Lieve mensen,

Mijn website wordt niet altijd goed ondersteund. Dus ik ga op proef Polarsteps gebruiken.
De link ernaartoe zet ik hieronder.
Aanklikken en je kunt m'n Corsica fietsreis volgen.

Liefs, Betty

Volg me op mijn reis ‘Fietsreis Corsica‘ via https://www.polarsteps.com/EigenHymer/7555885-fietsreis-corsica?s=d90e7070-8fb2-4ac6-b076-d3b8f88df8ad

Meteora kloosters en Noord Macedonië

En toen was ik plotseling aan de laatste week bezig.
De oversteek van Patras naar Preveza maakte ik per pont.
De brug kon ook, aangelegd in 2004 en voornamelijk ten gunste van de Olympische spelen
Hij is aardbevingsbestendig en een lust voor het oog.
Maar varen vind ik toch altijd nog leuker en binnen een kwartier was ik aan de overkant.
De route ernaartoe was indrukwekkend en prachtig.

Indrukwekkend omdat achter het monument in Zolongo een triest verhaal schuil gaat.
Hier sprongen ooit, om aan gevangenschap, verkrachting en slavernij te ontkomen, vrouwen en kinderen samen zingend van de klif. Koude rillingen kreeg ik ervan.

Maar de schoonheid van de natuur maakte veel goed en de rivier die erdoorheen stroomt lijkt verdacht veel op de Ardèche.

De volgende dag naar de Meteora kloosters.
Een mystieke plek die al ver voor de 14e eeuw door monniken werd bezocht.

Het meest verbazingwekkend vond ik het verhaal hoe die kloosters ooit gebouwd zijn.
Alle grondstoffen, maar ook de monniken, werden met ladders en in netten naar boven gehesen.
Dat duurde vaak tientallen jaren en in mijn fantasie zag ik die monnik al doodsangsten uitstaan als hij naar boven moest.

Over doodsangsten gesproken. Het geloof van de monniken ging soms zo ver, dat ze een bedje in de rots fabriceerden van nauwelijks een meter breed.

Zo voorkwamen ze dat ze in een diepe slaap terecht kwamen en dus constant hun geloof konden belijden, want omdraaien betekende een doodsmak naar beneden

.

De volgende dag richting Noord Macedonië.
Er zouden beren in dit gebied zijn uitgezet, maar ik heb er niet één gezien.
Wel hadden we een fantastische gids die hier op z'n elfde is meegenomen door z'n ouders vanuit Nederland En de gebruiken hier dus heel goed kent. Eén daarvan is het enorme bijgeloof dat hier nog heel sterk is. 3 keer je neus snuiten en aan je oorlel trekken om te voorkomen dat de ander denkt dat je afgunstig bent. En dat meerdere malen per dag

Tja dat staat toch in schril contrast met onze zwarte kat.
Maar de natuur is er prachtig en dat geldt overigens ook voor Bosnië Herzegovina en Slovenië. Ik reed er op m'n gemakkie doorheen en het zijn echt landen om naar terug te gaan.
En nu ben ik inmiddels op de terugweg in Oostenrijk aanbeland.
Met de eigenaar van het hotel/annex camperplek had ik bij een biertje een mooi gesprek. De 5e generatie al kookt de sterren van de hemel en juist vandaag was het restaurant gesloten.
En daar had ik me na alle goede reviews nou zo op verheugd

Dan maar naar de wijnproeverij op de volgende camperplaats. Ook goed.

Dat zal één van de laatste zijn van deze reis, dus rest me nog jullie te bedanken voor de lieve reacties. Zo leuk om te merken dat jullie meeleven en benieuwd waren naar hoe ik het reisleiderschap heb ervaren.
Inmiddels heb ik natuurlijk weer nieuwe plannen.
Over 2 weken reis ik af naar vrienden in Frankrijk en start van daaruit m'n fietstocht door Corsica.
Jullie horen weer van me, liefs!!

