Toch weer verder

Och mensen wat hebben jullie toch allemaal lief en meelevend gereageerd. Het heeft me heel goed gedaan en het hielp me over de eerste schrik heen.

Maar de volgende dag moest ik aan de bak om ervoor te zorgen dat er dingen in gang werden gezet om me van die ongezellige plek te halen.

3 verzekeringsmaatschappijen hebben zich gebogen over mijn probleem en de oplossingen varieerden van een oplegger met m'n camper erop en ik erachteraan met de ambulance, tot de camper laten staan en ik naar huis.
Na een aantal weken zou ik 'm dan weer ophalen.

Maar ze kwamen er uiteindelijk op uit dat de handigste manier om mij tóch de reis te laten voortzetten was, dat een vriend uit Holland hierheen zou vliegen.
Hij zou mij dan met de camper naar vrienden in Altea, zo'n 600 km zuidelijker, brengen zodat ik niet meer alleen zou zijn en ik daar verder zou kunnen genezen.

En zo heeft ieder nadeel weer z'n voordeel want de vriend kwam donderdag in Spanje aan en vandaag reden we gezellig samen naar het zuiden. 

De vrienden in Altea hadden inmiddels een prima plek voor me gereserveerd op de camping en diezelfde vrienden regelden ook een heel smakelijk etentje vanavond, zodat 't een heel gezellige afsluiting van de reis werd.

Dus ik heb me nu, na 2 zeer aangename dagen, geïnstalleerd in Altea en ik ben m'n vrienden die me de afgelopen 2 dagen geholpen hebben om m'n reis te kunnen vervolgen natuurlijk enorm dankbaar.

De voet is al een beetje aan 't slinken en inmiddels kan ik door het vele leunen op m'n gezonde been, de draaitrap van Badr Hari verbeteren.

Het weer is mooi, het dorp is gezellig en er waren en zijn fijne vrienden om me heen: kortom het kon allemaal véél slechter.

Voorlopig blijft dit dus nog even m'n standplaats.
Zodra ik weer verder ga reizen horen jullie weer van me.

Want de reis naar Marokko gaat, zoals het er nu naar uitziet, door hoor!
Nogmaals bedankt voor jullie lieve en hartelijke berichtjes en telefoontjes!