

Maar de kust is prachtig, en om te wandelen of fietsen is het hier een geweldig gebied. Wel wat glooiend, maar met mooie vergezichten en ik weet nu ook waar het stokbrood voor heel Frankrijk wordt gefabriceerd: onafzienbare velden met graan zie je hier, afgewisseld door groene weiden met schapen en daarachter de blauwe zee. Een ansichtkaart!

Ik verlaat de zee even en rij via de tolweg verder naar het westen. Even m’n verstand op nul.

Alleen reizen heeft veel voordelen, maar ook heb je alle verantwoordelijkheden alleen en die zijn niet mis: Camper inspecteren, de route uitstippelen, wennen aan het logge tempo op de kleine weggetjes en dan ook nog proberen wat van de omgeving te zien. Maar eigenlijk gaat het me elke dag beter af en tot nog toe heb ik m’n huis absoluut niet gemist.

Hoe kan het ook anders: ik heb alles bij me, inclusief Bartje de poes. Die er vandaag in een onbewaakt ogenblik via het open zijraampje weer vandoor ging op een zeer onhandige plek, maar gelukkig kon ik ‘m nog net bij z’n kladden grijpen.

De camperplek is niks, maar Arromanches, één van de beroemdste plekken uit de 2e Wereldoorlog (D-Day) heeft een prachtig strand en doet heel Mediterraan aan. Het enige verschil is dat je hier nog brokstukken ziet liggen van de mobiele haven die hier in ’44 is aangelegd en waarvan sommige delen gebruikt zijn om de Deltawerken aan te leggen. Het kan verkeren…..

Van Bretagne naar de Loire

Helaas moet ik beginnen met een trieste mededeling: Bartje is er tot mijn grote verdriet vorige week woensdag vandoor gegaan en niet meer terug gekomen. Hij was die dag al een keer ontsnapt via het zijraampje, maar toen ik woensdag op de camperplaats aankwam en de deur open deed, was-ie in 1 keer vertrokken en ik heb ‘m toen niet meer gezien.

Ik ben nog 2 dagen daar gebleven, heb de hele dag rondgefietst en met z’n brokjes gerammeld, briefjes opgehangen bij de nabijgelegen camping en bij het Bureau de Tourisme gemeld dat hij weg was. Maar helaas.

En dan moet je het besluit nemen verder te gaan. Wat was dat moeilijk zeg. Ik heb die ochtend nog steeds lopen roepen en kijken, maar ik heb ‘m niet meer kunnen vinden. Ik hoop dat iemand ‘m vindt en me belt, want hij is gechipt, dus een dierenarts kan z’n gegevens bekijken.

En dan troost ik me maar met de gedachte dat het toch wel warme autoritten waren in z’n kooitje. En het is een jager, dus ik weet dat hij zich wel zal redden, maar toch, het blijft verdrietig.

Dus vrijdag ben ik met pijn in m’n hart vertrokken uit Arromanches-les-bains richting Mont St. Michel. Langs de weg zie je het klooster, dat op een heuvel is gebouwd, al liggen en het is een prachtig plaatje.

’s Middags ben ik ernaartoe gewandeld, maar ik schrok van de drukte daar. Het heeft helemaal niks meer weg van een klooster want het is vergeven van de restaurants en de souvenirwinkels. Gelukkig kon ik nog wel via de trappen aan de buitenkant wat rustige plekjes vinden en van het fenomenale uitzicht genieten: 360 graden in de rondte en prachtige vergezichten.

De volgende dag weer een fietsdag. Er liggen in Frankrijk zgn. -Voie Verte- paden: fietspaden waar je geen auto tegenkomt, dus lekker rustig fietsen en waar je ook kijkt: overal zie je in de verte Mont St. Michel liggen. Onderweg zijn bijna alle tuinen van de huizen voorzien van hortensia’s. Het is een kleurrijk geheel. Wonderlijk genoeg staan er hier ook palmen. De combinatie klopt niet voor mijn gevoel maar een beetje tropisch voelt het hier wel. 

St. Malo, Trebeurden, St. Thegonnec, Camaret sur Mer, Quimper, La Roche Bernard

Zondag via St. Malo verder Bretagne in. Ik was zo naïef te denken dat er wel een parkeerplaats zou zijn in St. Malo, maar tjonge, wat was het daar druk zeg. Gelukkig zag ik in m’n ooghoek het bord P - Navette gratuit (parkeren met gratis busverbinding), dus ik snel de parkeerplaats op en ik liet me daarna heel gerieflijk naar de stad rijden.

Wat een gezellige sfeer daar! Veel terrassen met uiteraard een accordeonist, houten strandtenten zoals je ze in m’n jeugd ook had, levende standbeelden die piraten voorstellen en die bij iedere gift een ander houding aannemen. Kinderen vinden dat natuurlijk prachtig en ik genoot nog meer van die koppies dan van die piraten! Je kunt via de wallen die de stad omringen, helemaal om de stad heen lopen en ver over zee kijken. Komen jullie ooit in Bretagne: dit niet overslaan!

In de namiddag verder gereden naar de volgende bestemming: Trebeurden. Onderweg verbaas ik me, net zoals tijdens m’n fietstocht, over het feit dat hier de rotondes zo mooi zijn aangelegd. Vaak voorzien van planten, maar ook vaak gerelateerd aan wat er in de stad te beleven is en ook zo levensecht.

Vanmiddag reeds ik er weer langs eentje waarvan ik dacht: nou zeg, zelfs die ossen lijken wel echt. Bleken het later 2 beesten te zijn van een circus dat in de stad stond. Moet je je voorstellen: 2 van die grote beesten midden op de rotonde aan het grazen!

Toen ik in Trebeurden aankwam op de camperplek was alles vol. Campings in de buurt ook allemaal vol. 10 km verderop ook alles vol.

Maar nu had ik al gezien dat de Super U (de Albert Heijn van Frankrijk) een nieuwe doelgroep aan het aanboren is: de campers! Bijna overal waar een Super U is, kun je gratis voor een nacht op de parkeerplaats staan en vaak zijn er ook nog voorzieningen in de vorm van water en stroom. Dit alles uiteraard om de camperaars te bewegen de boodschappen bij de Super U te doen en natuurlijk gebeurt dat ook. Zo gemakkelijk: vanuit je camper een karretje halen, boodschappen erin en weer alles binnen no time in de ijskast van de camper. Zo snel gaat het thuis niet eens!

Dus ik ook maar de parking van de Super U opgereden en daar stonden nog meer campers. Ik vroeg aan een paar Fransen of het ook bij deze supermarkt toegestaan was om een nacht te blijven en die reageerden heel laconiek: ja de camperplekken zijn vol, de campings zijn vol, wat moeten we anders?

Heerlijk… Frankrijk!!!!

Maar die nacht niet echt lekker geslapen: om half vijf begint de Super U al te ontwaken en komen de leveranciers om de haverklap hun waren afleveren. Deze plekken zijn dus alleen voor noodgevallen, maar het idee vind ik prima.

De volgende ochtend een prachtige wandeling gemaakt langs de Granieten Kust. Overal liggen hier gigantische rotsblokken zo groot als een huis. En bij een bepaalde lichtval kleuren ze prachtig roze.

Na m’n reis vervolgd te hebben via St. Thegonnec ben ik dinsdag aangekomen op de meest westerse plek van m’n reis: Camaret sur Mer. En zoals overal langs de kust is het ook hier weer vergeven van de strand- pizza- en patattenten. De kusten in Normandië en Bretagne zijn prachtig: overal zijn de stranden anders van kleur: van zachtgeel naar zachtroze en helderwit, maar al die frituurluchten maken het er niet beter op. Je kunt hier beter in het voor- of naseizoen zijn denk ik.

Vanmorgen een prachtige wandeling gemaakt langs het strand van Camaret sur Mer. En het geluk was met me: op het moment dat ik bovenop het duin stond verscheen er een schitterende volledige regenboog!. De 2e deze vakantie!

Daarna een mooie wandeling gemaakt helemaal langs de kust met spectaculaire vergezichten en de zee knagend aan de rotsen. En langs de hele kust bloeit de heide in alle mogelijke kleuren. Geweldig! Hier ga ik zeker nog eens naar toe voor een vakantie met alleen maar wandelingen.

Daarna een nieuwe planning gemaakt en uiteindelijk is het een plaatsje vlakbij Quimper geworden. Een stad met mooie vakwerkhuizen, die ik morgen wil bezoeken.

Weer verder naar het zuidoosten met als uiteindelijke bestemming vandaag: La Roche Bernard, een prachtig karakteristiek Bretons plaatsje met een leuk terras aan de haven.

De Morvan

De volgende dagen wordt het heter en heter, maar ik wil toch verder omdat ik zondag heb afgesproken met een vriendin in Chateau-Chinon.

Precies op de afgesproken tijd zie ik haar fietsend de berg op zwoegen en als ik even verderop stop om haar te begroeten, zet ik de camper keurig aan de kant en zet ‘m op de handrem, maar even later zien we allebei dat-ie heel langzaam naar achteren komt rijden! Ik spurt naar de camper, spring erin en kan nog net op tijd de boel tot stilstand brengen. Pfffftttt…wat was ik geschrokken zeg, maar gelukkig is alles goed afgelopen.