Koroni en Olympia

Hoe mooi 't ook in de bergen is, de kleuren langs de kust zijn zo prachtig dat de keuze snel gemaakt was om de route langs het strand te nemen.
Leuke dorpjes, mooie vergezichten en prachtige baaien.
Maar ook smalle straatjes door een dorp, waarbij het soms onmogelijk is de tegenligger te zien aankomen.

Eerst koffie bij het bakkertje van vorig jaar. Mét de bijbehorende walnotentaart, die zo vol calorieën zit dat de lunch erbij inschoot.

Daarna zo'n 100 kilometer genieten van de azuurblauwe kleuren.

Het eindpunt voor die dag was Koroni. Een mooie badplaats met de daarbij behorende taverna's waar ik de overgeslagen lunch weer inhaalde.
Heerlijk gezeten aan de haven met een vers visje en lekkere witte wijn voelde ik me als een Griekse god.

De vrije dag bracht ik door aan het zwembad. Met mooie Griekse muziek op de achtergrond. Hoe goed wil je het hebben.

Na Koroni reed ik naar Olympia waarbij ik onderweg opeens een replica van de Eiffeltoren passeerde. Een rare gewaarwording.

Bij Olympia hoort natuurlijk een bezoek aan de opgravingen.
En wat is het dan toch fijn als de gids zo beeldend kan vertellen dat je je als het ware tussen het Griekse volk bevindt ten tijde van de Olympische spelen.

Die er overigens niet zachtzinnig aan toe gingen. Uitgestoken ogen, gebroken vingers, rituelen met geofferde dieren en de blaas van een geit die werd gebruikt als boksbal.

En hoe sportief de spelen ook klinken, toentertijd werden de atleten enkel en alleen getraind ter voorbereiding op een oorlog.
Die, als de spelen in aantocht waren, net zo makkelijk werd afgeblazen om iedereen in de gelegenheid te stellen veilig naar Olympia te komen.

Nu is het een rustig dorp waar zich onder andere een bedrijfje bevindt waar wordt uitgelegd hoe de bijenteelt tegenwoordig verloopt.

En omdat ik er toch was, werd er een lekkere lunch op deze romantische lokatie geserveerd, op tafels met kanten kleedjes, servies uit de 50er jaren en moeders die in de keuken een echte Griekse maaltijd staat te koken.
Griekenland op z'n best!
Jullie horen weer van me, liefs!

Mycene en de Mani

Vanaf Tolo begon de reis op m'n fietsreis van vorig jaar te lijken.
Maar eerst langs Mycene, de hoofdstad van de Mycenen. Een pienter en in handel bedreven volk.

In het museum, bij de opgravingen van de oude stad, werd het dodenmasker van Agamemnon tentoongesteld.
Maar ik was meer geïnteresseerd in de beeldjes die in die tijd bij de ingang van een woning werden gezet.
Met hun armen omhoog heetten ze het bezoek welkom.
In Nafplio verkochten ze een replica, dus ik nam er één mee voor thuis.

Terug naar de geschiedenis en dus de volgende stop:
Het graf van Atreus. Een indrukwekkende grafheuvel, die er al meer dan 4000 jaar staat.

Met een hoogte van 13 meter en een diameter van 14 meter lijkt het koepelgraf op een bijenkorf.
De perfectie van hoe de stenen zijn geplaatst, maakte op mij de meeste indruk. De constructie is zo gebouwd dat het zichzelf in stand houdt. Al 4000 jaar dus. Wonderlijk.

De volgende dag verder langs de kust. Prachtige vergezichten, mooie baaien, plaatjes uit een folder.

Daarna de Mani in. Imposant. Er is geen ander woord voor.
Wat de natuur daar laat zien aan kleur en massiviteit is onbeschrijflijk.
En dan heb ik het nog niet over de stilte die je daar overvalt.
Geen enkel geluid. Zelfs niet van roofvogels. En dat verbaast me in dit gebied.

Er moet toch hier en daar wel een muisje lopen. Of een ander lekker hapje.

Enfin, de rit ging door. En er was al gewaarschuwd voor kleine dorpjes met smalle straatjes, balkonnetjes en ander ongemak voor een camper.

