Uitgewaaid

Ik denk niet dat Flevoland het van het toerisme moet hebben.
Behoudens de Bataviawerf met de replica van de Batavia, het echte schip ligt trouwens op apegapen in Australië, is er niets wat me boeide vandaag.
Lange rechte akkers als proeftuin voor onderzoekers uit Wageningen.
Windmolens zover het oog reikt.
Niet eens een bosje om achter te plassen. Dit bij gebrek aan gezellige koffietentjes.
Nee, dan was het begin van m'n tocht leuker vandaag.
Ik startte in Hoorn, ook weer vergeven van de historie.
De Hoofdtoren, een verdedigingswerk, het beeld van de scheepsjongens van de Bontekoe, het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen.
Hoe je ook over het verleden denkt, we vinden er hopelijk antwoorden voor de toekomst.
Daarna naar Enkhuizen, ook weer zo'n fotogeniek stadje.
Toen kwam de dijk Enkhuizen - Lelystad.
En hij had z'n zinnen gezet op een eenzame fietser.
28 kilometers pal wind tegen, geen beschutting, geen genade. Het was stoempen met verstand op nul en er kwam geen eind aan.
Daarna kwam Flevoland. Saai, eindeloos landschap en de wind als m'n vijand.
Nou zo'n dag dus.
Maar ik wilde Zwolle halen, want morgen wil ik langs vrienden in Dalfsen.
Dus ging ik in Kampen ten einde raad naar de Mac. Niet m'n favoriete voer, maar een broodje kroket en een smoothie ging er wel in.
En de accu begon ook om energie te jengelen na meer dan 100 km tegenwind.
Daar is de Mac dan weer soepel in.
Ik werd met alle egards en desinfectiemiddel verwelkomd, naar mijn tafel en het stopcontact geleid en even later werd de snack gebracht. Niets op aan te merken.
Bovendien hield de medewerker bij de ingang een oogje op mijn fiets.
Lof dus voor de Mac in Kampen.
Maar ik moest door.
Het hotel in Zwolle wachtte op me met een heerlijk bad.
En zo sloot ik deze dag toch nog met een ontspannen gevoel af na 112 km.
Jullie horen weer van me!