De volgende dagen zijn we samen gaan fietsen en zie ik hoe prachtig de Morvan is. Mooie glooiende heuvels met een coulissenlandschap. Het is erg warm, maar toch gaat het fietsen weer fantastisch en brengen we samen 4 leuke dagen door ondanks het heftige noodweer dat dinsdagavond losbrak. Hagelstenen nog groter dan een euromuntstuk en het ging allemaal gepaard met een vreselijke herrie! Hopelijk is m’n dak bespaard gebleven van al te veel deukjes…

En hoe breng ik verder m’n dagen door? Nou best wel druk. Om half negen opstaan, ontbijten op m’n gemakkie. De route doornemen en in-programmeren. Water en stroom tappen, dus voor je het weet is het 11 uur.

Ik rij niet meer dan zo’n 200 km per dag, want ik ga voornamelijk over binnenwegen en als je daar de 40 km in het uur haalt is het veel. Om 3 uur ’s middags ben ik dan weer op de volgende plek en dan maar hopen dat er plaats is, want het is echt hartstikke druk overal. Kopje thee, eventuele fietsroute voor de volgende dag vast bekijken (ik fiets zo’n beetje om de dag, ligt aan het weer) en dan is het alweer tijd om te koken. Dus de dagen vliegen om en dan heb ik het nog niet eens over de afwas, de boodschappen, de was, de sightseeings en de sociale contacten.

Ik ben nu 6 weken onderweg, maar het lijkt of ik gisteren ben vertrokken. En of ik m’n huis mis? Absoluut niet!!!

Beaune, Thoirette, Vaison la Romaine, St. Maries de la Mer, Castellane

Nou, die deukjes na die heftige onweersbui bleken dus behoorlijke deuken te zijn bij nadere inspectie, dus daar ben ik niet blij mee. Maar ja, hoort erbij. Ben goed verzekerd, dus dat komt vast goed. En als dat je enige zorg is na 6 weken onderweg te zijn, valt het allemaal reuze mee toch?

Op richting het zuiden. Eerst naar Beaune. Daar begint het echte Franse gevoel al een beetje te komen, leuke markt, gezellige terrassen, je kent het wel. Onderweg was me door een Frans echtpaar geadviseerd het Hospice (ziekenhuis) in Beaune te gaan bezoeken en daar heb ik geen spijt van gehad. Niet dat ik wat mankeerde hoor. Het Hospice is een prachtig bewaard gebleven ziekenhuis uit de 14e eeuw. Opgezet door een weldoener die in die tijd de mensen die arm of behoeftig waren de gelegenheid gaf weer te genezen. En na alle eeuwen is het nog steeds in dezelfde staat gebleven, met de nog op dezelfde manier opgemaakte bedden, een keuken die zo weer in bedrijf kan worden gesteld en een in originele staat verkerende apotheek. En gelukkig ontbrak de Nederlandse vertaling niet…..

Beaune is een prachtige stad met heerlijke wijn, dus heb ik eerst maar even een paar flessen ingeslagen. Maar het minder goede weer deden me besluiten weer verder richting het zuiden te gaan.

Ik kon het niet laten een stukje van m’n fietsroute te rijden van m’n tocht van 2 jaar geleden en zo kon het gebeuren dat ik onderweg 2 fietsers tegenkwam die dezelfde route aan het fietsen waren. Pure nostalgie! Wat heeft die fietstocht me toch veel goeds opgeleverd. Gaandeweg deze reis wordt me dat steeds duidelijker. Het reizen en het verlangen naar onbekende bestemmingen is toen begonnen en nu met de camper heb ik weer datzelfde gevoel. ’s Morgens niet weten waar je ’s avonds aankomt, wat je onderweg tegenkomt, stoppen in gezellige Franse dorpjes. Lunchen op mooie plekken. Het is voor mij één groot avontuur.

Vanmorgen in Beaune en nu weer in Thoirette. Een mooie camperplaats in de Jura. Ook een gebied dat m’n hart gestolen heeft. De Ain die al eeuwenlang rustig door de bergen stroomt, de vissers langs de kant, de rust, het klimaat dat steeds beter en zonniger wordt.

Morgen naar Vaison la Romaine. Daar kom ik al 30 jaar en ik vind het nog steeds één van de mooiste plekjes in de Provence. Je kunt daar prachtige routes fietsen, de lavendel ruik je overal en het fruit dat je onderweg kunt kopen smaakt nergens zo lekker als daar. En als ik dan op de markt in Vaison loop, voelt het als thuis. En thuis is dus Frankrijk. De geuren, het zachte geroezemoes op de terrassen, de dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. Ook in Vaison hoor. In die 30 jaar zijn er 2 dingen veranderd. Maar het terras waar ik altijd kom, ziet er nog net zo uit als toen en ondanks het avontuur dat ik steeds weer lijk te zoeken, voelt dit heel vertrouwd.

Het weer is de laatste dagen minder. Toen ik aankwam was het zonnig en warm, maar sindsdien is het onweersachtig. Ook de kapster bij wie ik m’n haar in een echte Franse coupe laat veranderen, spreekt er schande van. Ze heeft het koud en wordt er humeurig van. En dit weer duurt hier dus nog maar pas 3 dagen…..

Speciale aandacht moet ik schenken aan de, daartoe door de gemeente Vaison aangewezen ambtenaar, die elke avond het verschuldigde bedrag aan stageld komt innen.

Hij komt na de avondmaaltijd, zo rond 9 uur met een krakkemikkig autootje aanrijden en gaat alle bezoekers langs met zijn, ondanks zijn verzuimde bezoeken aan tandarts of mondhygiëniste, meest innemende glimlach.

Zijn niet meer geheel complete gebit heeft toch nog een functie gekregen: het van overheidswege beschikbaar gestelde potlood bungelt precies tussen 2 tanden. En het blijkt een regelrechte charmeur: spreekt hier een Hollands woordje, neemt daar een pastis en vertrekt pas als ook de laatste gast heeft betaald. En als hij het vermoeden heeft dat er later op de avond nog meer campers aankomen, dan komt hij, ook als is het nog zo laat, gewoon nog een keer. Over zijn plichtsbetrachting heeft de gemeente Vaison-la-Romaine niets te klagen….

Het is hier in Vaison zooooo koud. En dat alles vanwege de Mistral. Als hier op enigerlei wijze sprake zou zijn van de Elfstedentocht dan waren de rayonhoofden vanavond nog bij elkaar gekomen, zo koud!

Maar dat weerhield me er vanmorgen niet van om toch maar op de fiets te stappen en een tocht van 65 km over de flanken van de Mont Ventoux te fietsen. Het ging lekker met dat oerhollandse weer van vandaag. Veel wind en gematigde temperaturen. Maar wel zonnig, dat dan weer wel!

Als laatste tocht richting St. Maries de la Mer aan de Middellandse zee. Ook daar heb ik goede herinneringen aan, want daar eindigde de Groene weg naar de Middellandse zee die ik 2 jaar geleden fietste. En weer stapte ik op de fiets om door de Camargue te rijden. Ook weer een prachtig gebied dat me aan Texel doet denken. Als er niet zoveel flamingo´s rondvlogen zou je bijna denken dat je weer in Holland was.

Inmiddels zijn de meeste toeristen verdwenen en hebben plaats gemaakt voor nomaden zoals ik: reizend met de camper door Europa. Ik ben nog maar een groentje in het vak, want als ik alle verhalen hoor heb ik nog heel wat kilometers te gaan.

De meeste mensen die ik heb gesproken reizen al jaren met de camper en geven me heel wat adviezen. Ik heb wel begrepen dat ik 190 moet worden voordat ik alles bereisd en gezien heb.

Maar eerst neem ik maar even pas op de plaats op m’n plekje in Castellane waar ik een stacaravan heb zoals de meesten van jullie weten. Bij aankomst zag het er allemaal prima en schoon uit en woonde ik dus voor het eerst in 7 weken weer in een ‘huis’. Voelde het anders? Nee, niet echt. Sterker nog: toen ik nog wat spullen uit de camper ging halen, voelde dat meer als thuis dan in de stacaravan. 

Ik heb een onvergetelijke avond in Castellane gehad. Want ik werd uitgenodigd door de campingeigenaar voor een fijnproeversdiner op een plek hier 8 km vandaan. We reden dwars door de bergen en tenslotte kwamen we aan op een camping waarvan de eigenaren ooit meededen aan het programma “Ik vertrek”. Ik herkende ze meteen!

Een leuk stel dat het prima voor elkaar heeft hier. En geweldig kunnen koken! Wat heb ik gesmuld van het 8 gangen diner zeg! Niet veel wijn gedronken, want ik moest natuurlijk de hele avond in het Frans converseren, maar dat gaat me steeds beter af. Echt een geweldige avond gehad!

En verder een hele gezellige verjaardag gehad, mede dankzij de bbq bij vrienden die hun caravan hadden versierd en me een lekkere fles wijn en verzorgende crème voor m´n gelooide huid als verjaardagscadeau gaven. En natuurlijk was ik ook hartstikke blij met de komst van zoon Wouter. We hebben 4 fantastische dagen gehad, zijn naar Antibes en Saint Tropez geweest en hebben een prachtige wandeling langs de Verdon gemaakt.

Nadat ik Wouter had terug gebracht naar het vliegveld van Nice, besloot ik er maar een mooi terugtochtje door de bergen van te maken. Maar tot m´n grote schrik werden de weggetjes steeds smaller en op een gegeven moment, ja hoor: tegenligger die dacht dat het nog net ging, ik week uit en boem! Met de luifel tegen een tak. Helemaal ontzet. Hij was al niet helemaal jofel meer en nu hing-ie helemaal op half 7.