En ja hoor, daar vernauwden de straatjes zich al.
Altijd een klamme handjes moment als ik daar doorheen moet.
Wat tref ik aan? Een dubbel geparkeerde auto? Een vogelkooitje dat buiten hangt? Een onwillige tegenligger?
Maar nu was er vrije doorgang en zelfs de in de weg staande terrasstoelen werden welwillend weggehaald.

Verder, de bergen in. Naar het schattige dorpje Kosmas met een eeuwenoude walnotenboom.
En dan als beloning een lekker stuk walnotentaart op het gezellige plein.

De volgende dag beloonde ik mezelf opnieuw met een mooie fietstocht door de bergen.
Maar niet nadat ik 's morgens vanuit het niets de zeer schuwe Hop vogel een boom in zag schieten.
Later kreeg ik een foto doorgestuurd waarin moeders of vaders de jonkies aan het voeren is.
Zomaar op de camping. Hoezo schuw.

Jullie horen weer van me. Liefs!

Het oude Korinthe en Tolo

Korinthe, de stad die vaak door aardbevingen is getroffen, en waar Athene vele oorlogen mee heeft gevoerd.
Maar ook de Venetianen, Kruisvaarders, Romeinen en Turken hadden een oogje op de stad.
Geen wonder met zo'n strategisch en tegelijkertijd wonderschoon uitzicht.

Maar de Korinthiërs lieten zich niet klein krijgen en bouwden de stad steeds weer op.

De klim naar boven en het afdalen naar beneden zal niet altijd zonder slag of stoot zijn gegaan.
De keitjes zijn spekglad en ik kan me zo voorstellen dat veel paarden en hun berijders niet altijd ongeschonden boven of beneden kwamen.

En zoals overal bij bijzondere plekken was ook hier weer een museum.
Met heldhaftige verhalen, bijzondere goden, een prachtig ingelegde mozaïekvloer en een afdeling waar protheses tentoongesteld werden. Al heel vooruitstrevend voor die tijd.

Maar voor mij was het zwaluwnestje dat zich in een hoek van het museum bevond toch wel het aantrekkelijkste stukje van deze plek.
Opgepropt en elkaar steeds bijna het nest uitduwend werden ze door moeders gevoerd en terug het nest ingeduwd.

Het weer viel wat tegen die dag, zodat het Blauwe meer zijn naam niet aan deed, maar de heerlijke lunch met het mooie uitzicht maakten veel goed.

En de zon was er de volgende dag weer bij, dus zat Bor heerlijk met haar voetjes in het azuurblauwe water aan haar kleurenschema te werken.

Vandaag bezocht ik voor de 2e keer het Epidaurus theater.
Dat gaat nooit vervelen.
De uitstekende akoestiek, het besef dat dit theater 2500 jaar geleden is gebouwd en bijna nog in originele staat is, maakt dat je je bijna nog in die tijd waant.

Uiteindelijk kwam ik vandaag aan in het kustplaatsje Tolo en proefde voor het eerst een ijskoude raki. Wat een heftig drankje is dat zeg.
Persoonlijk hou 't eerlijk gezegd liever bij een glas koude witte wijn.

Daar ga ik morgen van genieten, want we blijven hier nog 3 dagen aan zee en de weersverwachting is precies zoals ik 'm hebben wil.
Jullie horen weer van me, liefs!

Athene

In een door de tijd onaangetast landschap reed ik van Delphi naar Athene.

En hoewel je in Griekenland  bijna struikelt over het historisch erfgoed, bezocht ik onderweg toch even het Osios Loukas klooster, gewijd aan kluizenaar Loukas.

Een bijzonder mens, die toen hij 14 was al naar Rome reisde, bekend stond als genezer en dus bezocht werd door veel mensen voor advies.

Na zijn dood geloofde men dat je zou kunnen genezen of je toekomst zou kunnen zien door naast zijn graf te slapen.

Hier moest je dan wel flink voor betalen.

Toch een bijzondere en spirituele plek.

Door naar Athene.
En natuurlijk bezocht ik daar de Akropolis.

