Girona

Eén van de kunstwerken die de stad Girona bezit, heeft de vorm van een kat.
Wanneer je de billen van het beest kust, kom je gegarandeerd nog een keer terug in Girona.
Ik heb het in 2018 niet gedaan, en zie daar: toch ben ik er weer.

Ach ja, legendes.

Vlakbij de camperplaats staat een kerkje.
Het verhaal gaat, dat op een zekere dag een koe een afbeelding van Maria in een bron zou hebben gezien.
Je vraagt je dan af hoe dat beest 't verteld heeft, maar goed, meneer pastoor liet onmiddellijk een kerk op de plek bouwen.
De pastoor en de koe zijn er al lang niet meer, maar het kerkje staat er nog steeds.

Ik sta met de camper op het erf van een boerderij die al door meer dan 4 generaties in bedrijf wordt gehouden.
Op dit soort plekken sta ik het liefst: De bedrijvigheid, het geloei van de koeien, lekkere lokale produkten en in dit geval is er ook nog een museum bij.
Het boerenleven zoals het er vroeger aan toe ging.
Maar de politiek gaat zich ermee bemoeien.
Het is niet geoorloofd een camperplaats te exploiteren op deze plek.
Waarom niet? Niemand had daar een passend antwoord op.
Men heeft 't nu opgelost door 5 euro te vragen als entree voor het museum.
Dan mag je er wél met de camper overnachten.
Tja, de ambtelijke wegen blijven ondoorgrondelijk, maar met creatief boekhouden komt men er vaak wel uit.

Ook hier weer vele Via Verdes, oude spoorlijnen die omgezet zijn in fietspaden.

Niet allemaal even goed berijdbaar, want soms lijkt het of je over een drooggevallen rivierbedding fietst, maar onderweg wel vaak voorzien van restaurants waar ze een heerlijk 'menu del dia' presenteren.

Ik maak er graag gebruik van en ook vandaag was het weer een feest om onderweg te stoppen op een leuke plek en samen met de locals te genieten van de lunch, die natuurlijk wordt begeleid door de plaatselijke wijn.

En waar je in Holland een zuinig bodempje in een glas krijgt, komen ze hier meteen met een hele liter aan.

Het hoeft niet, maar het kán.

Heerlijk, die zuidelijke mentaliteit!