Dus bij het eerste het beste muurtje heb ik de camper ernaast gezet, ben op het muurtje geklommen en heb de boel met duckt tape kunnen vastzetten. En nu op zoek naar een dealer….

Even later liet m´n TomTom me langs een prachtig plaatsje rijden, maar helaas niet door het centrum. Eigenwijs als ik ben, reed toch naar het centrum en reed me na 100 meter helemaal vast. De straatjes waren veel te smal om erdoor te rijden, dus daar stond ik.

Gelukkig zag ik verderop 6 stoere mannen met een racefiets op het terras zitten, dus ik vroeg in het Frans of ze me konden helpen met keren. Laten het nou Hollanders zijn! Volgens de mannen kon ik wel door het straatje, eentje bood zelfs aan het stuur over te nemen, maar dat was m´n eer te na natuurlijk! Dus daar ging ik: ervoor 2 mannen, erachter 2 mannen en aan beide kanten nog 5 centimeter ruimte!

Nog meer pech had ik met m’n laptop. Ik nam nog een laatste glaasje rosé na een gezellige avond en hup, gooide het over m´n toetsenbord. Met enige blieb, blieb geluidjes nam hij afscheid van me. Maar een paar dagen later kwam hij op wonderbaarlijke wijze weer tot leven, zij het met een enorme dranklucht bij het opstarten en enkele letters minder, want de letters Z en X doen het niet meer, maar ach, met enig kopieer- en plakwerk kom ik een heel eind.

Greasque, Aix-en-Provence, Arles, Cap d ´Agde, Collioure

En nu met een gerust hart weer verder. Ik maakte me namelijk een beetje zorgen over mijn gasvoorraad, maar dankzij de hulp van een medecamperaar kan ik nu tot Portugal weer vooruit.

Dat is echt m’n enige zorg: hoe kom ik bijtijds weer aan gas. Ondanks de eenwording van Europa heb ik toch nog verschillende aansluitingen nodig en is het in ieder Euroland weer een probleem de juiste aansluiting te vinden. De BP-gasflessen die je in Nederland koopt, zijn in Frankrijk niet te krijgen en dat gaat in ieder land zo door met als gevolg dat ik een heel voorraadje lege gasflessen heb als ik naar Nederland kom.

Mijn vertrek uit Castellane werd er eentje met een beetje een gemengd gevoel. Tijdens mijn verblijf daar heb ik namelijk mijn stacaravan verkocht. Ik zou daar toch niet meer maanden verblijven, zou dan steeds weer hier naar terug moeten, dus was het praktischer om ‘m te verkopen, maar het was een heerlijk plekje en ik heb er echt een fijne tijd gehad.

Vanuit Castellane weer vertrokken naar zuidelijker streken. Ik reed naar een mooie camperplaats in Greasque en wilde de volgende dag weer een stukje fietsen.

Op de kaart leek de fietsroute naar Aix en Provence een eitje, maar och, wat viel dat tegen zeg! Op de heenweg maakte ik de fout langs de Route Nationale te blijven fietsen, een vreselijke weg met alleen maar snel- en vrachtverkeer dat langs me heen raasde.

Een politiepatrouille die langs deze weg op snelheid controleerde, keek me zo meewarig aan dat ik maar snel een binnenweggetje opzocht. Maar wat kwam dat me duur te staan: alleen maar klimmen, en niet zo´n klein beetje ook!

Echter eenmaal aangekomen in Aix was het al die moeite zeker waard. Wat een geweldige stad is dit toch. Om de woorden van mijn zoon, toen hij hier was, maar eens te citeren: het lijkt net alsof het hier altijd feest is, volle terrassen en volop zon!

En dat niet alleen, de stad heeft een sfeer en allure, vergelijkbaar met die in Parijs. Al met al dus een prima dag om hier door te brengen.

Op de terugweg was het weer een en al klimmen, maar met prachtige vergezichten op de Mont St. Victoire, de massieve bergketen die Cezanne zo vaak geschilderd heeft.

De volgende dag richting Arles, de stad waar Vincent van Gogh alom vertegenwoordigd is. Ik stond op een geweldige camperplaats langs de Rhône, met uitzicht op de oude stad en op de langs de kade liggende rondvaartboten.

´s Avonds begon het enorm te gieten, maar vermaakte ik me met de Franse zenders die elke avond alleen maar chansons laten horen. Kom daar in Holland maar eens om. Ik heb daar nog geen enkele zender kunnen ontdekken die elke avond urenlang muziek van Ramses Shaffy, Herman van Veen of desnoods Benny Neyman draait.

Om maar iets te noemen.

Wat dat betreft mag Nederland best wat meer chauvinisme aan de dag leggen. Niet dat ik op Benny Neyman zit te wachten, maar de Nederlandse chansons mogen er toch ook best zijn. Ik geef echter toe, de Franse chansons klinken toch net effe wat beter..

Ook de Fransen hebben natuurlijk zorg om de crisis, en komen dan met zeer creatieve oplossingen. Ik vond al dat er opvallend veel racewagens door Frankrijk reden, tot ik tot de ontdekking kwam dat dit allemaal leswagens zijn! Iemand is op een dag blijkbaar tot de conclusie gekomen, dat dat veel jongeren aanspreekt, ze hebben dan het gevoel lekker te kunnen scheuren in zo´n raceding, dus de meest oubollige auto´s zijn nu omgetoverd tot echte racemodellen en dat levert natuurlijk enorm veel klanten van 17 op!

de route van Arles naar Cap d ´Agde eerst even langs de dealer vanwege een rendez-vous die ik had met een tak. Daardoor is de luifel ontzet en durf ik ´m niet meer uit te draaien. Ik had ´m wel vastgetaped, maar was er toch niet gerust op.

Na een eindeloze zoektocht kwam ik eindelijk bij de dealer aan. Een aardige vent die het geheel zodanig heeft vastgemaakt dat ik er tot aan april wel mee verder kan. Als er ooit weer iemand loopt te zeuren over onaardige Fransen, dan krijgt-ie met mij te doen!

Daarna was het nog een klein stukje naar Cap d´Agde en ben ik maar weer eens op een camping gaan staan, vanwege stroom en om gas te sparen. Na Cap d´Agde via Collioure (wat een gezelligheid daar zeg!) en een werkelijk prachtige weg langs de kust richting Spanje, eerst die bult over die de Pyreneeën heet.

Deel 3: Spanje

Figueres, Saint Feliu de Guixols, Tossa de Mar, Pineda de Mar , Callella

En toen reed ik dan zomaar in m’n uppie Spanje binnen. Dat was echt kicken hoor.

De eerste stop was Figueres omdat ik naar het Dalí museum wilde. Geweldige ervaring trouwens. Ik had het geluk dat ik kon aansluiten bij een Engelse gids die werkelijk alles van Dalí wist. Want het zijn wel rariteiten die hij heeft gemaakt hoor, onbegrijpelijk soms, maar met de nodige uitleg, ook over de mens zelf, krijg je toch een redelijk beeld van wat hij met zijn kunst heeft bedoeld: symboliek.

Toch spraken de door hem gemaakte sieraden me nog het meest aan. Om zijn eigen woorden maar te gebruiken: een sieraad wordt pas een sieraad als er naar wordt gekeken. Mooie gedachte vond ik dat.

Of de bewaker, die in die stikdonkere zaal op een houten krukje zit en als dagtaak heeft ´no flash´ te roepen als er weer eens een toerist de levensgrote borden negeert, waarin wordt aangegeven dat er niet geflitst mag worden er ook zo over denkt, valt te betwijfelen.

Na Figueres verder langs de kust om vervolgens aan te komen in Saint Feliu de Guixols waar ik een week vakantie heb gehouden. Even bijkomen hoor van al die ervaringen van de afgelopen weken.

Ik stond daar met zo´n 30 andere campers, meest Hollanders, op 5 minuten lopen van het strand met nog steeds prachtig weer. Naast mij stonden mensen uit Drenthe en die hebben me ontzettend veel tips aan de hand gedaan voor wat betreft camperplaatsen. En dat niet alleen, ook de technische kant van de camper heb ik dankzij de buurman aardig onder de knie gekregen.

En ik heb weer heel veel nieuwe dingen op m´n verlanglijstje staan. Als je net begint als camperaar gaat er zo´n wereld voor je open, dat je eerst even moet filteren wat wel en niet belangrijk voor je is. Zo ben ik dat geknoei met die gasflessen al aardig beu en begint ook soms het gebrek aan stroom me op te breken. Ik heb dan wel een zonnepaneel op het dak, maar ondanks de vele uren zon is dat toch niet toereikend voor wat ik nodig heb.

Nog afgezien daarvan, alles draait nu natuurlijk op 12 volt en wil ik m´n laptop en telefoon voorzien van stroom dan is dat alleen op te lossen door een omvormer naar 220 volt aan te schaffen. Ik heb het nu opgelost door alles via de sigarettenaansteker op te laden, maar dat is toch niet ideaal. Kortom, er is van allerlei te investeren als ik weer in Holland terug ben volgend jaar.

Overigens wist ik niet dat de Costa Brava zo adembenemend mooi is. Ik heb hier wandelingen gemaakt langs de kust waar je stil van wordt. De laatste keer dat ik hier was, was in m´n pubertijd, eeuwen geleden dus en toen was alleen zee, strand en cuba libre belangrijk….