De gids had prachtige verhalen over de gemeenschap van toen.
Gevechten met de Perzen, vrouwen die na 7 jaar huwelijk niet meer naar buiten mochten, slaven die de marmeren zuilen hielpen vervoeren, duiven die door de magnetische velden in het gesteente de weg kwijtraken en daar dus niet landen.

Maar ook over architecten die destijds al zo'n inzicht hadden in ontwerpen op grote schaal.

Toen wij nog in plaggenhutten woonden, stond het Pantheon er al in al zijn schoonheid.

De andere attractie in Athene is natuurlijk de wisseling van de wacht op zondag.
Een spectaculaire gebeurtenis.
Niet alleen omdat het bijzonder is om mee te maken, maar ook om de discipline te zien van de bewakers van het Parlementsgebouw.

De synchronisatie van de bewegingen en de kleding die veel symbolen herbergt.

Maar het meest viel me op dat de menigte die er op af kwam zo muisstil was tijdens de wisseling.
Het leek of iedereen z'n adem inhield.

De stad zelf kan me niet zo bekoren.

Voornamelijk gericht op toerisme met de vele daarbij behorende souvenirwinkels.

Nee, dan reis ik liever door de wat kleinere steden en dorpjes waar het echte Griekse leven zich afspeelt.

Dat ga ik morgen weer zien.

Jullie horen weer van me, liefs!

Pilion en Delphi

Pilion, de hoogste berg van de streek waar de Olympische goden hun zomervakantie vierden, was na gisteren nóg een bezoek waard, maar dan met een oude dieseltrein.

Al boemelend zag ik de mooiste vergezichten dus ik begreep die goden wel.

Gelukkig bleef het weer mooi en kon ik de volgende dag een mooie strandwandeling maken.

De zee nodigde niet echt uit want ik zag donkerbruine kwallen van een halve meter doorsnee en ik ben toch al niet zo'n waterrat dus ik hield 't lekker bij het strand.

De dag daarop was weer een reisdag en onderweg bezocht ik de zwavelhoudende bronnen in Thermopilae.
En van dát water dat zo'n 36 graden is, houd ik dan weer wel.

Verder ging het, nu naar Delphi en iedereen heeft vast wel eens van het orakel gehoord.

Het museum daar herbergde weer veel moois, maar natuurlijk wilde ik wel eens zien waar de waarzeggerij van toentertijd zich afspeelde.

Zeus liet ooit twee adelaars vanuit de beide uiteinden van de wereld wegvliegen en de plek waar de adelaars elkaar zouden ontmoeten zou het centrum van de wereld worden.

Een heilige plek, dus men bouwde er de Apollotempel op.
Op die plek werd een steen geplaatst in de vorm van een navel, die een scheur in de aarde afsloot.

En nu komt het: een mooie vrouw van onberispelijk gedrag, de Pythia, zat daar in die Apollotempel op een stoel boven deze scheur.

Daaruit stegen gassen op, waardoor zij bedwelmd werd.

Aan haar werd, als 'doorgeefluik' van de goden, advies gevraagd bij het nemen van belangrijke beslissingen.

Ze sprak op geregelde tijden onsamenhangende teksten uit, die niemand snapte, maar die vervolgens werden vertaald als boodschap van de goden.

Delphi werd dus al snel een orakel genoemd en het legde ze geen windeieren.

De tempel werd door massa's mensen bezocht en de stad floreerde.

Van heinde en verre kwamen er duizenden mensen, vaak pelgrims, op het orakel af.

Later ging de wetenschap zich er mee bemoeien en die constateerde dat er toentertijd ethyleengas is vrij gekomen, waardoor de dame in kwestie bedwelmd werd en daardoor in trance raakte.

Een bijzonder verhaal en een bijzondere plek tussen imposante bergen.

Jullie horen weer van me, liefs!

Dag 13, 14 en 15, Kato Gatzea

De afgelopen dagen stonden in het teken van bezoek aan de stad Thessaloniki, reizen naar de kustplaats Nea Moudania en genieten van de plek die vlak aan zee lag.