Maandag ben ik verder naar het zuiden afgereisd en kwam via Tossa de Mar (erg mooi), en Lloret de Mar (erg lelijk), in Pineda de Mar terecht. Hier was ik 35 jaar geleden en ik heb er maar weinig van terug kunnen vinden.

De kust is vanaf Tossa de Mar toch erg verwoest door hotels en eindeloze rijen winkels met allemaal dezelfde waar: kleding en sieraden. Maar wat ik vandaag heb gezien grenst echt aan het ongelooflijke. Ik ging met de fiets naar Callella waar het ´s zomers Sodom en Gomorra moet zijn. Alleen als je tussen de 16 en 25 bent heb je hier wat te zoeken. Ik heb nog nergens een streek gezien die zich zo heeft overgeleverd aan de toeristen. Er staat hier zelfs een levensgrote tent waar Duitse blaasorkesten hun Oktoberfest vieren. Inclusief lange tafels en bier.

En waar je ook kijkt, overal lopen jonge-, maar helaas ook oudelui, met ontbloot bovenlichaam en bier in de aanslag. Van dat werk. De Russen hebben ook hier hun intrede gedaan. Zelfs in zulke groten getale dat de Hollandse menukaart is vervangen door de Russische. Ik bedoel maar..

Maar gelukkig zijn er nog genoeg Hollandse tenten met namen als Paleis Soestdijk en Hans en Grietje, waar je nog de echte onvervalste Nederlandse friet kunt kopen…. Nee, het is dat ik morgen naar Barcelona wil en er hiervandaan een goede treinverbinding is, anders was ik heel snel doorgereden!

Barcelona, Valencia en Benidorm

Vanuit Pineda was er een prima treinverbinding naar Barcelona en om 10 uur liep ik op de Ramblas.

Omdat ik Barcelona al een aantal malen heb gezien, besloot ik me onder te dompelen in de stad. Gewoon, lekker op een bankje naar het gewoel om me heen kijken en in een zijstraatje een broodje kopen om vervolgens naar de oude wijk achter de kathedraal te slenteren.

Daar zijn de leukste terrasjes en tapasbars en in een van die bars zaten twee jongens gitaar te spelen, zomaar tijdens hun lunchpauze even oefenen, om ´s avonds voluit te gaan. Dat zijn de mooiste momenten in zo´n stad.

Een minder mooi moment was toen ik op de rondweg van Barcelona reed op weg naar Cambrils, en er in een van de vele tunnels opeens een onverlaat de voorrangsweg op kwam rijden. Hij stond al half op de weg en ik kon er nog maar net omheen. Vol in de remmen natuurlijk. Achter me hoorde ik ook enorm remmen en ik verwachtte eigenlijk al de klap, maar gelukkig bleef die uit.

Door de schrik miste ik een afslag en kon ik alsnog dwars door Barcelona. Op de eerstvolgende parkeerplaats heb ik een kwartier bij zitten komen, maar uiteindelijk eindigde de rit op een mooie camperplaats in Cambrils en stond ik pal aan zee. In jaren niet zo lekker geslapen vanwege het geluid van de golven!

Vanaf de camperplaats liep er een fietspad naar Salou en heb ik daar zelf eens ervaren hoe de toerist zich hier in Spanje vermaakt. Ik had op het strand al veel Thaise jongens en meisjes gezien die toeristen masseerden, dus heb ik het mij ook maar eens laten welgevallen. Nou zeg, dat was me toch een weldaad! Echt heerlijk. En dat alles voor de somma van 5 euro!

Dus welgemoed fietste ik weer verder en om het plaatje compleet te maken ben ik ook maar eens op het terras van de Mac neergestreken, met natuurlijk een hamburger en een cola!

Ondanks de mooie plek aan zee ben ik de volgende dag toch weer verder gegaan en was de bestemming Valencia. Ik was daar 2 jaar geleden al eens en ik vind het een geweldige stad. Niet alleen omdat deze stad het kleine zusje van Barcelona wordt genoemd, maar voornamelijk om de prachtige gebouwen van architect Santiago Calatrava, die een voorbeeld zijn van moderne architectuur. Google maar eens op zijn naam, hij heeft werkelijk de mooiste gebouwen ontworpen en wat hij in Valencia heeft neergezet is een feest voor het oog.

Eén van zijn ontwerpen is De Stad van Kunst en Wetenschap. Het is een cultureel-wetenschappelijk complex en hierin is ondermeer het `Oceanograpic` gehuisvest. Een enorm gebouw met daarin 42 miljoen liter water dat direct vanuit zee wordt aangevoerd. Ik heb daar bijna een hele dag rondgelopen en viel van de ene verbazing in de andere. Er leven daar 50.000 diersoorten. Je loopt door glazen tunnels en de ene keer waan je je in de Middellandse zee, dan weer in de Rode zee, op de Wetlands of in een of andere tropische zee. Over en om je heen zwemmen haaien in alle soorten en maten en in andere gangen weer walrussen, barracuda´s en andere engerds. Ook heeft men een aquarium met koraal aangelegd met daarin tropische vissen in de mooiste kleuren. Echt een belevenis, dus ben je in Valencia: doen!

Het is ook een fietsvriendelijke stad en dat komt omdat men hier in 1957 een ernstige overstroming heeft gehad door de rivier de Turia. Men heeft toen besloten de rivier om te leiden naar de rand van de stad, waarna er in de droge rivierbedding een mooi park is aangelegd met een fietspad van 8 km. lang. Je fietst nu als het ware onder de drukke stad door. Erg leuk om te doen!

Op de camperplaats in Valencia stond ik naast een Canadees echtpaar dat hun camper vanuit Canada naar Antwerpen had laten verschepen en hiermee een reis door Europa aan het maken zijn. Ze hebben er inmiddels al 50.000 (!) km op zitten en hebben de meeste landen van Europa al bezocht. De meeste indruk had Saint Tropez gemaakt en daar kon ik me wel iets bij voorstellen… Toen ik vroeg of ze ook naar Holland waren geweest zeiden ze: ja, daar is onze camper aangekomen, in Antwerpen... Ik heb het maar zo gelaten….

Wat ze wel konden vertellen over Holland was, dat wij ieder jaar 1 miljoen tulpen aan Canada schenken als dank voor het feit dat onze Koninklijke familie er tijdens de oorlog mocht verblijven. Er is daar trouwens in die tijd zelfs een stukje Holland geschapen om prinses Margriet op Nederlandse bodem geboren te laten worden. Dat wisten zij dan weer….

Vanuit Valencia wilde ik naar Madrid, maar ik had even genoeg van de grote steden dus ben ik eerst naar Benidorm gereden omdat ik daar bij een ver familielid op bezoek wilde.

Benidorm, tja, wat zal ik daar van zeggen… Het heeft een hoog scootmobielgehalte, met filevorming voor de deur van de camping-arts, Engelsen drinken daar hun buikje rond, opgetutte vrouwen lopen er met schoothondjes met schoenen aan de pootjes, de winkels zien er allemaal hetzelfde uit en het personeel ook, want de Spaanse winkeliers zijn verdreven door de Chinezen, die allemaal kitsch verkopen.

Ik begrijp werkelijk niet waar men hiervan kan bestaan. Je kunt er bij de Chinees eten voor 5 euro, inclusief voor- en nagerecht en een fles wijn. Op elke hoek van de straat zitten eethuisjes en de een is nog goedkoper dan de ander. Maar dat is dan ook het enige aangename aan Benidorm. Ik werd er na een paar dagen helemaal depri van.

En zeker ook van al die grijsaards die hier verblijven. Zitten ze niet in de dubbele scootmobiel, waardoor de partner die nog wel mobiel is, toch gezellig in de buurt kan zijn, dan tref je ze wel aan in de shops waar tropische visjes het eelt van hun voeten eten.

Ik kan me voorstellen dat als je ziek bent, je beter in een warm oord kunt genezen dan in de Hollandse kou, maar als het zo grootschalig is word ik er een beetje onpasselijk van. En ook ongemakkelijk. Het laat je beseffen dat er eens een tijd komt dat je niet meer zo gemakkelijk door het leven kunt en dat is best een confrontatie. Dus maar snel verder en even van het strand en de zee vandaan, die heb ik nu even genoeg gezien!

Murcia,  Cabo de Gata, Sierra Nevada 

Na het drukke Benidorm weer de natuur in, richting Murcia. Ik rij al snel tussen de sinaasappel- en citroenplantages en wat zal het hier ´s winters prachtig geel en oranje kleuren! Het begint nu al een beetje oranje te schemeren.

Ik kom aan op een mooie camperplaats die ook midden tussen de plantages ligt. Van daaruit is een 10 km lang fietspad naar Murcia aangelegd. En wat ik daar fietsend onderweg allemaal zo uit de bomen kan plukken: vijgen, dadels, en zoals ik net al zei, citroenen en sinaasappels. Alles in overvloed. Het is hier echt de fruitkorf van Spanje en het ruikt ook allemaal zo lekker.

Murcia is een mooie stad met veel kerken die allemaal onlangs gerestaureerd zijn en de stad een mooi aanzien geven. Als je één kerk hebt gezien, heb je ze allemaal gezien denk ik altijd, maar eentje springt er toch wel uit en dat is de gigantische kathedraal hier. Binnen is een kerkdienst aan de gang en terwijl ik sta te luisteren, zie ik even verderop een vrouw die aan het biechten is. Ik loop daar nog eens over na te denken en bedenk me dan dat zo´n biechtvader toch ook wel eens zal denken: mens, zit niet zo te zeuren. Maar aan de andere kant, als je niemand hebt om je zorgen mee te delen is biechten toch wel een mooi systeem. Je hoort het nog maar weinig, maar misschien zijn Twitter en Facebook het alternatief geworden….

De terrassen zitten hier ook nog steeds vol. Voor één ervan speelt een orkestje en terwijl ik van m´n biertje zit te genieten in de zon denk ik: Wat is het leven toch mooi!

De volgende dag heb ik een lange rit, 6 uur sturen, maar wel langs een prachtige kust die langzaam van zachtgeel naar donkergrijs kleurt. Ik ben hier namelijk in het natuurgebied Cabo de Gata. Enorme zwarte rotsen sieren de kust en het strand is donkergrijs, bijna zwart.

Toch is er één ding dat die hele rit ontsiert; overal staan kilometers lange kassen, voorzien van wit plastic. In die kassen tomaten en aardbeien. En ik begrijp ook wel dat in dit arme gebied van Spanje alles aangegrepen wordt om inkomsten te genereren, maar waarom moeten diezelfde kassen, als de grond zo arm geworden is dat er niets meer op kan groeien, gewoon blijven staan, zodat de wind op den duur vat krijgt op al dat plastic en er overal flarden van dat spul te vinden is. Jammer hoor, het is hier zo mooi.

De volgende dag loop ik naar één van de kliffen, een wandeling van 15 km. Ik kom in een woestijnachtig gebied en je verwacht dat ieder moment Bonanza of de jongens van High Chaparrall langs zullen komen. Op de terugweg hoor ik een geluid of er een storm op komst is, maar wanneer ik omhoog kijk zie ik honderden flamingo´s overvliegen. Wat een prachtige kleuren zeg en in een enorm sierlijke vlucht. Jammer dat ik daar geen foto van heb.

Ondanks de gezellige buren die ik hier heb, ook allemaal pensionado´s natuurlijk, ben ik toch weer verder naar het zuiden getrokken. Het weer zou wat minder worden de komende dagen, dus maar weer de bergen in. Het is niet zonnig vandaag en dat is jammer want ik rij langs de flanken van de Sierra Nevada en met een zonnetje erbij is het hier vast nog veel mooier. Indrukwekkende bergen waar je over een maandje kunt skiën. Ongelooflijk, want ik loop nog steeds in m´n t shirt.

Ik heb natuurlijk veel te veel kleding mee. Te veel dikke truien, lange broeken en jassen. En ik ging nog wel in de zomer weg dus dan verwacht je toch dat iemand alleen zomerkleding meeneemt. Maar ja, overwinteren heb ik nog nooit gedaan en als ik iedereen zo hoor kan ik de lange broeken en de jassen wel aan de kringloop geven want de temperatuur komt in de Algarve meestal niet onder de 16 graden.

Kijk, daar verheug ik me nou op! Ik heb wel voor de zekerheid onderweg een kacheltje gekocht maar dat heb ik nog niet één keer aan hoeven doen. Maar nu komt de regen met bakken uit de hemel, het is vanmiddag begonnen en het zou tot morgenmiddag doorgaan.

Nerja, Olvera en Cadiz

De Spanjaarden zijn helemaal niet tevreden over deze herfst.

Het is niet zo warm en zonnig als andere jaren en ze lopen hier allemaal al met jassen en shawls. En daar loop ik dan tussen met m´n t shirt en slippers.

Ik sprak met de eigenaar van de camping en die vond het zoooo koud. En op dat moment was het 18 graden, kun je nagaan!

Even een tussenstop in Nerja, een wat chiquere badplaats zonder die foeilelijke gebouwen die de hele kust bederven. Ook hier weer vruchten in overvloed; de avocado´s hangen hier al rijp aan de bomen.

Maar de volgende dag toch weer de bergen in. Olvera, een dorp ten zuidoosten van Sevilla, moet prachtig zijn en dat is ook zo. Al die witte huisjes waar je er hier zoveel van ziet, liggen te schitteren in de zon bovenop de heuvel. Op de heuvel er tegenover is de camping en daar heb ik een fenomenaal uitzicht.

Ook hier is weer een oude spoorlijn getransformeerd tot een 36 km lang fietspad en er hoort een leuk verhaal bij. Deze spoorlijn is namelijk nooit in gebruik genomen vanwege de Burgeroorlog en economische crisis. Toch zou een spoorwegbeambte, veertig jaar lang, iedere dag opnieuw klaar hebben gestaan met zijn pet en fluitje om de trein te laten passeren. De trein die dus nooit kwam. En toch ontving hij, vergeten geraakt in een Spaanse salarisadministratie, veertig jaar lang salaris….

Het fietspad is mooi, wat is het Spaanse binnenland toch prachtig! Ik had altijd nog de Spaanse zon en stranden in mijn hoofd uit de jaren zeventig, maar wat een cultuur en natuur hebben de Spanjaarden zeg!

Over de jaren zeventig gesproken. Iedereen die in die tijd wel eens in Spanje is geweest herinnert zich vast nog wel de enorme zwarte stieren langs de weg. Een reclamebord van Osborne sherry. Ooit heeft de Spaanse regering het in zijn hoofd gehaald deze borden te laten verwijderen, maar toen kwamen gemeenten, culturele organisaties, kunstenaars en zelfs politici in het geweer. Men vond het cultureel erfgoed en dus staan er in dit gebied toch nog heel wat van deze borden. Zonder reclame, dat dan weer wel. Voor mij is het nostalgie en ik vind het absoluut bij Spanje horen.

Wat voor mij zeker ook bij Spanje is gaan horen, zijn de kleine kiosken die loten verkopen. Je vindt ze op iedere hoek van de straat. Wat een gokkers zijn de Spanjaarden zeg! Ik zie er altijd wel een paar die proberen hun geluk te kopen, maar het levert ook weer werk op, want mensen die hier een WAO uitkering hebben, worden vaak te werk gesteld als lotenverkopers, dus het mes snijdt aan twee kanten. Stiekem denk ik: zouden die verkopers zelf ook wel eens een gokje wagen?

´s Avonds word ik uitgenodigd door buren die al 5 jaar met auto en caravan rondreizen. Zij hebben ook huis en haard verkocht en geen moment spijt. En ondanks dat ik nog maar vier maanden weg ben kan ik ook al zeggen dat het me nog geen moment heeft verveeld. Iedere dag is anders en weer een nieuw avontuur. Soms ook wel spannend omdat je niet weet wat je die dag zult tegenkomen, of de camper zich goed houdt, op welke plek je weer zult slapen. Maar als ik dan ´s avonds met m´n wijntje zit na te genieten van wat ik die dag heb beleefd, ja dan voelt dit leven toch wel heel goed hoor.

Het weer wordt er niet beter op, al 3 dagen regen en een enorm harde wind. En omdat ik bovenop die heuvel sta lijkt het allemaal nogal dramatisch dus besluit ik weer richting zee te gaan.

El Puerto de Santa Maria dit keer. De plek waar Columbus probeerde zijn reis naar (wat later bleek) Amerika te financieren. Mooie geschiedenis hier. Aan de haven staan nog de waterpompen waarmee de schepen die in die tijd naar verre oorden vertrokken werden bevoorraad. Wat moet dat toch een gouden tijd geweest zijn hier. Niet veel meer van over. Alleen nog herinneringen in de vorm van prachtig versierde gebouwen.

De volgende dag met de catamaran naar Cadiz. En weer besef ik dat Andalusië mijn hart heeft gestolen. Ook deze stad heeft weer een ongelooflijke sfeer! Met echte authentieke Spaanse barretjes waar men in het stikdonker met elkaar het leven doorneemt. Niks geen grote winkelcentra. Alleen maar kleine kruideniers en plaatselijke middenstand. Een plek om naar terug te keren. Het weer is nog steeds niet best. De temperatuur is goed, maar veel bewolking en regelmatig regen. Op zich is het voor mij een goeie manier om aan het idee te wennen dat ik de winter hier in het zuiden ga doorbrengen, maar een zonnetje zou toch wel welkom zijn.

Deel 4: Portugal

Villareal, Cabanas, uitstapje Sevilla

En dan breekt de dag aan dat ik de grens met Portugal ga oversteken.Een land waar ik nooit ben geweest, maar waar ik de mooiste verhalen over heb gehoord.

En het is waar. Portugal heeft nog een authentieke sfeer met veel oude ambachten en hier in Villareal nog niet verpest door hoge flatgebouwen of veel toeristisch vermaak.

De eerste nacht in Portugal zal ik nooit vergeten. Niet dat er opeens een man in m´n leven verschenen is hoor. Nee, dit was een nacht die in handen was van de natuur. Ik was wat vroeger naar bed gegaan en om 11 uur schok ik wakker van een keiharde storm om m´n campertje. Niet een beetje wind, nee toch zeker windkracht 10! Ik lag te schommelen in m´n bedje en had het gevoel of ik in een vliegtuig met turbulentie zat. En dat tot ´s morgens 6 uur toe!

Toen we dat hadden gehad begon de hagel en de regen. Urenlang. Ik dacht dat de wereld verging en toen ik naar buiten keek zag ik niet eens meer de overgang van de rivier waar ik aan stond en de kade. Het was even schrikken, maar gelukkig kwam net de bakker aanrijden, die met zijn claxon leek aan te geven dat er niks aan de hand was. Hij reed in ieder geval met het grootste gemak door de diepe plassen heen.