Maar de dag na aankomst regende het pijpestelen.
Pas in de middag werd het droger en toen ben ik toch maar even op de fiets gestapt om boodschappen te doen op de markt en bij de Lidl. Het gewone werk zeg maar.

Terwijl ik visioenen had van een wijntje op een terras, genieten van de zon en m'n voetjes in het zand.

Maar ach, lekker lezen is ook niet verkeerd en de volgende dag was de zon er wel bij en reed ik naar Vergina.

Onderweg stopte ik bij de watervallen van Edessa.
Ontstaan in de 14e eeuw door een aardbeving en het water stort zich dus al meer dan 600 jaar naar beneden. Spectaculair om dat water van 70 m hoogte naar beneden te zien storten.
Je kon er ook achterlangs lopen, mooi om die kracht van het water voor je te zien.
Achter de waterval bevond zich een kleine  druipsteengrot met prachtige kleuren.
Wat heeft de natuur toch veel moois in petto.

Na de nacht in Vergina was er 's morgens een excursie naar de graftombe van Philippos, de eerste koning van Griekenland. (Toen nog Macedonië).

Hij stond bekend als feestganger en humorist en hield wel van een wijntje.
En met al deze kwaliteiten maakte hij Griekenland tot een machtig land.

Maar jaloezie en achterdocht maakten dat hij geen lang leven had.

Pas honderden jaren later ontdekte men zijn graftombe, waar prachtige voorwerpen ongeschonden bij te voorschijn kwamen.
Geschenken die werden meegegeven en ook vaak een symbolische betekenis hadden.
Het leek of ze er gisteren waren in gezet en ik heb er met verwondering naar staan kijken hoe verfijnd alles was gemaakt.

Na de excursie meteen door naar Kato Gatzea, een kustplaatsje waarvandaan we een excursie maakten de bergen in.
Daar bezochten we een kerkje dat ooit gebruikt werd als geheime school. Zo mooi geconserveerd gebleven.

Wat minder mooi is gebleven is de fontein van de eeuwige jeugd.

Troebel en vies water dat niet uitnodigde om er een duik in te nemen.

Dat was namelijk de voorwaarde om de eeuwige jeugd te behouden.

Ach, dan hoop ik maar op innerlijke schoonheid.
Liefs!

Dag 10, 11 en 12 Vranje/Nea Moudina (Griekenland)

Vanaf Vranje in Servië reed ik via Noord Macedonië naar Griekenland.
En wat is Noord Macedonië mooi!
Daar wil ik zeker nog een keer naartoe.
Na al het vlakke landschap van de afgelopen dagen was het zo'n mooie afwisseling om weer tussen de bergen te rijden.

En rond het middaguur reed ik Griekenland binnen.

De volgende dag een excursie naar Thessaloniki.
Tja, wat zal ik ervan zeggen.
De stad kon me niet echt boeien. Er waren wat opgravingen waar de Romeinen gezellig met z'n allen naast elkaar in bad zaten, er was een prachtige Grieks Orthodoxe kerk, er was het verdedigingswerk de Witte Toren, en dan had je het wel zo'n beetje gehad.

Dus ik heb genoten van de badderende duifjes in de stad en daarna lekker op de boulevard in de zon gezeten. Minstens zo aangenaam.

Na het bezoek aan Thessaloniki was er een proeverij van allemaal lekkere Griekse hapjes.

Kijk, daar werd ik dan wel weer wel blij van!

Jullie horen weer van me, liefs!

Dag 8 en 9 Belgrado/Vranje (Servië)

Het is kilometersvreten hoor de laatste dagen.
Elke dag zo'n 350 km en vaak binnendoor.

Hongarije vond ik landschappelijk minder, behalve het Balatonmeer en de onnoemelijk vele koolzaadvelden. Prachtig, dat felle geel tegen die blauwe lucht.

De grens bij Servië was vergeven van de vrachtwagens. Kilometers lang stonden de chauffeurs te wachten voor de grens. Wat een leven. Die staan daar denk ik dagen.