Tijd om weer te vertrekken en dit keer naar Cabanas. Een gezellig Portugees plaatsje met een mooi achterland. Hier blijf ik voorlopig want het ligt dichtbij Faro waar ik Wouter zal ontmoeten en we samen een week in Portugal zullen doorbrengen.

Inmiddels is de week met Wouter in Portugal voorbij en hebben we genoten van een prachtige zonnige week, zijn we langs de hele zuidkust van Portugal gereden en hebben we even een uitstapje gemaakt naar Spanje om Sevilla te bezoeken.

Wat is dat toch een prachtige stad! Het bruist aan alle kanten en het toppunt was toch wel een bezoek aan de oudste tapasbar van Sevilla, waar ik een briefje met een romantische tekst kreeg aangereikt van een van de bezoekers van de bar. Een belegen Don Juan, dat wel, maar toch heel lief!

Men schrijft daar de rekening met een krijtje op de bar en na betaling wordt met één veeg met het duizend-dingen-doekje de rekening weggepoetst. Voor de rest was het reuze fijn om Wouter weer te zien natuurlijk en ben ik samen met hem teruggereisd naar Holland.

Gemengd gevoel toen ik terugkwam. Ik sta toch een beetje aan de zijlijn nu ik daar niet meer woon. Maar ik heb een fantastische week gehad met familie en vrienden en was natuurlijk ook weer blij iedereen te zien. En nu zit ik dit verslag hier in Cabanas, Portugal te maken met een heerlijk zonnetje erbij en een temperatuur van zo´n 23 graden. Best uit te houden dus. Vlak voor de Kerst ga ik dan weer terug naar Nederland en ik denk dat ik me pas na die tijd weer zal melden met nieuwe plannen en verhalen.

Uitstapjes naar Moncarapacho en Olhao

Deze weken gebruik ik voornamelijk om de zuidkust van Portugal te leren kennen, maar ook om te voelen hoe het is om te overwinteren.

Ik wandel en fiets veel, en zo kan het zomaar gebeuren dat ik op een stil landweggetje een prachtige zgn. quinta zie liggen met op het toegangshek een kartonnen bord en daarop een camper getekend om aan te geven dat het hier een camperplaats betreft.

Ik fiets het weggetje naar de quinta op en wordt verwelkomd door een Belgisch echtpaar dat hier, naar later blijkt, op huis en hond past. Zij hebben het rijk hier alleen en beschikken over 4 ha land met daarop sinaasappelbomen, wijnstruiken, olijfbomen en nog meer lekkers. De eigenaar is nu in Antwerpen en zij mogen hier 3 weken verblijven in die prachtige omgeving met rondom vergezichten. Een schitterend plekje waar ik zeker nog een keer terugkom om te overnachten.

Het fietspad dat ik vandaag fiets is de zgn Ecovia, een 219 km lange route langs de kust. Het pad begint bij de grens van Spanje in Villareal en eindigt aan de westkust. Ik rij het in etappes en het slingert zich door het natuurpark Ria Formosa, een bij eb droogvallend gebied en een eldorado voor vogels maar ook voor vissen. Deze laatste zie ik met enige regelmaat uit het water springen. Wat een vrolijke aanblik is dat! Maar ja, als je van al dat heerlijke voedsel en elke dag die prachtige blauwe lucht niet vrolijk wordt….

Daarna een tocht door leuke dorpjes die, nu ze niet worden bevolkt door horden toeristen, slaperig aandoen, maar toch een fleurig geheel vormen omdat ze zo mooi geschilderd zijn in blauw en wit.

Het fietspad bestaat voornamelijk uit grindpaden, best wel zwaar fietsen, en dus hou ik er na 50 km mee op en fiets via Tavira, dat het Venetië van Portugal wordt genoemd, naar mijn favoriete terras bij het winkelcentrum. Men heeft daar op het dak een leuk terras aangelegd waardoor je een mooi uitzicht hebt over zee. Maar dat niet alleen, ze hebben heerlijke Mocachino, een combinatie van koffie met mokka en slagroom, zodat ik daar iedere dag wel even zit te genieten.

De volgende dag weer een kort ritje met de camper. Nu naar Moncarapacho. Als ik aankom op de camping kijk ik m´n ogen uit. Het is alsof ik op een ranch ben aangekomen.

De eigenaar is een Fransman, ooit dompteur in het circus geweest en hij is in die periode blijven hangen. Er staan nog allemaal circusattributen, er lopen nog kamelen rond, en er hangt een papegaai genaamd Johnny Walker -Ca va?- te roepen. Hij heeft de plek geschikt gemaakt om te kamperen, maar heeft dus nog wel zijn oude beroep in ere gehouden.

Ik heb leuke buren, waarvan de buurman aanbiedt om mee te gaan m´n gasflessen te vullen, want hoewel BP op de site aangaf dat de flessen gemakkelijk zijn om te ruilen, blijkt dat in de praktijk toch niet helemaal waar te zijn en begint mijn gasprobleem zich weer opnieuw aan te dienen. Maar volgens de buurman is het hier in Portugal geen enkel probleem, en ook absoluut veilig om de flessen te vullen en rij ik du nu weer met voldoende gas rond, zodat ik, als ik ergens geen stroom heb, toch de verwarming en de ijskast draaiende kan houden.

Weer verder dus, dit keer naar Olhao . Ik had al veel verhalen over deze camping gelezen en ze blijken allemaal waar te zijn: Mooi, maar overvol met overwinteraars.

Ik loop wel een half uur rond om een plekje in de zon te zoeken, want die zijn allemaal bezet door mensen die hier maanden blijven. Maar uiteindelijk lukt het toch en sta ik nu dus op een mooie camping met een aardig stadje in de buurt en op fietsafstand van Faro, een leuke stad met veel historie en precies zoals je je Portugal voorstelt: een haven, oude vissershuisjes en de romantiek van overzeese reizen uitademend.

Het is nog steeds prachtig weer, ´s avonds en ´s nachts wel wat kouder, maar overdag toch zeker 18 a 20 graden. Ik lunch dus steeds lekker in de zon op een terras want het eten en drinken is hier spotgoedkoop, koffie 80 cent en een heel behoorlijke 3 gangen lunch voor 6 euro.

Een van de leuke markten hier is de zgn. zigeunermarkt. Er is werkelijk van alles te koop en nu er minder toeristen zijn, komen hier de Portugezen ook en is het de gewoonte om aan te schuiven op geïmproviseerde terrassen met een barbecue waar speklappen en stukken kip op gebraden worden. Nu ben ik niet zo van de speklappen, maar de kip is voortreffelijk, dus ik zit op m´n gemak lekker tussen de Portugezen te smullen.

Jammer dat ik niet met ze kan communiceren. Ik versta echt geen woord van wat ze zeggen. De schrijftaal lijkt op Spaans maar de uitspraak heeft met zijn vele z-klanken meer weg van Marokkaans dan van Spaans.

Jammer, want juist in die kleine dorpjes waar ik doorheen fiets zou ik zo graag eens een praatje maken, maar goed, m´n vocabulaire bevat inmiddels 10 Portugese woorden, dus ik kan al over het weer meepraten, maar ja, dat verandert hier niet zo vaak als in Holland, dus ben ik snel uitgepraat!

Tijdens het fietsen kom ik de mooiste vogels tegen en ze fluiten hier net als in het voorjaar in Holland. Ook hoor ik heel veel ooievaars klepperen, wat is dat een hard geluid zeg, en kwam de buurman gisteren aanzetten met een kameleon op z´n arm….

Tavira en Cabanas

Een enkele keer regent het en dan vermaak ik me met het opschonen van m´n laptop. En bij gebrek aan wifi lees ik eens de krant van 3 weken geleden. Ook wel weer lekker om me binnen te vermaken. Dat is nog niet zoveel voorgekomen in de afgelopen 6 maanden, want zolang ben ik inmiddels al onderweg en als ik terugdenk aan die periode is het één lange mooie droom. Dit leven verveelt me nog helemaal niet en omdat iedere dag anders is, vliegen de weken om.

De meeste overwinteraars gaan  tijdens de Kerstperiode terug naar Holland, en ik was ik weer druk met het uitstippelen van nieuwe bestemmingen, maar toen gebeurde dat ongelukje....

Deze week fietste ik heerlijk hier in de omgeving van Cabanas, rij ik over de spoorwegovergang in Tavira, ga ik onderuit en kom ik weer bij wanneer iemand met een groen ambulance-jasje tegen me staat te praten.

Ik weet helemaal niet meer hoe lang ik buiten westen ben geweest, wat er gebeurd is, wie er nou tegen me stond te praten, of het nou ambulance personeel was, politie of wegwerkers, ik weet het echt niet. Ze vroegen of ik naar het hospitaal wou, maar ik was zo in de war dat ik nee heb gezegd en opeens waren ze weg.

Dus toen ben ik maar op de bagagedrager van de fiets gaan zitten om even bij te komen. Maar ik wist helemaal niet meer waar ik was en even later liep ik maar een beetje te dwalen om de weg terug te vinden. Zo´n rare gewaarwording. Even later ben ik toch maar naar de camper gefietst, heb gegeten, ben naar bed gegaan, slecht geslapen natuurlijk en toen ik opstond, heel voorzichtig, begon alles te draaien en toen ik weer ging liggen werd het nog erger.