Ik sloot eerst aan en zag de bui dus al hangen, maar de chauffeurs gebaarden dat ik door kon rijden. Weliswaar op de tegenliggende baan waardoor het passen en meten werd, maar binnen no time was ik bij de grens.

Strenge controle. Alles moest open en de blik van de douanier werd er niet vriendelijker op. Zelfs niet toen ik heel elegant het trapje voor hem uitzette om makkelijker binnen te komen.

Maar ik mocht door en de laatste 500 km waren plankgas, nou ja max 100, snelweg.

Daar had ik een nare ervaring.
Opeens hoorde ik een keiharde knal. Naast me gebaarde de chauffeur dat er iets met m'n band was.
Maar de camper bleef rijden, dus ik reed gewoon door, met in m'n achterhoofd de gedachte dat er iets niet klopte. Dat bleek.

Een paar kilometer verderop kwam er op de vluchtstrook een auto naast me rijden en de chauffeur gebaarde dat ik achter hem aan kon rijden.
Het klassieke verhaal dus.

Ik reed door, stopte op de eerste de beste grote parkeerplaats, keek of het veilig was en stapte uit om de schade te bekijken. Geen enkele deuk te bekennen gelukkig, dus ik denk dat ze iets onder de camper hebben gegooid.
Enfin, niks aan de hand dus.

Uiteindelijk ben ik veilig op de camping aangekomen en is het weer hier prachtig.
Morgen Griekenland in. Liefs!

Dag 6 en 7 Podersdorf/Támasi

Vanmorgen vroeg vertrokken vanaf Podersdorf en via binnenwegen naar Hongarije.
Bijzonder hoor om in een voormalig Oostblokland te zijn.

Maar niet gemakkelijk navigeren, want de bewegwijzering gaat van dorp naar dorp en dan hebben veel dorpen ook nog dezelfde naam met een andere toevoeging.

Dus dan denk je dat je er bent en dan komt er nóg een dorp met dezelfde naam.

En uiteraard in 't Hongaars, dus ga er maar aan staan.

Maar 'elk nadeel heb z'n voordeel', want door een verkeerde afslag reed ik het Balatonmeer rond.
En wat heeft dat een prachtige kleur! Zo blauw heb ik ze zelden gezien.

Veel vissers langs de kant, weinig toeristen nog, maar bijna geen parkeerplek dus ik heb maar 1 foto helaas.
Maar geloof me, het was prachtig.
Morgen weer verder naar Belgrado. Liefs!

Dag 5 Podersdorf

Vandaag een kort ritje naar Podersdorf.

85 km slechts en voornamelijk over snelweg. Dus ik was er zo.

En wat is het dan toch jammer dat het weer nog niet helemaal meewerkt.
De zon is er wel bij, maar het is nog erg fris.
Terwijl het hier zo'n mooie plek is.
Bergen, een meer, een gezellig dorp en alle faciliteiten aan het strand om je 14 dagen te kunnen vermaken. Inclusief terrassen, ligstoelen, bootjes en een prachtige camping.
10 graden warmer en het is hier een drukte van belang.

Nu heeft een hoteleigenaar met humor een bordje voor zijn raam gezet met daarop 'hotel volgeboekt'.
Ach je moet het maar positief bekijken en er volgen vast betere tijden voor de horeca.
Morgen nog een dagje hier en dan begint de reis echt.
Jullie horen weer van me, liefs!

Wenen, dag 3 en 4

Wenen, de romantiek spatte er vanaf.

Maar ook wel een paar kanttekeningen.

Het verkeer vond ik, ondanks de vele vrij liggende fietspaden, erg druk.
Het gaf een rommelige indruk en het kwam de sfeer niet ten goede.
Ook omdat de vele bezienswaardigheden op behoorlijke afstand van elkaar liggen, stoort het dat je steeds geconfronteerd wordt met al die stromen auto's.

Maar de stad heeft prachtige gebouwen en Mozart voert uiteraard de boventoon.

En de Sachertorte natuurlijk.
Alhoewel je eigenlijk van Sacher-torte moet spreken.
Dat streepje is heel belangrijk, want dat geeft de originele bedenker van de taart aan.

Hoe dan ook, voor het hotel waar ze de echte verkopen stond zó'n lange rij, dat ik me maar overgegeven heb aan de alternatieve soort, die trouwens ook heerlijk was.
Ach..what's in a name.

De meest in het oog springende gebouwen vond ik de Jezuïetenkerk met mooie marmeren pilaren en een prachtige plafondschildering, waardoor het leek alsof er een koepel in het gebouw zit.

Het andere was het appartementencomplex gebouwd door Hundertwasser.
Helemaal asymmetrisch en zo speels dat het een verademing is tussen al die Jugendstil gebouwen.

En natuurlijk ben ik naar het Schloss Schönbrunn geweest. Het paleis van Sissi.

Sweet memories kwamen boven van hoe ik vroeger, samen met mijn moedertje, de films over haar bekeek in de bioscoop.

Die sfeer trof ik nog 't meeste aan in deze stad.
Koninklijk, geen rauwe randjes, superschoon en erg traditioneel.

Morgen weer verder. Liefs!

Dag 2 Klosterneuburg

Klosterneuburg dus. Waar een klein dorp groot in kan zijn.

En dat was hier zeker het geval. Een gigantisch, prachtig gerestaureerd klooster, midden in het dorp, waar ooit Napoleon nog een blauwe maandag heeft gewoond.

Een lapjeskat sloop sneaky voor me uit het klooster in. Blijkbaar genoot ook zij (lapjes zijn bijna altijd meisjes), van de prachtige muziek die vanuit de ingang al te horen was.

En natuurlijk herbergt dit klooster een wijnmakerij. De oudste van Oostenrijk zelfs.
Morgen toch maar even een flesje halen.

En er was meer in het dorp dat m'n aandacht trok.

De apotheek van het dorp handelde vroeger in suiker.

Om de pillen wat smakelijker te maken. Tja, zo wordt 't vanzelf booming business...

De camping ligt aan de Donau. En daar loopt een prachtig fietspad langs met een directe verbinding naar Wenen.
Dus ik vermaak me de komende dagen wel. Liefs!

Dag 1 Kitzingen

Ja lieve mensen, de reis heb ik even uitgesteld tot zaterdag, vandaag dus.

De Duitse autobahnen zijn momenteel vergeven van de 'baustellen', dus dat schiet doordeweeks niet op.
En vandaag kon ik zó doorrijden.

Tot aan Kitzingen

Daar vond ik een idyllisch plekje aan het water en kwam de vrijwillige brandweer met taart aan. Voor het goede doel.

Dat goede doel was ik zelf maar even, want naast de taart was er ook nog een wijnproeverij. En mensen wat zijn die Duitse wijnen toch lekker. En nog betaalbaar ook.

Dus de eerste dag is goed begonnen en de tweede vast ook, want morgenochtend serveren ze hier warme broodjes.

Het leven van een camperaar is zo slecht nog niet. 

Griekenland over land 2023

Ja lieve mensen, na bijna 4 maanden genoten te hebben van familie, vrienden en het Brabantse land, wordt het weer tijd om te vertrekken.
En, zoals ik in m'n laatste blog al meldde: deze reis wordt anders dan ik gewoonlijk gewend ben om te doen.

Bij een reisorganisatie ben ik aangenomen als reisleider en de eerste reis die ik ga doen start 27 april en voert mij, 2 collega reisleiders en 39 andere camperaars naar Griekenland.

De reis gaat helemaal over land via Oostenrijk, Hongarije, Servië en Macedonië.

De laatste 3 landen zijn me nog onbekend, Griekenland ken ik nog van m'n fietsreis vorig jaar.

Maar het wordt ongetwijfeld een andere manier van reizen en dus weer een nieuw avontuur.

Ik vertrek 20 april, want ik wil ook nog wat dagen doorbrengen in Wenen. De stad die vlakbij Podersdorf ligt waar het startpunt van de reis zal zijn.

De route van de reis zien jullie op het kaartje hieronder.

Ik ben heel benieuwd wat deze nieuwe ervaring me zal brengen.
Jullie horen weer van me, liefs!