Toch maar opgestaan en de duizeligheid trok gelukkig wel weg, maar ik was er helemaal niet gerust op. Gegoogled of het kwaad kon, en tot de conclusie gekomen dat rust wel het beste was. Even met Cora, de buurvrouw staan praten en toevallig kwamen er mensen langs die een verpleegkundige kennen hier op de camping, dus ik er naartoe.

Blijkt dus één en ander de verschijnselen van een hersenschudding te zijn, dat had ik ook al op google gezien en zij adviseerde: geen alcohol, ai!!, geen zon, ai,ai!! Niet teveel lezen en veel rust.

Dus dat heb ik maar gedaan. Het gaat al beter en met opstaan word ik niet meer zo duizelig, want het leek alsof ik even ervoor een fles jenever had leeggedronken. Zo draaierig. Maar voor de rest gaat het goed….

Ik ben blij dat de zon hier uitbundig schijnt en daar profiteer ik nu dan maar af en toe even van. En ik had mooie plannetjes gemaakt om richting het noorden te gaan, maar daar komt de komende weken helaas niet veel van ben ik bang.

Aan de andere kant, het is 150 km. noordelijker behoorlijk kouder, dus toch ook maar weer goed dat ik hier blijf. En aan verzorging ontbreekt het me niet hier. Van de buurvrouw krijg ik regelmatig een bakje fruit en dagelijks heb ik een praatje met de andere buren. En er komen regelmatig mensen langs die vragen hoe het gaat. Want mijn verhaal is natuurlijk als een lopend vuurtje over de camping gegaan. Ik heb er zelfs een date met een charmante heer van 80 aan overgehouden die me vroeg met hem uit eten te gaan als ik weer beter ben….

En ik weet het allemaal, ik moet een helm op. Maar op het moment dat ik Tavira binnenreed was ik alleen maar even op weg naar de bakker. Op dergelijke momenten zou ik normaal gesproken ook geen helm opzetten. Maar jullie hebben gelijk, ik tel voor 2 nu ik gewaarschuwd ben! Dus als de beurse plek op m´n hoofd weg is ga ik, hup, naar de fietsenmaker voor een helm.

Ik ben hier in Tavira overigens een aantal weken gebleven, omdat het een prima camping is met alle faciliteiten en ik had en heb hele leuke buren waar ik veel mee ben opgetrokken.

Ik heb veel gewandeld en gefietst en genoten van de mooie natuur hier, die al een beetje lenteachtig aandoet. Alles staat nu zo mooi in bloei, de amandelbomen, de mimosa, de hibiscus en hele mooie witte bloemen langs de kant van de weg, echt een plaatje als je er langs fietst.

En de sinaasappelbomen komen nu ook in bloei, het ruikt overal heerlijk! Ik heb zelfs een peperboompje naast de camper staan. Genieten dus.

En zeker van het fietsen heb ik de laatste weken genoten. Ik heb ook een aantal keren samen met buren van de camping gefietst die hier al een paar jaar komen. Zij weten de adresjes natuurlijk en zo kon het zomaar gebeuren dat we een pittig tochtje van de, voor mij, 1e categorie fietsten en we daarna als beloning bovenop de berg gingen lunchen met een fenomenaal uitzicht: Aan de ene kant de bergen, aan de andere kant de zee, een mooier Zwitserlevengevoel kun je niet hebben! En als er dan ook nog een tafelgenoot vertelt over zijn jarenlange ervaring als instructeur parachutespringen en by the way ook nog kan goochelen, ja, dan heb je toch een hele leuke middag!

Terugtocht naar Holland

Inmiddels ben ik  weer vertrokken voor de terugtocht naar Holland. Ik heb de afgelopen 3 maanden hier aan de zuidkust van Portugal doorgebracht. En heb er enorm van genoten.

Maar ben ook wel geschrokken van de armoede. En armoe is hier hoor. Anderzijds is de Portugees ook erg gemakkelijk. Is er voldoende eten voor vandaag, dan zien we morgen wel weer. De meesten hebben ook een stukje land bij hun huis en er wat beesten omheen lopen. Ja 10 miljoen mensen in dit land, ruimte genoeg dus!

En de natuur is zo prachtig hier! Ik had meer droogte en dorheid verwacht, maar het is hier mooi groen, riviertjes, veel vruchten en bloesem. Op sommige plekken doet het erg aan Frankrijk denken, vaak glooiend en af en toe iets wat op een berg lijkt, met mooie horizonten.

Ik heb een leuk contact gekregen met de mensen die ook in Cabanas kampeerden, waarvan enkelen me heel dierbaar zijn geworden. Met die heb ik onvergetelijke wandel- en fietstochten gemaakt en ook leuke ervaringen gedeeld.

Op een middag zaten we lekker in de zon voor de camper toen onze Spaanse buurman aankwam met een fles drank en 3 glaasjes. We moesten proeven! Het bleek wodka-chocolade te zijn. Lekker! Even later kwam-ie weer met een andere smaak, nu wodka-caramel. Nog lekkerder! Daarna werden we verwend met zelfgemaakte hapjes. Een Spaanse traditie met Driekoningen. Samen genieten en delen.

En nu we het toch over delen hebben. Het heeft voordelen om als vrouw alleen op een camping te staan. Ik hoef de motorkap maar open te doen of meteen komen er 2 buurmannen vragen of alles oké is. Ja hoor, just checking het oliepeil. Maar ze nemen de taak meteen over en omdat ik al 8 maanden tob met het opendraaien van de oliedop krijg ik van m´n Zweedse buurman een prima in die oliedop sluitend ringetje. Probleem opgelost! Tegelijkertijd worden door hem alle vloeistoffen onder de motorkap gecontroleerd, een nieuwe gastank aangesloten en kan ik dus weer met een gerust hart verder.

Nog even over die fietstochten, werkelijk geweldig fietsen hier! Echt een aanrader. Soms wat klimmetjes, maar meestal goed te doen en de enige verstorende factor onderweg zijn de loslopende honden. O, wat heb ik daar een hekel aan zeg! Komen ze ineens de weg opstormen met soms nog een lijn achter zich aanslepend. Blijkbaar zo vals dat ze aan de ketting moeten. Ik heb al gezocht naar zo´n fluitje van een cent waarmee je ze op afstand houdt, maar er wordt hier niet zoveel gefietst en dus is er geen handel voor die dingen. Maar ik heb wel een helm kunnen kopen en die zet ik tegenwoordig braaf op!

Onderweg zie ik veel kurkbomen. Elke negen jaar worden ze van hun bast ontdaan en krijgen de stammen een mooie rode kleur. Het verhaal gaat dat de bomen zich zo voor hun naaktheid schamen dat ze er van moeten blozen…. De bast wordt voornamelijk gebruikt voor de kurken op de Franse champagneflessen, maar ook voor de duurdere wijnen.

Er staan hier ook enorme cactussen langs de weg met vuurrode vruchten, en daar wordt weer Campari van gemaakt. En dan natuurlijk de talloze sinaasappelbomen. En hoewel de Portugese sinaasappels sappiger en zoeter zijn dan hun Spaanse collega´s, mogen ze niet in EU landen geïmporteerd worden omdat ze te klein zijn. Terwijl de kwaliteit prima is!

En ja over kwaliteit gesproken. Op welke manier zoekt iemand kwaliteit in z´n leven.

Ik ontmoette een Thaise, samen met haar Zweedse vriend kamperend in Portugal. Huis en haard verlaten in Thailand en naar Zweden vertrokken, waar het hooguit 3 uur per dag licht is… Ook haar vriend vindt dat maar niks en nu zoeken ze samen de zon in Portugal op, na eerst veel reizen te hebben gemaakt naar onder andere China en Europa. Ook bezochten ze Holland, waar de bezoeken aan Madurodam en de Keukenhof enorme indruk op haar hebben gemaakt.

Maar dus toch weer zoekend naar meer kwaliteit in haar leven. Ook verrast door mijn manier van leven: alleen reizend en dan ook nog in een camper. Zelf heeft ze geen rijbewijs, dat is nog een van haar wensen. In Thailand is zo´n bewijs namelijk niet nodig. Daar koop je, als je die rijke status al ooit hebt kunnen bereiken, gewoon een auto en dan rijd je er maar een eindje mee weg.

Beperkt in haar mogelijkheden hier in Europa, vertrouwt ze me toe dat ze veel meer uit het leven zou willen halen. Het kleine beetje Engels en Zweeds dat ze spreekt, maakt dat ze toch niet helemaal kan genieten van de rijkdom die ze heeft ten opzichte van haar familie. Een mens wil altijd meer. Dat heet evolutie.

Lagos, Villa Real, Portimao, Cabo de St Vicente en de Serra de Monchique 

En wat kom ik verder tegen onderweg. In elk land is het eigenlijk hetzelfde. De toerist op vakantie.

2 echtparen hebben samen een autootje gehuurd en gaan een dagje toeren. De 2 dames gaan achterin, de heren doen voorin het zware werk. En ze zijn erop gekleed: T-shirt, bodywarmer, de korte broek 15 cm boven de enkels. De voeten gestoken in hoog opgetrokken witte sokken, waardoor het effect van de korte broek nog maar minimaal is.

Voor het vertrek gaan de bodywarmers al in de kofferbak. Pfoe, het is warm in de auto. Maar straks is het misschien weer fris. Daar gaan ze, klaar voor een avontuurlijke tocht langs zee. Ik heb ze al zo vaak gezien…

Nu dus weer verder met m´n reis. Inmiddels ben ik in Lagos aangekomen en was het noodweer afgelopen nacht. Storm, regen en voorlopig geen beste vooruitzichten. Maar de temperatuur is goed en ik wil nog veel wandelingen maken in de natuurparken hier, dus woensdag weer verder richting binnenland. Jullie zien: Ik maak van m´n leven een heerlijk ratjetoe. 

De eerste trip in m´n camper zit er inmiddels bijna op en ik reis vanaf de Algarve noordwaarts. Onderweg prachtige plaatsen bezocht, en de daarbij behorende musea. Onder meer Lagos. De slavenmarkt. Ouders en kinderen die uit Angola werden gehaald, midden op het plein in Lagos van elkaar werden gescheiden en daarna verhandeld. Moeders, die met hun kindertjes op de arm zich plat voorover lieten vallen om te voorkomen dat hun de kinderen werden afgenomen. Kinderen die elkaar aankeken, huilend. Volwassenen die hun volkslied begonnen te zingen. Afschuwelijke taferelen en mensonterend. Indrukwekkend en een gevoel van afschuw tegelijkertijd.

Daarna enkele mooie stadjes aan de kust waarvan Villa Real, Tavira en Portimao de meeste indruk op me hebben gemaakt.

Dan naar Cabo de St Vicente. De uiterste zuidwestkust van Portugal. De oneindigheid van de oceaan en de ruigheid van de kust maken een grote indruk op me. Ik heb daar de hele ochtend zitten kijken naar de enorme kracht die het water heeft en die maakt dat de golven hoog opspatten tegen de kliffen. Fascinerend.

Vanaf de volgende camping, gelegen in de Serra de Monchique mooie wandelingen gemaakt met Louca, de hond van de camping. Ik had een uitgezette route op papier meegenomen, maar dat was niet nodig, Louca wist de weg, sjokte steeds voor me uit en zorgde ervoor dat ik niet meer door loslopende honden werd aangevallen. Maar ik weet inmiddels een remedie, gehoord van de andere campinggasten. Ik maak alleen maar een beginnende beweging om een steen op te pakken en ze rennen jankend weg. Blijkbaar hebben ze hun lesje geleerd….

Daarna weer verder vanaf de mooie camping in Monchique. Tenminste, dat dacht ik. Ik was nog geen 300 meter van de camping vandaan of ik raakte op een heuvel van de weg af, kwam in de modder terecht, kon niets meer doen, bleef maar terugglijden en kwam 10 cm. vanaf een afgrond tot stilstand tegen een grote boom....

Dat was m´n redding anders was ik met m´n hele hebben en houwen naar beneden gegleden, de rivier in die 3 meter dieper lag. Je moet er niet aan denken.

Gelukkig was ik niet ver van de camping en probeerde ik de eigenaar te bellen, maar in deze landelijke omgeving had ik geen bereik. Dan is goede raad echt niet te betalen hoor. Dus na al m´n meditatietechnieken te hebben toegepast werd ik wat rustiger en probeerde opnieuw te bellen, ja! Reactie gelukkig! De eigenaar beloofde meteen te komen, maar bij aankomst zag hij dat er met zijn 4WD niks te beginnen viel.

Dus de tractor van de buurman moest eraan te pas komen om me uit de modder te trekken. Die was er gelukkig binnen 10 minuten en daar ging ik met m´n 2.8 diesel met extra grip-banden achter de trekker aan…

Nu kan ik erom lachen, maar als de stress voor afname van gewicht zorgt dan was ik op dat moment 10 kilo kwijt! Maar ja, als alles dan weer achter de rug is ben je blij dat het goed is afgelopen en dat je weer een ervaring rijker bent.

Nog een ervaring: verplicht in Portugal: een Bica (expresso ) met een ‘pastei de nata', het in het hele land bekende bladerdeeg-puddingtaartje dat me doet denken aan de tompouces van de HEMA zoals ze vroeger waren. Met die heerlijke vlavulling er in en niet van die vieze room van tegenwoordig.

Marvao, Elvas, Castelo de Vide, Lissabon, Sintra en Nazaré

Dan weer verder het binnenland in.

Ik rijd langs prachtige oude stadjes als Marvao en Elvas. De tijd heeft hier stilgestaan. Wat een cultuur hier! Een aquaduct uit 1400. Waar vind je dat nog. En het wordt nog steeds gebruikt!

Als ik van de parkeerplaats waar ik de camper heb neergezet naar het centrum loop, kom ik vrouwelijke gemeentearbeiders tegen. Getooid met heksenbezem en vuilniszak. Een van de vrouwen ziet dat ik een foto van het aquaduct wil maken en vraagt of ze met haar zwangere buikje ook op de foto mag. Tuurlijk! Ik krijg drie dikke zoenen als dank!

Overigens zie ik hier heel veel vrouwen karweitjes doen die in Holland voor vrouwen onbestaanbaar zijn. Vandaag liep ik langs een kerk waarvan de oude pleisterlaag verwijderd moest worden. En wie doen dat? 2 vrouwen van mijn leeftijd…..

Ik voel me dus heel bevoorrecht dat ik dit allemaal kan doen en genoot daarom des te meer van de, alweer, prachtige wandeling in de Serra de Amande.

Een streek die op de grens van Spanje ligt. Ook weer prachtige stadjes en zeker de plaats die ik bezocht, Castelo de Vide, is een bezoek waard. Een mooi bewaard gebleven plein en een er achter gelegen oude Joodse wijk.

De huizen uit 1400 zijn nog allemaal in tact en wat er zo bijzonder aan is, is dat men hier vroeger allemaal een winkel had waarvan de ingang bestond uit 2 deuren, 1 voor de winkel en 1 voor het woonhuis. Men kon het Joodse huis herkennen aan een in het graniet uitgehakte opening bij de voordeur. Daarin legde men een rolletje perkament waar de geloofsbelijdenis in stond.

Vervolgens weer terug over oude Middeleeuwse paden met onderweg zicht op de besneeuwde Sierra de Estrella, de hoogste berg van Portugal. Onvergetelijk!

Verder richting Lissabon. Wat een mooie stad! Ooit ten dele vernietigd door de aardbeving van 1755, maar daarna in ere hersteld en de mooiste monumenten zijn wonderbaarlijk genoeg gespaard gebleven.

De rit met de bus naar het centrum was overigens een bijzondere ervaring: Een combinatie van de achtbaan op de kermis en een rit in een Formule 1 bolide die 4 lekke banden heeft. Dus mocht je zwanger zijn of gekneusde ribben hebben en Lissabon willen bezoeken: niet in deze bus stappen!

Als troost was in Belem, een voorstad van Lissabon, mijn favoriete gebakje te koop. En niet zomaar één, nee bij de beste bakker van Lissabon die hier al 300 jaar verkoopt. En o wat smaakte deze hemels zeg!

Het mooiste monument in Belem vond het beeld van Hendrik de zeevaarder. Een inspirerende man wat mij betreft. Vertrok vanaf de Taag richting zee en ontdekte de halve wereld. Het monument wordt hier een beetje spottend, -niet duwen achteraan- genoemd.

En dan waren daar nog de lift naar de bovenstad van Lissabon, gemaakt door een leerling van Eiffel en natuurlijk de replica van de Golden Gatebrug in San Francisco. Het is echt een kopie en domineert de stad.

De 2e dag in Lissabon een wandeling door de oude wijken Alfama, Graca en Castelo gemaakt. Mooie historie en een geweldige sfeer. Zeker als je er met tramlijn 28 doorheen rijdt. Men hangt soms achter de tram voor een gratis ritje.

De volgende dag naar Sintra. Mooi kasteel van binnen en van buiten, maar niet als het mistig is. En wat was het koud!

De ontmoetingen onderweg zijn mooi en leveren veel op. Van gesprekken met jongelui van de Kaapverdische Eilanden tot Guinee Bissau en van een dominee uit Friesland tot echtparen uit Brabant. Iedereen is onderweg en zoekt geluk, geborgenheid en kwaliteit van leven. Dat is wat deze reis me oplevert aan gedachten.

2 ontmoetingen waren heel speciaal. In Nazaré ontmoette ik een jongen uit Zuid Korea die de camino naar Santiago de Compastelo had gelopen. 35 dagen lang. 25 km per dag. Een echtpaar uit Duitsland was met hun zeilboot vertrokken uit Kiel, overwinterden in Gibraltar en waren nu onderweg naar Porto. En zo kon het gebeuren dat we met z´n vieren op een terras een glas wijn dronken en allemaal onze eigen ervaring van de gemaakte reis konden delen. Een mooi moment!

Nu weer verder noordwaarts. Het weer is niet om over naar Holland te schrijven. Ik begreep dat jullie een koude winter hadden en nu een fris voorjaar, maar ook hier klaagt men steen en been over het weer. En ook hier heeft men geen goed woord over voor het Portugese KNMI en heeft men deze instantie massaal de rug toegekeerd.

Lachen hoor, het is ook overal hetzelfde. Maar ik vind het eigenlijk wel oké. Op deze manier kan ik vast wennen aan m´n reis naar Noorwegen die eind mei begint. Maar eerst nog deze reis. Ik ga verder via Porto, Salamanca, Burgos, Bordeaux en Parijs weer terug en blijf een paar dagen in Parijs om rond de 20e april weer in Holland te zijn. 

Deel 5:Terug naar Holland